Λίγες ημέρες προτού κυκλοφορήσει το νέο του CD, έπειτα από πέντε χρόνια δισκογραφικής απουσίας, ο Αχιλλέας Δραμουντάνης μιλά αποκλειστικά στους «Απόδημους Κρήτες».
Αδιαμφισβήτητα, αποτελεί έναν από τους πλέον ταλαντούχους καλλιτέχνες της γενιάς του.
Με ιστορία βαριά στην πλάτη του, ο Αχιλλέας Δραμουντάνης υπηρετεί την Κρήτη, συνεχίζοντας την παράδοση της οικογένειάς του, από το δικό του μετερίζι.
Με καταγωγή από τα Ανώγεια και το Ηράκλειο, ο Αχιλλέας μιλά με πάθος για τους προγόνους του και «φουσκώνει» υπερηφάνεια.
Αυτοδίδακτος λυράρης, μπολιασμένος στις παρέες και στα γλέντια, στο «μερακλίκι» όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, θεωρεί τον εαυτό του τυχερό που καταφέρνει να ασχολείται με την κρητική μουσική τα τελευταία 11 χρόνια, διατηρώντας τα ίδια αγνά κίνητρα που τον ώθησαν να ξεκινήσει.
Με φωνή βροντερή και καθαρή, ο Αχιλλέας υποστηρίζει τις απόψεις του, χωρίς φόβο, υπογραμμίζοντας -με αφοπλιστική ειλικρίνεια- ότι θα λέει αυτό που πιστεύει, έως ότου ανακαλύψει ότι σφάλλει και αναθεωρήσει.
Η γνήσια ευγένειά του, χωρίς σοβαροφανείς μεγαλόστομες εκφράσεις και λυρικά φτιασίδια, σε κάνει να νιώθεις -είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς μαζί του- ότι συζητάς με έναν φίλο σου.
Σας παρουσιάζουμε, λοιπόν, αυτούσια τη συνέντευξη που μας παραχώρησε:
Απόδημοι Κρήτες: Κουβαλάς μια βαριά κληρονομιά στης πλάτες σου, καθώς κατάγεσαι από μια οικογένεια με μεγάλη ιστορία.
Αχιλλέας: Γεννήθηκα στο Ηράκλειο. Εκεί αναθράφηκα, αλλά οι αρχές της οικογένειάς μου και οι ρίζες είναι οι μισές -από του πατέρα μου την πάντα- από τα Ανώγεια του Ρεθύμνου και οι άλλες μισές -από την πλευρά της μάνας μου- είναι από τα Βορίζια του Ηρακλείου.
Και από την πλευρά του πατέρα και από της μάνας –δόξα τω Θεώ- έχουμε βαριά κληρονομιά. Ο πατέρας μου είναι από τους Δραμουντάνιδες και η μάνα μου από τους Καργάκηδες. Ένδοξες οικογένειες και οι δύο στον τόπο τους, με ενεργό συμμετοχή στον πόλεμο ενάντια στους κατακτητές, με τη μεριά του Στεφανιγιάννη, ο οποίος ήταν θείος του πατέρα μου, που ήταν αρχηγός της Αντίστασης στα Ανώγεια. Από την άλλη πλευρά, ήταν στην ομάδα του Πετρακογιώργη, ήτανε κι ο παππούς μου, κι ο πατέρας του παππού μου, και πολλοί ακόμη συγγενείς μου.
Όπως καταλαβαίνεις, και από τις δύο πλευρές έχουμε ιστορία, ισχυρή συμμετοχή και σημαντική προσφορά. Δεν νομίζω, βέβαια, πως είμαι ο μοναδικός στην Κρήτη που έχει βαριά κληρονομιά. Όλοι έχουμε προγόνους που πολέμησαν και πρόσφεραν στον τόπο.
Α.Κ.: Μεγάλωσες λοιπόν σε ένα σπίτι με έντονο το στοιχείο της κρητικής παράδοσης. Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με την κρητική μουσική;
Αχιλλέας: Οι γονείς μου δεν ασχολούνταν με την κρητική μουσική. Μόνο ο ένας αδερφός του πατέρα μου έπαιζε λύρα, αλλά δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα.
