Το κείμενο του αποδυτηριάκια δεν θα γραφόταν αν ήμουν στην Αγγλία και τη Γερμανία, την Ολλανδία και την Σουηδία, την Ισπανία και τη Γαλλία. Οι αράδες αυτές γράφονται επειδή είμαι στη χώρα εκείνη όπου ο αρμόδιος υπουργός αθλητισμού παρακαλάει τα αφεντικά των τεσσάρων δημοφιλέστερων ομάδων να τα… βρουν.
Και άμα τα βρούν Μαρινάκηδες και Μελισσανίδηδες, Αλαφούζοι και Σαββίδηδες, τότε έκανε το καθήκον της και στο ποδόσφαιρο η πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση. Εδώ τραβάμε καζανάκι.
Σήμερα θα γίνει η κλήρωση των προημιτελικών του Τσάμπιονς Λιγκ. Μου είναι εντελώς αδιάφορη! Θα βγουν τα τέσσερα ζευγάρια αντιπάλων. Το τελευταίο που μ’ ενδιαφέρει είναι π.χ. με ποια ομάδα θα παίξει η Μπαρτσελόνα. Αν επιθυμώ αναμέτρηση της Ρεάλ με την Μπάγερν κι όχι με την Αθλέτικο. Εάν θα προκριθεί η Μπενφίκα του Μήτρογλου και του Σάμαρη στους «4».
Όχι, κύριοι. Το Τσάμπιονς Λιγκ είναι η αποθέωση της μπάλας. Ένα ποδοσφαιρικό show που σπάνια δεν κρατάει τις υποσχέσεις του. Είμαι ποδοσφαιρόφιλος, λατρεύω αυτό το παιχνίδι, όποιος κι αν παίζει στο γήπεδο, σε τούτη την κορυφαία διοργάνωση, το τσου λου με αποζημιώνει.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει σχέση με το ποδόσφαιρο του Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν μιλάω αγωνιστικά, βέβαια. Η κουλτούρα του ποδοσφαίρου που απλώνεται στα ελληνικά γήπεδα είναι για τα σκατά. Το πρώτο, άλλωστε, που καίει είναι ο οπαδισμός, η νίκη. Δεν ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, με το θέαμα, παρά μόνο περιμένουν τη νίκη. Της ομαδάρας τους.
Όχι, κύριοι. Θα δω Τσάμπιονς Λιγκ χωρίς να θέλω κάποια ομάδα να κερδίσει, να χάσει. Είμαι με το παιχνίδι. Είμαι και με κάθε ομάδα που υπηρετεί το παιχνίδι, όχι την οπαδική μαστούρα. Χαίρετε.
………………………………………………
Γιατί η UEFA κάλεσε κατεπειγόντως τον Κοντονή, διάβασε apodytiriakias.gr
