Τη δική του πρόταση συσχετισμών της ζωγραφικής στα κινηματογραφικά πλάνα του Θόδωρου Αγγελόπουλου, κάνει ο Θανάσης Βασιλείου στο δοκίμιό του «Κινηματογραφώντας σαν ζωγράφος. Το έργο του Θόδωρου Αγγελόπουλου συναντά τη ζωγραφική».
Ο συγγραφέας διδάσκει Θεωρία και Πρακτική του Κινηματογράφου στη Γαλλία, όπου σπούδασε και στη Σχολή Σταυράκου. Υπήρξε βοηθός του Θόδωρου Αγγελόπουλου στην ταινία «Η Σκόνη του χρόνου» (2008).
Στη μελέτη του ο συγγραφέας αναλύει, αρχικά, πώς οι δύο Έλληνες ζωγράφοι , ο Γιάννης Τσαρούχης και ο Θεόφιλος, αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης ως εικαστικό ίχνος της συλλογικής ελληνικής μνήμης στο έργο του Αγγελόπουλου, για να καταλήξει, «σε αναπαραστατικούς μακρινούς αντικατοπτρισμούς με τα έργα του Ρενέ Μαγκρίτ, και μια τελείως υποθετική «επιρροή» στο έργο του Έλληνα σκηνοθέτη , αυτή του ρομαντικού ζωγράφου Κάσπαρ -Ντέιβιντ Φρίντριχ». Κάποιες συσχετίσεις «ίσως να είναι πιο επιτυχείς και κάποιες πιο ατυχείς», είπε απόψε ο συγγραφέας, στην παρουσίαση του βιβλίου.
Το ενδιαφέρον του, εξήγησε ο ίδιος, δεν ήταν να αποδείξει «μια οποιαδήποτε εικαστική συγγένεια μέσα από μια σύγκριση πινάκων με πλάνα αλλά κυρίως ότι ο Αγγελόπουλος και ο διευθυντής φωτογραφίας του μεγαλύτερου μέρους του έργου του, Γιώργος Αρβανίτης , πολύ συχνά σκέφτονταν όπως οι ζωγράφοι». Ταυτόχρονα μέσα από μια διαδρομή που ξεκινά από τις θεωρίες του Φρόιντ περί μνήμης, το παράδειγμα του Μαρσέλ Προυστ και την ποίηση του Γιώργου Σεφέρη, προσπάθησε να αναδείξει «τη σχέση της ανάμνησης με την εικόνα και πώς αυτή η διαδικασία κρύβει ένα από τα γοητευτικότερα εικαστικά χαρακτηριστικά του Θ. Αγγελόπουλου.
Ξεκίνησε τη μελέτη του μέσα από μια σειρά συζητήσεων με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, από το 2004 έως το 2005. « Σχεδόν του επέβαλα να απαντά για τη ζωγραφική, εκείνος το απέφευγε στις συζητήσεις μας» , είπε ο Θ. Βασιλείου. Κι ο λόγος που επέμενε είναι επειδή «η ζωγραφική στον κινηματογράφο του Αγγελόπουλου είναι ένα από τα πολλά υλικά με τα οποία έφτιαχνε τη μαγιά του . Ίσως όχι τόσο γόνιμο πεδίο έρευνας όπως ο αγγελοπουλικός χρόνος, όμως παίζει ένα ρόλο οργανικό, κρυμμένη «πίσω και πέρα από το φιλμ», όπως λέει κι ο Ορέστης στο μικρό Αλέξανδρο του «Τοπίου στην Ομίχλη», όταν βρίσκουν ένα κομμάτι φιλμ, θέλοντας να του δείξει το δένδρο που δεν φαίνεται αλλά είναι κάπου εκεί».