Οι δικοί μου άνθρωποι, όμως, είχαν μέσα τους την παράδοση. Την παρέα, το μερακλίκι, το τραγούδι το αγαπούσανε. Αναθράφηκα στα γλέντια, στους γάμους, στις παρέες. Σαν κοπέλι που το ‘βλεπα αυτό μ’ άρεσε. Και τα τραγούδια που άκουγαν στο σπίτι οι δικοί μου. Από εκεί είχα το ερέθισμα και τα μουσικά βιώματα. Μπορεί να μεγάλωσα στην πόλη του Ηρακλείου, αλλά μεγάλωσα σαν να ήμουν σε χωριό. Γιορτές, καλοκαίρια, σαββατοκύριακα τα πέρασα στο χωριό.
Μετά, ξεκίνησα μοναχός μου στην Δ’ Δημοτικού. Μου αγόρασε τότε ο πατέρας μου ένα μαντολίνο και σιγά-σιγά ξεκίνησα να παίζω. Αργότερα, στην Α’ Λυκείου αγόρασα την πρώτη μου λύρα και «σωστά» ξεκίνησα να παίζω όταν πήγα στον στρατό. Ποτέ δεν έκανα μαθήματα.
Α.Κ.: Ποιοι καλλιτέχνες αποτέλεσαν τα πρώτα σου ακούσματα;
Αχιλλέας: Τα πιο πολλά γλέντια που θυμάμαι ήταν στα Ανώγεια. Όπως καταλαβαίνεις, οι πρώτοι καλλιτέχνες που άκουσα ήταν οι Ανωγειανοί λυράρηδες. Σκουλάς, Αεράκης, Ψαραντώνης και άλλοι. Φυσικά και ο αείμνηστος ο Ξυλούρης που άκουγα από τους δικούς μου, γιατί εγώ δεν είχα την τύχη να τον προλάβω –ήμουν δύο ετών όταν πέθανε-.
Τους μεγάλους λυράρηδες της Κρήτης, Σκοδραλό, Μουντάκη, Σηφογιώργη, τους ανακάλυψα μετέπειτα, όταν άρχισα να «ψάχνομαι». Στην αρχή μπορώ να πω πως ήμουν με παρωπίδες. Δεν με ενδιέφερε τίποτε άλλο πέρα από τους Ανωγειανούς. Με αυτούς μεγάλωσα και αυτούς θυμάμαι στα γλέντια όταν ήμουν κοπέλι.
Α.Κ.: Και πότε άρχισες να σκέφτεσαι να ασχοληθείς επαγγελματικά;
Αχιλλέας: Ποτέ δεν το σκέφτηκα. Μ’ άρεσε ανέκαθεν η καρέκλα του λυράρη. Πάντα τη ζήλευα, όχι για τη δόξα ή τα λεφτά ή επειδή τους γνωρίζουν πολλοί άνθρωποι και πολλές κοπελιές. Κίνητρο δεν ήταν τίποτα από αυτά. Μοναδικό κίνητρο ήταν ότι μου άρεσε να βγω να παίξω. Ήταν μια ανάγκη που έβγαινε από μέσα μου. Να ακούσω τη λύρα δυνατά, να ακούσω τη φωνή μου, να δω πώς είναι το μεγάφωνο. Αυτό με τραβούσε. Έτσι κι αλλιώς, σαν μικρό παιδί δεν μπορούσε να πάει το μυαλό μου σε άλλα πράγματα. Το έβλεπα πολύ αγνά και θεωρώ ότι εξακολουθώ να το βλέπω έτσι.
