Τις τελευταίες δεκαετίες 2 είναι οι αποδεκτοί λόγοι για να μην είναι κανείς σεξουαλικά ενεργός μετά τα 20. Ο πρώτος είναι να είναι αυστηρά θρησκευόμενος και να έχει δώσει όρκο αγνότητας μέχρι το γάμο και ο δεύτερος, να είναι τόσο μη ελκυστικός και κοινωνικά αδικτύωτος, ώστε να αποτυγχάνει συνεχώς στην εκπλήρωση μιας βασικής βιολογικής και ψυχοσυναισθηματικής ανάγκης.
Στην πραγματικότητα, όμως είναι πολλά τα άτομα, και ιδιαίτερα οι γυναίκες, που δεν είναι ούτε βαθιά θρησκευόμενα, ούτε αποτυχημένα. Αντίθετα ενδιαφέρονται για το σεξ, μιλούν για αυτό και περιμένουν τη στιγμή που θα γνωρίσουν τον κατάλληλο σύντροφο που πέρα από ερωτική έλξη θα τους εμπνέει και εμπιστοσύνη ώστε να ξεκινήσουν τη σεξουαλική τους ζωή.
Πολύ συχνά η αναμονή αυτή για τον κατάλληλο σύντροφο συνοδευόταν από αίσθημα ντροπής.
Η ντροπή που σχετίζεται με τη σεξουαλική ζωή είναι ένα αίσθημα τόσο παλιό όσο και ο δυτικός πολιτισμός. Παλαιότερα, ήταν πολλοί οι νέοι που έπρεπε να κρύψουν τις σεξουαλικές τους επιθυμίες γιατί μπορεί να κινδύνευε ακόμα και η ζωή τους, ενώ πολλά ήταν και τα κορίτσια που έφευγαν από το σπίτι τους για μεγάλα διαστήματα έτσι ώστε να καταφέρουν να γεννήσουν τα μωρά τους μακριά από τα επικριτικά μάτια των γειτόνων. Η ύπαρξη ή μη σεξουαλικής ζωής λοιπόν, για πολύ καιρό αποτελούσε μέτρο ευπρέπειας και κοσμιότητας που παρακολουθούταν στενά από τον κοινωνικό περίγυρο για τον εντοπισμό ακόμα και του παραμικρού αντικομφορμιστικού σημείου.
Τις τελευταίες δεκαετίες, όμως, τα κριτήρια αξιολόγησης της σεξουαλικότητας έχουν εξελιχτεί και οι πηγές της σεξουαλικής ντροπής έχουν αλλάξει δραματικά. Το σεξ δεν είναι πια αυτό που απαγορεύεται να κάνει κανείς για να μη χαρακτηριστεί βρώμικος και διεφθαρμένος. Είναι αυτό που πρέπει να κάνει για να μην χαρακτηριστεί αξιολύπητος, πουριτανός και μη επιθυμητός.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι οι συντηρητικές πεποιθήσεις του παρελθόντος έχουν οριστικά εκλείψει. Αντιθέτως, στο σύγχρονο κόσμο παρατηρείται ακόμα ντροπή που συνδέεται με τη σεξουαλική εργασία και την ομοφοβία. Οι σύγχρονες πεποιθήσεις, όμως, σε κάθε περίπτωση συνοδεύονται πλέον από μια ομάδα ιδανικών και φιλοδοξιών που σχετίζονται με τη σεξουαλική συχνότητα, την επίδοση και την ταυτότητα.
Πολύ γρήγορα λοιπόν από τις μελέτες που διερεύνησαν πόσο συχνά κάνουμε σεξ, περάσαμε στο πόσο συχνά πρέπει να κινούμε σεξ, το οποίο σύμφωνα με τα γυναικεία περιοδικά που κυκλοφορούν είναι 2-3 φορές την εβδομάδα. Επίσης πέρα από τη συχνότητα της σεξουαλικής του δραστηριότητας το άτομο σήμερα έχει να ανησυχεί και για το εάν το σεξ που κάνει είναι αρκετά ενδιαφέρον ώστε να ικανοποιεί τις ανάγκες του/της συντρόφου και να τον/ την εξασφαλίσει.
