Επιμέλεια: Νικόλας Αρώνης
House at the End of the Street (2012)
Μεταφρασμένος Τίτλος: Το Σπίτι στο Τέλος του Δρόμου
Μετά το κινηματογραφικό του ντεμπούτο με το cult θρίλερ «Hush», ο σκηνοθέτης Μαρκ Τόντεραϊ επιστρέφει με άλλη μια ανατριχιαστική ταινία τρόμου. Πρωταγωνιστούν οι υποψήφιες για Όσκαρ Τζένιφερ Λόρενς («Winter’s Bone») και Ελίζαμπεθ Σου («Leaving Las Vegas»), καθώς και o Μαξ Θίριοτ («Chloe»).
Μια μητέρα και η κόρη της μετακομίζουν σε μια νέα κοινότητα και ανακαλύπτουν ότι δίπλα τους βρίσκεται ένα σπίτι με σκοτεινό παρελθόν. Πριν χρόνια, σε ένα τραγικό περιστατικό, μια ψυχωτική νεαρή κοπέλα δολοφόνησε τους γονείς της. Ενώ οι ντόπιοι ισχυρίζονται ότι η κοπέλα εξαφανίστηκε μετά τη βάναυση δολοφονία, οι νεοαφιχθείσες γυναίκες δεν αργούν να διαπιστώσουν πως η ιστορία του καταραμένου αυτού σπιτιού δεν έχει κλείσει οριστικά…
Μετά το κινηματογραφικό του ντεμπούτο με το cult θρίλερ «Hush», ο σκηνοθέτης Μαρκ Τόντεραϊ επιστρέφει με άλλη μια ανατριχιαστική ταινία τρόμου. Πρωταγωνιστούν οι υποψήφιες για Όσκαρ Τζένιφερ Λόρενς («Winter’s Bone») και Ελίζαμπεθ Σου («Leaving Las Vegas»), καθώς και o Μαξ Θίριοτ («Chloe»).
Hotel Transylvania (2012)
Μεταφρασμένος Τίτλος: Ξενοδοχείο για Τέρατα
Η Sony Pictures Animation μας ανοίγει τις πόρτες του πιο καλά κρυμμένου ξενοδοχείου όλων των εποχών, εκεί όπου οι όροι φιλοξενίας και τουρισμού έχουν αντιστραφεί και ένας κοινός θνητός είναι κάθε άλλο παρά ευπρόσδεκτος. «Το Ξενοδοχείο για Τέρατα» διευθύνει ο Δράκουλας, ένα αληθινό τέρας ευγενείας, ο οποίος προσπαθεί με νύχια και δόντια (είναι άλλωστε προικισμένος και στις δύο κατηγορίες) να εξασφαλίσει για τον Φρανκεστάιν, την Μούμια, τον Αόρατο Άνθρωπο, τον Λυκάνθρωπο και άλλα μυθικά τέρατα του σινεμά πολύτιμες στιγμές ηρεμίας, μακριά από το αφόρητο και επικίνδυνο ανθρώπινο είδος.
Την αστεία και πρωτότυπη αυτή ιστορία σκηνοθετεί ένα από τα πρωτοπόρα και υποσχόμενα μυαλά στον χώρο του animation, o Genndy Tartakovksy, ο οποίος, όπως και ο πρωταγωνιστής της ιστορίας του, αποδεικνύεται ένας αξέχαστος οικοδεσπότης.
Η ευφάνταστη σκηνοθεσία, η αξιοποίηση των χαρακτήρων μέσα από το εντυπωσιακό 3D, οι καλοδουλεμένες κωμικές λεπτομέρειες και η φροντίδα να μην χαθεί ούτε στιγμή ο ρυθμός των σπαρταριστών διαλόγων προσφέρουν εκτός από μια συναρπαστική τρισδιάστατη κωμωδία για όλη την οικογένεια, μια μοναδική εμπειρία που θα αλλάξει τη γνώμη μας για τον Δράκουλα, τους φίλους τους, αλλά και για τις δυνατότητες του animation.