Α.Κ.: Θα μπορούσες να μου αναφέρεις κάποια συνεργασία ή συμμετοχή που θεωρείς τη σημαντικότερη της έως τώρα πορείας σου;
Αχιλλέας: Ξεχωρίζω τη συνεργασία που έχω κάνει με τον Γιάννη Μαρκόπουλο σε μια συναυλία στην Αθήνα. Επίσης, ξεχωρίζω τη συνεργασία που έχω κάνει με τον Ψαραντώνη. Τη βραδιά που εμφανιστήκαμε μαζί στην Αθήνα τη θεωρώ σταθμό στην πορεία μου. Και με τον Νικηφόρο Αεράκη έχουμε κάνει κάποιες εμφανίσεις που θεωρώ πολύ σημαντικές. Τέλος, πολύ σημαντική θεωρώ την εμφάνισή μου στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, στα τέλη Φεβρουαρίου, στην εκδήλωση για τα 80 χρόνια από τον θάνατο του Ελευθέριου Βενιζέλου.
Α.Κ. Τους σύγχρονούς σου καλλιτέχνες τους ακούς; Ξεχωρίζεις κάποιους;
Αχιλλέας: Ακούω τους πάντες. Μπορεί να παρακολουθώ τους παλιούς, αλλά ακούω τους πάντες. Υπάρχουν πολλά αξιόλογα παιδιά που ασχολούνται και έχουν ταλέντο. Άλλος είναι καλύτερος στη φωνή, άλλος στη λύρα, άλλος στον στίχο, άλλος στην ενορχήστρωση, άλλοι σε όλα. Δεν θέλω, όμως, να μπω στη διαδικασία να πω ονόματα.
Η ουσία είναι μία. Υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται με την παράδοση, με μοναδικό τους κίνητρο την αγάπη για αυτήν. Αυτό είναι πολύ ευχάριστο. Ο καθένας έχει τη δική του προσφορά στη μετέπειτα πορεία του τόπου. Άλλος μπορεί να έχει μεγαλύτερη επιτυχία, άλλος μεγαλύτερη διάρκεια. Ο καθένα κάνει αυτό που ξέρει, όπως το αγαπά και όπως το νιώθει. Κριτής μας είναι ο κόσμος και ο χρόνος. Όλοι κρινόμαστε και σαν καλλιτέχνες και ως άνθρωποι.
Υγεία να έχουν όλοι, να προσφέρουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Προσωπικά, το καλό θα το θαυμάζω και θα το χειροκροτώ, απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Α.Κ.: Θα ήθελα ένα σχόλιό σου για την κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στη χώρα.
Αχιλλέας: Χρειάζεται να μιλάω ώρες για να σου αντικατοπτρίσω τη σκέψη μου. Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα. Παίζεται θέατρο, λέγονται ψέματα, γίνονται λάθη –προφανώς σκοπίμως- και νιώθω σαν να έχει επιστρέψει η εποχή του σκοταδισμού, η εποχή της Ιεράς Εξέτασης. Τότε που οι άνθρωποι ζούσαν στο ψέμα. Πλέον, το μόνο που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος είναι να μην μπορεί να κάνει τίποτα. Ασπάζεται αυτό που αποφεύγει κι ό,τι μισεί το αγαπά.
Πραγματικά, είναι μια περίεργη εποχή. Με φοβίζει. Το μεγαλύτερό μου πρόβλημα δεν είναι αυτοί που κυβερνούν, αλλά ο λαός μας. Αυτό μου με στεναχωρεί και με λυπεί είμαστε εμείς οι ίδιοι που έχουμε πέσει σε λήθαργο. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τον λαό μας να υποκύπτει και να ανέχεται τέτοιου είδους βασανιστήρια. Ώρες-ώρες αναρωτιέμαι μήπως θα πρέπει να περάσουν άλλα 400 χρόνια για να καταλάβουμε πού είμαστε.
