Διαδικτυώτισσες και Διαδικτυώτες, καλήν Τετάρτη 3 Ιανουαρίου να έχουμε…
Να ’μαστε πάλι μαζί, με την αγαπημένη σας στήλη «Τουϊτέρατα»,
την οποία διαβάζετε μανιωδώς καθημερινά
και νοσταλγείτε μανιωδώς τα Σαββατοκύριακα.
Φίλες και Φίλοι, είναι γνωστό ότι ως λαός πετάμε τη σκούφια μας για Πανηγύρι (ξέρετε πόσους χεβι-μεταλάδες έχω δει εγώ σε πανηγύρια στη Μουσουνίτσα να χορεύουν το «Μπήκαν, μωρέ, μπηκάν…, …τα γίδια στο μαντρί» σαν να μην υπήρχε «αύριο»;)!
Λοιπόν, μία ακόμη αφορμή για «πανηγύρι» βρέθηκε χθες, και δεν είναι άλλη από το επιβαλλόμενο τέλος
που πλέον θα επιβαρύνει όποιον θέλει να βάλει τα ψώνια του σε πλαστική σακούλα.
Όπως ήταν αναμενόμενο, το Διαδίκτυο έστησε χορό,
οι ατάκες έδιναν κι έπαιρναν (το γνωστό «δούναι και λαβείν τής Ατάκας»),
και εγώ, ως ο «Επίσημος Σταχυολογητής τού Twitter»,
ήμουν για μία ακόμη φορά ακροβολισμένος,
προκειμένου να συλλάβω τις «ομορφιές» σας
και να τις οδηγήσω στα ενδότερα της «Ζούγκλας».
Πάμε, λοιπόν, να δούμε το «Κορυφαίο Δέκα», και τα ξαναλέμε στο ΥστερόΓιωργο..!
…
– Από πότε οι σακούλες κοστίζουν 4 λεπτά;
– Από τότε που γράφουν στη «Ζούγκλα» όμορφα παλληκάρια!
Ένας κόμπος η χαρά μου… («Πυξ-Σακουλάξ»)
Η γνωστή «μονόπετρη σακούλα»!
Ντρούγκου-ντρούγκου, ντρούγκου-ντρουν,
τα κουλούρια σου βροντούν…
Ας μην τα τσουβαλιάζουμε όλα…
Αμέσως να πούμε «κωλόπαιδο» όποιον είναι σακούλ τύπος…
Μπες κατ’ ευθείαν με τη μηχανή…
Θέλετε όλο το ποσό μπροστά ή μπορεί να γίνει κάποια ευκολία;
Τσίμπησα τηλεφωνάκι…
Βαριά κουβέντα είπες…
…
ΥστερόΓιωργο..:
Αφού, λοιπόν, δώσαμε τον δέοντα χώρο στο χιούμορ και στη διακωμώδηση,
ας πούμε και δυο λόγια ακόμη…
Το μείζον πρόβλημα στη χώρα μας δεν είναι η ανυπαρξία νόμων, αλλά η μη εφαρμογή τους, καθώς και η συχνή προσχηματικότητά τους. Πόσες φορές δεν έχουμε δει κι ακούσει να εξαγγέλλονται σωστά μέτρα,
τα οποία, όμως, έχουν ευτελές και υποκριτικό κίνητρο;
Η απάντηση είναι, αναρίθμητες φορές.
Πρόκειται για το διεθνώς πιστοποιημένο και κατοχυρωμένο «Ελληνικό Φαινόμενο», το οποίο συντομογραφικώς περιγράφεται με την παγκοσμίως γνωστή ελληνική λέξη με τα τρία «άλφα».
Εν κατακλείδι, δεν πάσχουμε από νόμους, αλλά από Πολιτική Συνείδηση• δεν είμαστε σωστοί πολίτες, δεν είμαστε σωστοί συμπολίτες, δεν είμαστε η χαρά των συμπολιτών μας.
Το συγκεκριμένο μέτρο είναι κατ’ αρχήν -δηλαδή, κατ’ ουσίαν- ορθό• προάγει την Οικολογία και την Προστασία τού Περιβάλλοντος, καθώς είναι γνωστό ότι το Πλαστικό είναι ένα υλικό που αποσυντίθεται πολύ δύσκολα (εν προκειμένω, μία πλαστική σακούλα χρειάζεται 10 με 20 χρόνια).
Όμως, εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν λαό που επί δεκαετίες, μέσα στο καθεστώς της αυθαιρεσίας με την οποία έχει πλαισιώσει το ανύπαρκτο προσωπικό του μεγαλείο, έχει μάθει να πετάει τα σκουπίδια του όπου βρει.
Είμαστε ένας λαός που έχουμε αναπτύξει τη νοοτροπία ότι «Μαγκιά είναι η Έλλειψη Σεβασμού»• έλλειψη σεβασμού προς τούς συνανθρώπους μας, προς το Περιβάλλον, προς τούς άπαντες όλους και προς τα πάντα όλα.
Το μέτρο με τη χρέωση της πλαστικής σακούλας είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά υπάρχουν ισχυρές ενστάσεις και επιχειρήματα που παραμένουν αναπάντητα ή έχουν ανεπαρκείς απαντήσεις..:
1ον) Αφού πλέον η τεχνολογία έχει εφεύρει τις βιοδιασπώμενες σακούλες, γιατί ξάφνου αυτή η πρεμούρα;
2ον) Δηλαδή, αν ο πολίτης δεν έχει πρόβλημα να χρεωθεί και πέντε και δέκα σακούλες σε κάθε του επίσκεψη στο σούπερ-μάρκετ, μετά μπορεί με αυτές να ρυπαίνει το περιβάλλον χωρίς καταλογισμό ευθυνών;
3ον) Για ποιον λόγο εξαιρούνται από το μέτρο της χρέωσης οι λαϊκές αγορές και τα περίπτερα; Για ποιον λόγο ένα -κατά γενική ομολογία- θετικό μέτρο, κάνει εξαιρέσεις που το μετατρέπουν και το υποβιβάζουν σε «ημίμετρο»;
Συμπερασματικώς, αυτό που προβληματίζει είναι το Κίνητρο.
Εάν το κίνητρο είναι ευγενές, σε βάθος χρόνου διαμορφώνεται σωστή κοινωνική και πολιτική συνείδηση.
Εάν είναι «αμφιβόλου ηθικής», παράγει -πάλι σε βάθος χρόνου- τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που τύποις αποτελούσαν τις αρχικές του επιδιώξεις (όλοι γνωρίζουμε, άλλωστε, τις θλιβερές κυβερνητικές και κρατικές παλινωδίες που επί πολλά χρόνια στοίχειωναν το θέμα τού καπνίσματος σε δημόσιους χώρους).
Αν, λοιπόν, δεν αλλάξουμε αυτό το τραγικά μικροαστικό σλογκανάκι «Έλα, μωρέ, στην Ελλάδα βρισκόμαστε» (το οποίο κατά περίπτωση και κατά περίσταση μάς έχει βολέψει όλους),
ουδέν μέτρο και ουδείς νόμος μπορούν’ να μάς πάνε μπροστά.
Αυτά…
…
Όμως, για μία ακόμη φορά φτάσαμε στην Αρχή Μας,
που για όλους τούς υπόλοιπους είναι το «τέλος».
Και το μόνο που απομένει,
είναι η στερεότυπη και -πάνω απ’ όλα- αγαπημένη προτροπή..:
Φωτίστε το βλέμμα σας με την πόλη που φλέγεται!
Γεια Χαρά…
