Για την ασθένεια που έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή της, αλλά και τις δύσκολες στιγμές που πέρασε μίλησε η Νανά Καραγιάννη.
Τιμωρούσες τον εαυτό σου με αυτή την ασθένεια;
Ναι. Έλεγα πως δεν με ήθελε η μαμά μου, δεν με ήθελε κανείς. Και αυτοί που με θέλουν, δεν θα με θέλουν για πολύ, οπότε καλύτερα να μην τους θέλω κι εγώ. Όλο αυτό είναι πάρα πολύ
ανώμαλο και άρρωστο.
Πέρασες δηλαδή κατάθλιψη πριν από την ανορεξία…
Ναι. Ευτυχώς σώθηκα γιατί ήμουν πολύ κοινωνική – πώς αλλιώς θα με βοηθούσαν οι φίλες μου; Έδειξαν τρελή υπομονή που δεν ξέρω αν θα την έδειχνα εγώ στη θέση τους και ντρέπομαι που το λέω.
Θύμωνες όταν σου έλεγαν πως κάτι δεν πάει καλά μ’ εσένα;
Πάρα πολύ. Τον πρώτο καιρό νόμιζα ότι υπερβάλλουν, ότι όλοι οι υπόλοιποι είναι μουρλοί και εγώ σένια. Όταν σε βλέπουν 25 κιλά, όμως, πώς να σου μιλήσουν περί ανέμων και υδάτων; Προσπάθησαν με καλό τρόπο, όμως κάποια στιγμή έπρεπε να γίνουν σκληροί.
Όταν αισθανόσουν ανεπιθύμητη σκέφτηκες να δώσεις τέλος στη ζωή σου;
Πάνω στις μεγάλες μου μαυρίλες και ανορεξίες, ναι. Βεβαίως. Το σκέφτηκα πολύ σοβαρά, γιατί εγώ είμαι άνθρωπος που σκέφτομαι και κάνω. Κι όταν είσαι σε ένα σημείο όπου δεν υπάρχει λογική όλα σου φαίνονται βουνό. Γιατί είσαι αδύναμος, ψυχολογικά, σωματικά, έχουν χαθεί τα πάντα και οι άνθρωποι είναι φοβισμένοι απέναντί σου. Βασανίζεις όλον τον κόσμο και σκέφτεσαι: “αν έφευγα από τη μέση θα ήταν κι εκείνοι καλύτερα!” Ευτυχώς δεν φτάσαμε σε τόσο εξωφρενικά σημεία και γλιτώσαμε.
Τι ήταν αυτό που σε κράτησε να μην αυτοκτονήσεις;
Ότι αγαπάω τη ζωή και ότι καταφέρνω με έναν μαγικό τρόπο να αγαπώ τη χώρα.
Έφτασες κοντά στο θάνατο;
Βεβαίως, ρεαλιστικά και βιολογικά. Για ένα μεγάλο διάστημα ο οργανισμός μου κατέρρεε.
Σου είπαν οι γιατροί ότι πεθαίνεις;
Ναι. Δεν μπορούσαν, άλλωστε, να μη μου το πουν. Όμως δεν πίστεψα ποτέ ότι θα πάθω κάτι. Δεν φοβάμαι τον δικό μου θάνατο αλλά των ανθρώπων που αγαπώ, είπε στο «you» η ίδια.