Βρισκόμαστε πλέον στη φάκα. Δεν έχω τίποτα με κανέναν λαό, δεν θέλω το κακό κανενός, αγαπώ τα κοπέλια του κόσμου, αλλά τον λαό μου τον αγαπώ περισσότερο. Αυτή η κατάσταση με το προσφυγικό ζήτημα είναι τραγική. Με τα καράβια του ΝΑΤΟ να γυρίζουν στο Αιγαίο και με τα σύνορα των βαλκανικών χωρών να είναι κλειστά… Αυτή η κατάσταση με τρομάζει. Πάνε να μας κλείσουν σαν τον ποντικό στη φάκα. Πιστεύω πως οι ενέργειες που γίνονται δεν είναι για να περιοριστεί το μεταναστευτικό.
Είμαστε μόνοι μας. Ούτε ΝΑΤΟ υπάρχει, ούτε Ευρώπη… Αν ήθελαν να λυθεί το πρόβλημα, θα φρόντιζαν να έπιαναν τους σωματέμπορους στην Τουρκία. Αλλά προφανώς τα κίνητρά τους είναι άλλα. Άλλοι είναι οι λόγοι που τους κάνουν να κατεβάζουν ολόκληρες αρμάδες στο Αιγαίο. Πάντα είναι κάτι άλλο από αυτό που δείχνουν.
Κι εμείς υπήρξαμε κάποτε πρόσφυγες και κατανοώ τους βασανισμένους ανθρώπους που δεν φταίνε, όμως όλα όσα γίνονται δεν έχουν ως στόχο να λύσουν τα προβλήματά τους.
Είναι τραγικά αυτά που ζούμε και το πιο τραγικό είναι ότι δεν αντιδρούμε σε τίποτα. Όλοι όσοι μας κυβερνούν δρουν βάσει σχεδίου και κάνουν πάρα πολύ καλά τη δουλειά τους. Ωστόσο, δεν μου δείχνουν ότι αποστολή τους είναι να μας γλιτώσουν. Δεν δείχνουν ότι πονούν τον τόπο τους.
Τα πάντα είναι στο χέρι του λαού, φτάνει να καταλάβουν οι άνθρωποι ότι πρέπει να μονοιάσουν. Μόνο μονοιασμένος ο λαός μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Άμα βγω μοναχός μου να φωνάζω, το πολύ-πολύ να με περάσουν για τρελό. Αν θα βγει ο κόσμος στους δρόμους, τότε θα αλλάξει η κατάσταση. Πού πρέπει να φτάσουμε; Να θωρούμε τα κοπέλια μας να πεθαίνουν στον δρόμο;
Άλλοι άνθρωποι είναι σε άθλια κατάσταση, άλλοι σε μέτρια, άλλοι σε καλύτερη. Εγώ μπορεί να είμαι στην καλύτερη κατάσταση. Αλλά πρέπει να λέω ότι δεν με νοιάζει για τον διπλανό; Αν θωρώ τον καπνό στο σπίτι του γείτονα, η φωτιά θα έρθει και στο δικό μου. Αν ξανοίγει καθένας τον απατό του, δεν γλιτώνουμε…
Εύχομαι ο Θεός να μας φωτίσει. Να πιστέψουμε σε Αυτόν και στον εαυτό μας, στα ιδανικά μας. Ελλάδα χωρίς θρησκεία, την οικογένεια, τα ήθη και τα έθιμά της δεν υπάρχει. Αυτά πάνε να μας διαλύσουν. Την οικογένεια, τη θρησκεία και τα πιστεύω μας, την ψυχή μας. Αν το καταφέρουν, τελειώσαμε.
Α.Κ.: Θεωρείς ότι η κατάσταση που ζούμε τα χρόνια της κρίσης έχει επηρεάσει την καλλιτεχνική δημιουργία;
Αχιλλέας: Το καθετί που συμβαίνει επηρεάζει. Κι ένα μικρό πράγμα που θα συμβεί στην καθημερινότητά μας επηρεάζει. Έναν άνθρωπο στον δρόμο μπορεί να δεις να κλαίει και να σκεφτείς κάτι, είτε αυτό το κάτι είναι ένα τραγούδι, είτε ένας απλός στίχος, είτε μουσική. Πολύ περισσότερο όταν βλέπεις τον τόπο σου, τον τόπο που μεγάλωσες, τον λαό που αναθράφηκες να μαραζώνει. Δεν γίνεται να σε αφήσει ανέγγιχτο.