Το πιο αδιαπραγμάτευτο κομμάτι όμως της νέας σεξουαλικής κουλτούρας είναι πολύ άπλα αυτό που επιβάλει στο άτομο να είναι πάση θυσία σεξουαλικά ενεργό. Σε ένα ζευγάρι το σεξ θεωρείται το μέτρο υγείας της σχέσης. Λειτουργεί σαν ένα αλάνθαστο βαρόμετρο της επιθυμίας των δυο συντρόφων. Εάν κάποιος είναι ελεύθερος από την άλλη, η σεξουαλική του δραστηριότητα αντανακλά το πόσο ελκυστικός και επιθυμητός είναι.
Εάν λοιπόν το σεξ θεωρηθεί ευχάριστο κι ευεργετικό, μια ζωή χωρίς αυτό είναι ελλιπής. Εάν θεωρηθεί φυσική ανάγκη, η απουσία του θεωρείται αφύσικη. Εάν ιδωθεί ως υπέρτατη απόλαυση, το να μη κάνει κανείς τα πάντα για αυτό σημαίνει ότι είναι διαταραγμένος. Εάν κάποιος θα μπορούσε να κάνει σεξ αλλά δεν το κάνει, σημαίνει ότι είναι είτε καταπιεσμένος ή μη επιθυμητός.
Η σεξουαλική ντροπή σήμερα λοιπόν δεν απασχολεί μόνο τις 20χρονες παρθένες, αλλά και όποιο άτομο φοβάται ότι η σεξουαλική του ζωή διαφέρει από αυτή που θα έπρεπε να είναι.
Παρά την ευχαρίστηση που παρέχει η σεξουαλική δραστηριότητα, όλοι οι άνθρωποι διατηρούν μια περίοδο κατά την οποία η σεξουαλική τους ζωή δεν είναι η αναμενόμενη για αυτούς. Μπορεί κανείς να θέλει λιγότερο σεξ από ότι στο παρελθόν και να αναρωτιέται πως το βλέπει αυτό ο σύντροφός του. Μπορεί να απολαμβάνει εν μέρει από την εργένικη του ζωή σε έναν κόσμο που την εκλαμβάνει σαν εάν ατελείωτο επεισόδιο του Sex and the City. Μπορεί η σεξουαλική ορμή να υπάρχει αλλά να μην βρίσκεται ο κατάλληλος σύντροφος. Μπορεί κάποιος να αντιλαμβάνεται τις ενδόμυχες σαρκικές του επιθυμίες ως αηδιαστικές εξαιτίας της ανατροφής του. Τέλος μπορεί κανείς να μην κατάλαβε ποτέ γιατί το σεξ θεωρείται τόσο μεγάλο ζήτημα και να προτιμά την παρέα φίλων και ένα ευχάριστο δείπνο με ταινία.
Σε κάθε περίπτωση, το σεξ θα απασχολεί πάντα τον άνθρωπο, γιατί πέρα από τις αναπαραγωγικές του συνέπειες και την απελευθερώσει της σεξουαλικής ορμής που προκαλεί, δίνει τη δυνατότητα σύνδεσης και οικειότητας. Δε χρειάζεται όμως να είναι τόσο επιφορτισμένο με συναίσθημα και συμβολισμούς που προκαλούν ντροπή άλλοτε για την ίδια τη σεξουαλική επιθυμία και άλλοτε για την αποτυχημένη επίδοση.
Μπορεί η πηγή της σεξουαλικής ντροπής να είναι μοναδική για τον καθένα, αλλά το αίσθημα του ότι κανείς δεν είναι κατάλληλος ή αρκετός όταν πρόκειται για το σεξ είναι κοινό σε πολλούς ανθρώπους. Ένας από τους τρόπους να ανακουφιστεί το άγχος και η ντροπή που σχετίζονται με τη σεξουαλική πράξη είναι να μιλήσει ο καθένας για τη δική του ιστορία.
Πηγή : well.blogs.nytimes.com
Το άρθρο επιμελήθηκε ο Κ.Κωνσταντινίδης, Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος, Πρόεδρος του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών, www.andrologia.gr
