Νέα δραματική τροπή παίρνει η ζωή του δημοφιλούς πρωταγωνιστή και γόη της χρυσής εποχής του ελληνικού σινεμά, Ανδρέα Μπάρκουλη.
Ο γνωστός ηθοποιός δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τα γνωστά, σοβαρά προβλήματα υγείας, αλλά και το ενδεχόμενο της έξωσης από το σπίτι του λόγω οικονομικών προβλημάτων που μοιάζουν με θηλιά στον λαιμό του. Η μόνη λύση για την απελπιστική θέση στην οποία βρίσκεται ο θρύλος του ελληνικού σινεμά είναι η διαμονή του στο «Σπίτι του ηθοποιού» που θα ανοίξει τις πόρτες του τα Χριστούγεννα.
Ο Γολγοθάς του Ανδρέα Μπάρκουλη δεν έχει τελειωμό! Ο 76χρονος ηθοποιός νιώθει ανήμπορος έχοντας να αντιμετωπίσει ένα βουνό από προβλήματα, τα οποία καθημερινά γίνονται ολοένα και πιο έντονα, ολοένα και πιο αξεπέραστα. Καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι, κοιτάζει με απλανές βλέμμα τον 11χρονο γιο του Νικόλα και δακρύζει. Στο πλευρό του στέκεται πάντα η σύζυγος και φύλακας-άγγελός του Μαρία, αλλά κι εκείνη το τελευταίο διάστημα έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά. «Μας έχουν πνίξει τα χρέη! Η κατηφόρα μας ξεκίνησε το καλοκαίρι με τη δύσκολη εγχείρηση που έπρεπε να κάνω γιατί διέτρεχα μεγάλο κίνδυνο. Για να τα βγάλουμε πέρα δανειστήκαμε χρήματα και όλο αυτό μας έβγαλε εκτός προϋπολογισμού, με αποτέλεσμα να χρωστάμε ενοίκια. Χρωστάμε ακόμη και στο φαρμακείο που μας προμηθεύει τα φάρμακα του Ανδρέα, τα οποία είναι πάρα πολλά και πανάκριβα» εξομολογείται στην «Εspresso» η Μαρία Μπάρκουλη.
Δεν είναι λίγες οι στιγμές που από το μυαλό της Μαρίας περνάνε άσχημες σκέψεις… Ειδικά όταν συχνά ακούει τον σύζυγό της να της λέει με τρεμάμενη φωνή: «Όταν πεθάνω πώς θα ζείτε με τον Νίκο; Αφού και τώρα που ζω μας έχουν εγκαταλείψει όλοι, φαντάσου τι θα γίνει τότε». Αυτό όμως που την κρατάει στη ζωή και σφίγγει τα δόντια για να τα βγάλει πέρα -για μία ακόμη φορά από την εποχή που ένωσε τη ζωή της με τον λατρεμένο από πολλές γυναίκες ηθοποιό- είναι το βλαστάρι τους, ο Νικολάκης, που φέτος τελειώνει το Δημοτικό και έχει ανάγκη τη στήριξη των γονιών του. «Ο Νίκος είναι ένα πολύ πληγωμένο παιδί που ζει μέσα στην ανασφάλεια. Πως αλλιώς θα μπορούσε να νιώθει ένα παιδί που έβγαλε το καλοκαίρι με τη μάνα του στο νοσοκομείο, τον πατέρα του στο γηροκομείο, ζώντας με μεγάλες στερήσεις ακόμη και ως προς τα βασικά;» αναρωτιέται η ίδια.