Α.Κ. Μέσα στο επόμενο διάστημα θα κυκλοφορήσει η νέα σου δουλειά με τίτλο «Έχω φεγγάρια να σε δω». Μίλησέ μας για αυτήν.
Αχιλλέας: Θα κυκλοφορήσει μέσα στις επόμενες ημέρες. Πρόκειται για πέντε νέα τραγούδια. Τη δισκογραφία δεν την βλέπω σαν επιχειρηματική κίνηση. Μοναδικός σκοπός είναι η δουλειά μας, αυτό που αγαπάμε, να φτάσει στα χέρια του κόσμου και να τ’ ακούσει. Να μοιραστούμε αυτό που αγαπάμε με τον κόσμο.
Α.Κ.: Και τα επόμενα σχέδιά σου;
Αχιλλέας: Εμφανίσεις έχουμε πολλές στα σκαριά. Ο κόσμος μας αγαπά και κάθε φορά τον ευχαριστώ γι’ αυτό. Όπου κι αν εμφανιστούμε, είτε σε μεγάλο μαγαζί, είτε σε μικρό, και στην Κρήτη και στην Αθήνα και σε οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ελλάδας, ο κόσμος μας στηρίζει και εισπράττουμε την αγάπη του.
Όσον αφορά τη δισκογραφία, ποτέ δεν έβαζα όρια. Δεν θεωρώ ότι κάθε χρόνο πρέπει να βγάζω ένα CD. Βγάζω CD όταν νιώθω ότι έχω κάτι να δώσω. Δεν βγάζω CD για να είμαι απλά στην επικαιρότητα. Φαντάσου ότι έχω να κυκλοφορήσω δισκογραφική δουλειά 4-5 χρόνια. Απέχω από τη δισκογραφία μέχρι να αισθανθώ ότι έχω κάτι να προσφέρω. Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι είναι μεγάλη επιτυχία το γεγονός ότι παραμένω στο προσκήνιο.
Δεν βάζω χρονικό όριο. Τώρα θα κυκλοφορήσει ο δίσκος μας, εμείς θα συνεχίσουμε να γράφουμε. Έχουμε πολλά καινούρια τραγούδια. Όμως επέλεξα να μην τα «τσουβαλιάσω» σε ένα CD. Ήθελα να μπουν πέντε κομμάτια, να μην κουράσουν τον κόσμο και να τα καταλάβει και τα πέντε. Όχι να βάλω 40 και να μην καταλάβει κανένα. Καινούρια πράγματα, όχι ξαναπαιγμένα.
Η επιλογή των κομματιών έχει γίνει από τον ίδιο τον κόσμο. Αυτά τα τραγούδια, πριχού να τα γράψουμε στο στούντιο, τα έχουμε παίξει στις ζωντανές εμφανίσεις και τυγχάνουν της αποδοχής και του ενθουσιασμού του κόσμου. Ο κόσμος τα διάλεξε.
Υγεία να έχουμε και όταν θα έρθει η στιγμή που έχουμε να δώσουμε κάτι άλλο, θα το δώσουμε κι αυτό.
Α.Κ.: Είσαι ένας νέος άνθρωπος που ασχολείται με την κρητική παράδοση. Πώς θεωρείς ότι η νέα γενιά μπορεί να επηρεάσει την παραδοσιακή μουσική;
Αχιλλέας: Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ούτε παλιό, ούτε καινούριο. Ασχολούμαι επαγγελματικά εδώ και 11 χρόνια. Συγκριτικά με τους νεότερους είμαι παλιός και συγκριτικά με τους παλιούς είμαι βρέφος.
Δεν επηρεάζει η νέα γενιά την παράδοση. Η παλιά την επηρεάζει. Οι παλιοί διδάσκουν τους νέους. Αν οι νέοι θα χάσουμε το μονοπάτι, θα φταίμε εμείς.