Καλώς ήλθατε στο “Ξενοδοχείο για Τέρατα”, το πολυτελές θέρετρο του Δράκουλα, όπου τα τέρατα και οι οικογένειές τους μπορούν να ξεδώσουν ελεύθερα, μακριά από την ανεπιθύμητη ανθρώπινη παρουσία. Ο Δράκουλας έχει καλέσει για ένα Σαββατοκύριακο μερικά από τα πιο διάσημα τέρατα του κόσμου, τον Φράνκεσταϊν και τη Νύφη του, τη Μούμια, τον Αόρατο Άνθρωπο, μια οικογένεια λυκανθρώπων και πολλούς άλλους για να γιορτάσουν όλοι μαζί τα 118α γενέθλια της κόρης του Μέιβις. Για τον Δράκουλα, η φιλοξενία όλων αυτών των θρυλικών τεράτων κάθε άλλο παρά πρόβλημα είναι. Όμως, το ιδανικό αυτό σκηνικό κινδυνεύει να καταρρεύσει εξαιτίας της παρουσίας ενός κοινού θνητού, ο οποίος ανακαλύπτει εντελώς τυχαία το θέρετρο και ξετρελαίνεται με την Μέιβις.
Διάρκεια: 91’
Σκηνοθεσία: Genndy Tartakovsky
Παραγωγός: Michelle Murdocca
Σενάριο: Peter Baynham, Robert Smigel
Ακούγονται: Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Στεφανία Φιλιάδη, Άγγελος Λιάγκος, Ηλίας Ζερβός, Πέτρος Δαμουλής, Γιώργος Πετρόχειλος, Φωτεινή Ντεμίρη, Θανάσης Κουρλαμπάς, Φώτης Πετρίδης, Ντορίνα Θεοχαρίδου, Χρύσα Διαμαντοπούλου
Μουσική: Mark Mothersbaugh
6 Δεκεμβρίου στους κινηματογράφους σε 3D από τη Feelgood
The Master (2012)
O πέντε φορές υποψήφιος για Όσκαρ Πολ Τόμας Άντερσον («Τhere Will Be Blood», «Magnolia», «Boogie Nights») επιστρέφει με μια ταινία η οποία ανεπίσημα σκιαγραφεί τη Σαϊεντολογία και τον ηγέτη της, Λ. Ρον Χάμπαρντ. Πρωταγωνιστούν ο βραβευμένος με Όσκαρ Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν («Truman Capote»), ο δύο φορές υποψήφιος Χοακίν Φίνιξ («Gladiator», «Walk The Line») και η Έιμι Άνταμς («Doubt», «The Fighter»).
Με φόντο μια εντυπωσιακή εικονογραφία περιπλανώμενων και ανήσυχων ψυχών στη μεταπολεμική Αμερική, η ταινία «The Master» ακολουθεί το ταξίδι ενός βετεράνου αξιωματικού του Ναυτικού, που επιστρέφει στην πατρίδα μετά τον πόλεμο χωρίς σχέδια για το μέλλον. Κλονισμένος και γεμάτος αβεβαιότητα, γρήγορα θα υποκύψει στη γοητεία του Master, του χαρισματικού ηγέτη μιας θρησκευτικής οργάνωσης ονόματι The Cause, που αποκτά όλο και περισσότερους οπαδούς.
Like Someone in Love (2012)
Μεταφρασμένος Τίτλος: Κάτι σαν Έρωτας
Μετά την Ιταλία και το «Πιστό Αντίγραφο», ο Abbas Kiarostami συνεχίζει την περιπλάνησή του μακριά από την πατρίδα του το Ιράν -εξόριστος από το καθεστώς Αχμεντινετζάντ-, με προορισμό αυτή τη φορά την Ιαπωνία.
Ο διακεκριμένος σκηνοθέτης (Χρυσός Φοίνικας για τη «Γεύση του Κερασιού», 1997) μένει πιστός στις αινιγματικές ιστορίες και καταγράφει το μυστηριώδες 24ωρο ενός παράδοξου έρωτα μέσα από ένα γοητευτικό παιχνίδι ρόλων.
Το «Κάτι σαν Έρωτας» είναι μια ακόμα σαγηνευτικά κινηματογραφημένη σπουδή για τις επιθυμίες, τις προσδοκίες και την αλήθεια των ανθρώπων. Σαν ιδεόγραμμα που κρύβει μια εικόνα και όχι φθόγγους, η ταινία μιλάει με γρίφους και αποκαλύπτει μεθοδικά τα θραύσματα των χαρακτήρων της: ενός ηλικιωμένου άντρα, μιας νεαρής κοπέλας και ενός προδομένου εραστή.
