Η 28χρονη πλέον Λένα Παπαληγούρα, κόρη του πρώην υπουργού της ΝΔ, νιώθει ελεύθερη και ζει το όνειρό της στο θεατρικό σανίδι.
Έδωσε, μάλιστα, συνέντευξη στο onlytheater.gr:
Η «Αόρατη Όλγα» σου έφερε και μια υποψηφιότητα για βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου καλλιτέχνη.
«Nαι, είναι αλήθεια και έχω πολλή χαρά γι’ αυτό. Και γι’ αυτό έχω χαρά και για το βραβείο Μελίνα Μερκούρη, για το οποίο ήμουν πέρσι υποψήφια (και πάλι φέτος), είχα χαρά… κι ας μην πήρα το βραβείο. Η υποψηφιότητα για μένα ήταν σχεδόν σαν να το πήρα! Νιώθω τυχερή και ευγνώμων. Γιατί άνθρωποι που εκτιμώ είδαν τη δουλειά μου και την εκτίμησαν. Κυρίως, όμως, γι’ αυτήν τη δουλειά. Γιατί ήταν υπεροχή συνεργασία και υπέροχος ο ρόλος! Χάρηκα την κάθε στιγμή. Μακάρι να μου ξανατύχει…»
Μια παράσταση την οποία δεν θα ξεχάσουν όσοι την είδαν. Το ένιωσες κι εσύ, εννοείται αυτό.
«Φυσικά και το ένιωσα. Την αγάπησα πολύ αυτήν την παράσταση. Όλοι την αγαπήσαμε. Ίσως γ’ αυτό να ήταν όμορφη. Μου άνοιξε τη σκέψη και την ψυχή μου η Όλγα. Με έκανε να ανοίξω τα ματιά μου και να παρατηρήσω γύρω μου τον κόσμο. Μ’ έβαλε και στη διαδικασία να ανοίξω τα ματιά της ψυχής μου. Να ψάξω μέσα μου. Μακάρι να μην την ξεχάσουν οι θεατές της. Εγώ πάντως δεν θα την ξεχάσω. Αυτό είναι σίγουρο».
Ένας χειμώνας με κίνηση. Και συμμετοχή στο καρτερικό, ομηρικό παραμύθι. Μίλησέ μου γι’ αυτήν την εμπειρία.
«Ήταν σπουδαία εμπειρία. Ο Ουίλσον είναι μάγος. Κάθε πρόβα μαζί του ήταν αποκαλυπτική. Δουλεύει με τελείως δικό του, ξεχωριστό τρόπο και έχει την ικανότητα και το θάρρος να δημιουργεί κόσμους. Όπως όλοι οι μεγάλοι δημιουργοί».
Φέτος, αισθάνεσαι ότι η θεατρική φωνή έχει δυναμώσει;
«Σε περιόδους κρίσης νιώθω ότι πάντα δυναμώνουν οι φωνές των καλλιτεχνών… ευτυχώς! Κι αυτό μου δίνει ελπίδα! Οι φωνές των καλλιτεχνών υπάρχουν πάντα, απλώς θέλει μια προσπάθεια παραπάνω για να τις ακούσουμε! Όταν ζορίζονται οι άνθρωποι, αναγκάζονται να αφήσουν την “εύκολη ζωή”, να βγουν απ’ τα κουτιά τους και να αφουγκραστούν το τι συμβαίνει γύρω τους. Η κρίση αφήνει το πεδίο ελεύθερο για σκέψη, δημιουργία και επικοινωνία. Τα πράγματα είναι πολύ δυσκολότερα, αλλά αναγκαστικά ουσιαστικότερα».
Ο κόσμος έχει αποφασίσει να ακολουθήσει την τέχνη που κινεί δυναμικά προς τα μπρος;
«Ο κόσμος έχει ανάγκη από ψυχαγωγία με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Έχει ανάγκη από ελπίδα, από παρηγοριά. Και όλα αυτά τα βρίσκει στην τέχνη».
Έχεις πει: «Στην “Τριλογία του παραθερισμού” ο Μαστοράκης μ’ έκανε να δω τελείως διαφορετικά τον εαυτό μου πάνω στην σκηνή». Είδες το «από εδώ και πέρα σου». Πολύ σημαντικό αυτό.
«Πολύ σημαντικό. Τον ευγνωμονώ. Είναι σπουδαίος σκηνοθέτης. Είδε σ’ εμένα κάτι που εγώ δεν είχα δει… και μ’ έσπρωξε προς αυτό. Σε όλες μου τις συνεργασίες όμως κάτι ξεχωρίζω, κάτι κρατάω. Νιώθω τυχερή για τις δουλειές, για τις επιλογές μου».
Άλλη κουβέντα σου που ξεχώρισα: “Μόνο ο έρωτας και η τέχνη μπορούν να σε βγάλουν από τη ματαιότητα της ζωής μας”. Στην απουσία τους η ζωή μοιάζει με αρνητικό φωτογραφίας, έτσι δεν είναι;
«Από πολύ μικρή με βασάνιζε η ματαιότητα. Νομίζω γι’ αυτό κάνω αυτήν τη δουλειά… Γιατί σου κρατάει ζωντανό το παραμύθι. Και η ίδια η τέχνη έχει ματαιότητα, αλλά σου δίνει την ψευδαίσθηση της ελευθερίας, της “παντοδυναμίας”… Εκεί υπάρχει χώρος για όλα τα όνειρα. Σχεδόν όπως και στον έρωτα, έτσι δεν είναι; Ελευθερία και απίστευτες δυνατότητες…»
Την άνοιξη και το καλοκαίρι πού θα σε βρούμε;
«Την άνοιξη θα βρίσκομαι για έναν μήνα στο Μιλάνο, στο Πίκολο Τεάτρο, με την “Οδύσσεια”. Συζητάω επίσης για μια παράσταση που θέλω πολύ να γίνει, αλλά ακόμα δεν μπορώ να πω πολλά, και θα κάνω και μια ταινία. Χαίρομαι πολύ για όλα! Ανυπομονώ!».