Από εμάς που ασχολούμαστε με την παραδοσιακή μουσική εξαρτάται… Ο νεαρός έρχεται από κάτω και ακούει αυτό που του παίζω. Άμα παίζω πράγματα που δεν πρέπει ή που τα παίζω λάθος, είμαι κι εγώ υπεύθυνος.
Θεωρώ, πάντως, ότι η νεολαία μας καλά το πάει… Αυτή τη δεκαετία που διανύουμε –και την προηγούμενη ίσως- νομίζω ότι η νεολαία είναι πιο κοντά στην παράδοση από κάθε άλλη φορά.
Τώρα είμαι 37 ετών. Όταν ήμουν 20 δεν έβρισκα εύκολα νεαρούς –στο Ηράκλειο που ζω- να κάνουν παρέες, να πουν μια μαντινάδα. Τώρα, είναι το μόνο εύκολο. Αυτό είναι πολύ ευχάριστο. Στο χέρι μας είναι αν θα κρατηθούν κοντά στην παράδοση οι νέοι και οι νέες, ή αν θα απομακρυνθούν.
Α.Κ.: Κατά τη γνώμη σου, ποιος είναι ο λόγος που οι νέοι έρχονται πιο κοντά στην παράδοση;
Αχιλλέας: Πιστεύω ότι μια εποχή έπαιζε ρόλο και το «κόμπλεξ». Ένας νεαρός παλιότερα μπορεί να ντρεπόταν να ασχοληθεί με την παραδοσιακή μουσική, ακόμη και αν του άρεσε. Μπορεί να μην το έκανε για να μην τον πουν «χωριάτη». Πλέον, οι άνθρωποι απελευθερώνονται και κάνουν αυτό που τους αρέσει.
Από την άλλη και η κρητική μουσική έχει προβληθεί τα τελευταία χρόνια και στην τηλεόραση, και σε μεγάλα μαγαζιά της Αθήνας και θα μπορούσαμε να πούμε ότι –κατά κάποιο τρόπο- έγινε μόδα. Γι’ αυτόν τον λόγο έχουμε και συνεργασίες ξένων καλλιτεχνών με δικούς μας. Η κρητική μουσική εισχώρησε βαθύτερα στα μουσικά δρώμενα.
Άλλωστε, η κρητική μουσική είναι η πλουσιότερη απ’ όσες υπάρχουν, γιατί εξελίσσεται χωρίς να αλλοιώνεται. Δεν είναι μονότονη, έχει πράγματα να δώσει και όλο γεννά. Φέρνει κοντά τους ανθρώπους μεταξύ τους, να κάνουν παρέα, να γνωριστούν, να αγκαλιαστούν… Και αυτό δεν νομίζω ότι θα αλλάξει πλέον. Χαίρομαι ιδιαιτέρως που βλέπω νέους ανθρώπους στα μαγαζιά.
Ακόμη περισσότερο θα χαιρόμουν αν έβλεπα και οικογένειες. Βέβαια για την απουσία τους ευθυνόμαστε εμείς οι καλλιτέχνες και οι ιδιοκτήτες των κρητικών κέντρων.
Α.Κ.: Τι θα συμβούλευες κάποιο παιδί που θέλει να ασχοληθεί με την κρητική μουσική;
Αχιλλέας: Θα σου πω αυτό που λέω πάντα. Ό,τι σου λέω δεν το έχω γραμμένο για να στο πω, ούτε προσπαθώ να θυμηθώ τι είπα σε κάποια άλλη συνέντευξη για να πω τα ίδια. Απλά έχω κάποιες απόψεις που δεν αλλάζουν, μέχρι να ανακαλύψω ότι σφάλω κάπου και να αναθεωρήσω.
Αν θα με ρωτούσε ένας νέος, θα του έλεγα να κάνει αυτό που προσπαθώ εγώ να κάνω. Αν πραγματικά δεν το αγαπά, αν έχει άλλα κίνητρα εκτός από την αγάπη του για αυτό το ιερό πράγμα, να μην μπει καθόλου στη διαδικασία. Αν μπει στη διαδικασία, να αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο, για να βγει αυτό που έχει μέσα του. Να μην προσπαθήσει να «φτιάξει» τίποτα.
