Πολιτικά διλήμματα ανακύπτουν στη Δημοκρατική Αριστερά μετά την απόφαση του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά να ακυρώσει τον «νόμο Ραγκούση» για την ιθαγένεια καθώς το κόμμα.
Να σημειωθεί ότι η πλειοψηφία των βουλευτών της, όχι απλώς συμφωνεί με τον νόμο Ραγκούση αλλά έχει και πολύ πιο προωθημένες απόψεις, σχετικά με τους μετανάστες.
Έχουν επίσης διαφωνήσει κάθετα με το σχέδιο του κ. Χρήστου Παπουτσή, για την κατασκευή του τείχους στον Έβρο.
Την ίδια ώρα το ΠΑΣΟΚ αναμένει τη δημοσίευση της απόφασης του ΣτΕ, για το νόμο περί ελληνικής ιθαγένειας, δήλωσε η Φ. Γεννηματά.
«Είναι προφανές ότι καμία νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης δεν μπορεί να αναληφθεί βεβιασμένα και χωρίς τη συμφωνία των κομμάτων που τη στηρίζουν», δήλωσε η εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ Φώφη Γεννηματά, με αφορμή τις εξελίξεις για το νόμο περί ελληνικής ιθαγένειας.
Παράλληλα, σημείωσε ότι το ΠΑΣΟΚ αναμένει τη δημοσίευση της απόφασης του ΣτΕ για τα θέματα του νόμου 3838/10, προκειμένου να τη μελετήσει.
Η κ. Γεννηματά ανέφερε, επίσης, ότι ο δεσμός των νόμιμων μεταναστών που ζουν πολλά χρόνια στη χώρα και των παιδιών τους με την Ελλάδα είναι ένα πραγματικό γεγονός, το οποίο η πολιτεία δεν πρέπει να παραβλέπει και πως η διασφάλιση των δικαιωμάτων των παιδιών των μεταναστών που μεγάλωσαν ή μεγαλώνουν στη χώρα μας παραμένει προτεραιότητα του Κινήματος.
Με ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ στρέφεται κατά της απόφασης του πρωθυπουργού κ. Αντ. Σαμαρά να καταργήσει τον νόμο Ραγκούση.
«Με προσωπική εντολή του Πρωθυπουργού, η κυβέρνηση σπεύδει να καταργήσει το Νόμο Ραγκούση για την ιθαγένεια, πριν καν δημοσιευτεί η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Με αυτόν τον τρόπο, επιβεβαιώνει ότι έχει υιοθετήσει την ατζέντα του μίσους και του φόβου που ορίζει η Χρυσή Αυγή. Επιπλέον, για πολλοστή φορά, η κυβέρνηση αποδεικνύει ότι προτιμά να δημαγωγεί, και όχι να δίνει δίκαιες λύσεις.
Παρά τις ελλείψεις και την προχειρότητα του, ο Νόμος Ραγκούση αποτελεί το μόνο σχετικά προοδευτικό νομοθέτημα των τελευταίων χρόνων. Οι νέοι που, είτε έχουν γεννηθεί είτε έχουν μεγαλώσει στην Ελλάδα, δεν έχουν γνωρίσει άλλη πατρίδα εκτός από τη χώρα μας. Κατά συνέπεια, ο δεσμός τους με την Ελλάδα είναι προφανής σε βαθμό που ο όρος “μετανάστες δεύτερης γενιάς” να είναι εσφαλμένος, αφού στην πραγματικότητα πρόκειται για Έλληνες μεταναστευτικής καταγωγής. Το να αποστερούνται αυτοί οι χιλιάδες συμπατριώτες μας τα θεμελιώδη δικαιώματά τους δεν αποτελεί μόνο πράξη κατάφωρης αδικίας, αλλά υπονομεύει τη συνοχή της κοινωνίας στο σύνολο της. Η ένταση των διακρίσεων και των διαχωρισμών δεν λύνει τα προβλήματα, αλλά γεννάει βαρβαρότητα και συγκρούσεις».