Μεγάλο μέρος της δράσης συμβαίνει -όπως και σε άλλες ταινίες του σκηνοθέτη- μέσα σε κινούμενα οχήματα, με τις αντανακλάσεις του Τόκιο να κυριαρχούν μέσα σε έναν περίκλειστο χώρο όπου τα βλέμματα ποτέ δεν διασταυρώνονται. Έτσι, ο Kiarostami αξιοποιεί τα στιλιζαρισμένα κάδρα και το υπόγειο χιούμορ για να μιλήσει, κυρίως αποσπασματικά, για την πολυπλοκότητα των σχέσεων και τη σαγήνη της απόκρυψης.
Η Akiko είναι μια νεαρή φοιτήτρια από την επαρχία που ζει στο Τόκιο κι εξασφαλίζει τα δίδακτρά της δουλεύοντας ως call girl. Με αυτή την ιδιότητα θα συναντηθεί με τον ευγενικό και μοναχικό ηλικιωμένο καθηγητή Takashi, ο οποίος την υποδέχεται στο σπίτι του, της μαγειρεύει, της βάζει ρομαντική μουσική και της φέρεται σαν ερωτευμένος. Η γνωριμία τους θα εξελιχθεί σε μια ιδιαίτερη σχέση.
Ημερολόγια Αμνησίας (2012)
Μεταφρασμένος Τίτλος: Amnesia Diaries
Η Στέλλα Θεοδωράκη (“Ricordi Mi”, “Παρά Λίγο Πάρα Πόντο Παρά Τρίχα”) ανακαλύπτει κάποιες ξεχασμένες ταινίες super 8 που αναφέρονται στις χρονιές 1985-86, από την Ελλάδα, την Αυστραλία και το Παρίσι, όταν ήταν φοιτήτρια. Βρισκόμαστε στο 2010, σε μια περίοδο προσωπικών απωλειών αγαπημένων προσώπων για την σκηνοθέτρια σε μια εποχή που συμπίπτει με τη δραματική όξυνση της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Βλέποντας αυτά τα ξεχασμένα ημερολόγια οξειδωμένα από το χρόνο προβάλει η ανάγκη να κινηματογραφήσει στιγμές από δύο καινούργιες χρονιές της ζωής της το 2010 και το 2011, προσωπικές μεν, αλλά σε ένα περιβάλλον κοινωνικών αναταραχών.
Τα Ημερολόγια Αμνησίας ξετυλίγονται ως ένα συγκινητικό γράμμα σμιλεμένο από το χρόνο και τις αναμνήσεις, αποτελούν όμως ταυτόχρονα μια δυναμική υπόμνηση αντίστασης απέναντι στη λήθη και στη βαρβαρότητα που μας κατακλύζει.
«Τα Ημερολόγια Αμνησίας προέκυψαν μέσα από μια διαφορετική δημιουργική διαδικασία, από εκείνες που είχα συνηθίσει να δουλεύω στο παρελθόν. Ξεκίνησαν αναπάντεχα από ένα ξεχασμένο σούπερ 8 υλικό. Στα μέσα της δεκαετίας του 80, μου είχαν κλέψει τα σούπερ 8 μου και, επειδή είχα στενοχωρηθεί, απώθησα την ύπαρξη αυτών που είχαν διασωθεί.
Ανάμεσα σε οξειδωμένα χρώματα και πρόσωπα χαμένα μέσα στο χρόνο, η πρώτη επαφή με το σούπερ 8 υλικό ήταν για μένα ένα σοκ. Μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να αρχίσω πάλι να κινηματογραφώ τη ζωή μας στην Αθήνα, σε ψηφιακή μορφή αυτή τη φορά. Είχα την περιέργεια να αντιπαραθέσω εικόνες της σύγχρονης ζωής με το παλιό υλικό των 25 χρόνων.
Οι χρονιές της νέας κινηματογράφησης συνέπεσαν με την έξαρση της κρίσης στην Ελλάδα. Το αστικό τοπίο της Αθήνας άρχισε να γεμίζει με άδειους χώρους, προς ενοικίαση ή προς πώληση, αλλά αυτό το “άδειασμα” ακολουθούσε και τις ζωές μας, δημιουργώντας μια κοινωνική απελπισία.