Δεν πρέπει να υπάρχει αντιζηλία σε αυτό το πράγμα, ούτε αρρωστημένος ανταγωνισμός. Πρέπει ο καθένας, για να μην έχει όρια, να προσπερνά τον εαυτό του. Να γίνεται καλύτερος από τον εαυτό του. Αν βάλεις σκοπό να ξεπεράσεις εμένα, μόλις το καταφέρεις θα σταματήσεις και δεν θα εξελιχθείς περισσότερο ποτέ. Όταν ο στόχος είναι να ξεπερνάς τον ίδιο σου τον εαυτό, θα φτάσεις εκεί που είναι οι πραγματικές σου δυνατότητες.
Α.Κ.: Μου ανέφερες προηγουμένως πολλά ονόματα καλλιτεχνών που αποτέλεσαν τα πρώτα σου ακούσματα. Ποιος είναι αυτός που θαυμάζεις περισσότερο από όλους;
Αχιλλέας: Με φέρνεις σε δύσκολη θέση. Ο καθένας έχει το κάτι ξεχωριστό.
Α.Κ.: Το αγαπημένο σου τραγούδι;
Αχιλλέας: Δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Είναι όλα κοπέλια κι εγώ όλα τα κοπέλια το ίδιο τα αγαπώ. Το κάθε τραγούδι ταιριάζει σε άλλη συναισθηματική κατάσταση και άλλη περίσταση. Αν είμαι μοναχός μπορεί να ακούσω τον «Ερωτόκριτο», αν θα είμαι στο γλέντι θέλω να ακούσω Συρτό ή Μαλεβιζιώτη, στο σπίτι με την παρέα μου θέλω να ακούσω κοντυλιές να λέμε μαντινάδες. Υπάρχουν κάποια που είναι αγαπημένα μου, αλλά δεν μπορώ να πω «αυτό».
Α.Κ.: Όταν δεν εμφανίζεσαι σε κάποιο μαγαζί, πώς επιλέγεις να διασκεδάζεις;
Αχιλλέας: Θεωρώ ότι είμαι από τους λίγους, που πηγαίνουν να ακούσουν άλλους συναδέλφους. Είτε τους γνωρίζω, είτε όχι. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό παρεξηγείται ή επικροτείται. Δεν με απασχολεί. Γιατί να μην πάω στον άλλον που παίζει και μου αρέσει; Για να μην πουν «δεν παίζει ο Αχιλλέας και ήρθε»; Πρέπει να δείχνουμε μονοιασμένοι. Δεν πρέπει να υπάρχει κόμπλεξ. Δεν πρέπει ο κόσμος να βλέπει ότι είμαστε αγαπημένοι; Γιατί να μην μπορούμε να υποστηρίξει ο ένας τον άλλον και να κάνουμε παρέα; Όλοι οι καλλιτέχνες θα έπρεπε να πηγαίνουμε ο ένας στον άλλον. Θα έπρεπε να είμαστε ομάδα γιατί έχουμε τον ίδιο σκοπό. Καταγόμαστε από τον ίδιο τόπο και έχουμε κοινή αποστολή. Δεν είμαστε ούτε αντίπαλοι, ούτε αντίζηλοι.
Επιπλέον, μπορώ να ακούσω τα πάντα. Και ξένη μουσική και λαϊκά, αλλά για να διασκεδάσω πραγματικά, μόνο με τη δική μας μουσική θα φτάξω εκεί που θέλω.
Δεν είναι βέβαια απαραίτητο η διασκέδαση να περιλαμβάνει ξενύχτι και ποτό. Διασκεδάζω και όταν έρχονται φίλοι μου στο σπίτι να κάτσουμε, να κουβεντιάσουμε, να πούμε ένα χωρατό ή να παίξουμε μια κοντυλιά.
Πηγή: apodimoi-krites.gr