Η επεξεργασία του υλικού στο μοντάζ γινότανε ταυτόχρονα με τη σύγχρονη κινηματογράφηση. Η απλή και μόνο αντιπαράθεση των δυο χρονικών περιόδων μου προκαλούσε μια ιδιαίτερη συγκίνηση. Τα “οξειδωμένα” πρόσωπα του παρελθόντος, άλλοτε φρέσκα και νέα, έφεραν τα σημάδια του χαμένου χρόνου. Τα πρόσωπα του 2010-12 φαινόντουσαν πιο αυθάδη, παρ’ όλο που βρισκόντουσαν σε ένα πιο δύσκολο και στρυφνό περιβάλλοντα χώρο.
Αποφάσισα να μαγνητοφωνώ τις σκέψεις μου βλέποντας το υλικό. Να διατηρώ με κάποιο τρόπο το σοκ της πρώτης θέασης, να καταγράφω τα συναισθήματα που μου προκαλούσαν οι επόμενες προβολές. Να μπλέκω και ν’ αλλάζω συνεχώς τις σχέσεις των χρονικών περιόδων μεταξύ τους και να κατεργάζομαι τις αλλαγές όταν ερχότανε το νέο υλικό. Κάποια στιγμή με ξάφνιασε η ευκολία των αλμάτων μέσα στο χρόνο και η ιδέα ενός παράξενου flash forward, όταν και το σημερινό υλικό θα γίνει 25 χρόνων.
Παρ’ όλα αυτά η αντιπαράθεση των δύο κόσμων ήταν για μένα το τέλος μιας φυσικής «αθωότητας» στα ξεχασμένα Ημερολόγια Αμνησίας, το οποίο όμως, εκτός από το πέρασμα από τη νεότητα στην ωρίμανση των προσώπων που συμμετείχαν, δήλωνε και το τέλος μιας εποχής στην Ελλάδα κι στην Ευρώπη στη διάρκεια της κρίσης».
Σκηνοθεσία: Στέλλα Θεοδωράκη.
Μουσική: Χρήστος Δεληγιάννης.
Παραγωγή: Φαντασία Οπτικοακουστική.
Η ταινία προβάλλεται στις 6 Δεκεμβρίου στους κινηματογράφους σε διανομή από την One from the Heart.
Gamlet (1964)
Μεταφρασμένος Τίτλος: Άμλετ
Γνωστό επίσης ως: Hamlet
Άμλετ (Gamlet / Hamlet ) – trailer (USSR, 1964)… από myfilm-gr
Αν υπήρχε ένας, ανάμεσα στις δεκάδες ως τώρα μεταφορές του σαιξπηρικού έργου στη μεγάλη οθόνη, ο οποίος να στέκεται “ισότιμα” απέναντι στον Λόρενς Ολίβιε, αυτός δεν είναι άλλος από τον «Άμλετ» του Κόζιντσεφ – και φυσικά του αξεπέραστου, για πολλούς κορυφαίου ηθοποιού, Ινοκέντι Σμοκτουνόφσκι. Ο “Άμλετ” (1964) του Γκριγκόρι Κόζιντσεφ θεωρείται η καλύτερη κινηματογραφική μεταφορά του αριστουργήματος του Σαίξπηρ. Συμμετείχαν οι κορυφές των τεχνών και των γραμμάτων της εποχής. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι η μετάφραση ήταν του Μπόρις Πάστερνακ και η μουσική του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Κάποιοι κριτικοί κατατάσσουν την ταινία στις δέκα καλύτερες στην ιστορία του κινηματογράφου. Η μνημειακή ερμηνεία του Ινοκέντι Σμοκτουνόφσκι στον πρωταγωνιστικό ρόλο σηματοδότησε την ιστορία της υποκριτικής του 20ου αιώνα. Ο σοβιετικός σκηνοθέτης, μένοντας απόλυτα πιστός στο θεατρικό κείμενο, ερμηνεύει τις πράξεις του διασημότερου σαιξπηρικού ήρωα κάτω από μια ιστορική όσο και υπαρξιακή οπτική. Ο Ινοκέντι Σμοκτουνόφσκι υπήρξε, κατά γενική ομολογία, ο μεγαλύτερος Άμλετ όλων των εποχών. Ο ηθοποιός που υποχρέωσε τον έτερο μεγάλο Άμλετ, τον Λόρενς Ολίβιε, να υποκλιθεί στην ανωτερότητά του.
Άμλετ
Gamlet / Hamlet του Γκριγκόρι Κόζιντσεφ
με τους Ινοκέντι Σμοκτουνόφσκι, Μιχαήλ Ναζβάνοφ, Έλζα Ραντζίνα, Γιούρι Τολουμπέγιεφ, Αναστάσια Βερτινσκάγια.
