Μερικοί αθλητές επιλέγουν να ακολουθήσουν χορτοφαγική διατροφή. Οι διατροφικές συστάσεις για αυτούς τους αθλητές πρέπει να διατυπωθούν συνεκτιμώντας τα αποτελέσματα και της χορτοφαγίας και της άσκησης.
Η Αµερικανική Διαιτολογική Ένωση, όσον αφορά στις χορτοφαγικές διατροφές, παρέχει τις κατάλληλες διαιτητικές οδηγίες που πρέπει να εξεταστούν σε συνδυασµό µε τις πληροφορίες που παρέχονται σε αυτό το σηµείο. Η χορτοφαγία δεν έχει απαραιτήτως επιπτώσεις στις ενεργειακές ανάγκες, αν και η ενεργειακή διαθεσιµότητα θα µπορούσε να µειωθεί ελαφρώς, εάν ένας χορτοφάγος έχει µια εξαιρετικά υψηλή πρόσληψη ινών.
Όπως µε όλους τους αθλητές, ο έλεγχος του σωµατικού βάρους και της σύνθεσης του σώµατος είναι τα προτιμώμενα µέσα που καθορίζουν εάν οι ενεργειακές ανάγκες ικανοποιούνται. Μερικοί άνθρωποι, ειδικά οι γυναίκες, µπορούν να µεταπηδήσουν στη χορτοφαγία ως µέσο περιορισµού της πρόσληψης ενέργειας για να επιτύχουν το πρότυπο αδύνατο σώµα που ευνοείται σε ορισµένα αθλήµατα. Ενίοτε, αυτό µπορεί να είναι ένα βήµα προς την ανάπτυξη µιας διατροφικής διαταραχής.
Λόγω αυτού του συσχετισµού, οι προπονητές και οι γυµναστές θα πρέπει να βρίσκονται σε επαγρύπνηση όταν ένας αθλητής γίνεται χορτοφάγος, εξασφαλίζοντας ότι διατηρείται το κατάλληλο βάρος. Οι µελέτες µε συνέπεια αναφέρουν ότι οι χορτοφάγοι έχουν χαµηλότερες πρωτεϊνικές προσλήψεις από ότι οι παµφάγοι. Αν και η πρωτεϊνική ποιότητα από µια χορτοφαγική διατροφή είναι επαρκής για τους ενηλίκους, οι φυτικές πρωτεΐνες δεν αφοµοιώνονται τόσο καλά όσο οι ζωικές.
Συνεπώς, για να ρυθµιστεί η ελλιπής πέψη (των φυτικών πρωτεϊνών), µπορεί να γίνει µια αύξηση περίπου 10% στο ποσό που καταναλώνεται. Οι πρωτεϊνικές συστάσεις για αθλήµατα αντοχής είναι 1,2 -1,4 γρ. /κιλό σωματικού βάρους, ενώ για αθλήµατα αντίστασης και δύναµης µπορεί να χρειαστούν τουλάχιστον 1,6-1,7 γρ./κιλό σωματικού βάρους.
Οι χορτοφάγοι αθλητές µε τις σχετικά χαµηλές ενεργειακές προσλήψεις µπορεί να έχουν ανάγκη να επιλέξουν τα τρόφιµά τους προσεκτικά, εξασφαλίζοντας ότι οι πρωτεϊνικές τους προσλήψεις είναι σύµφωνες µε αυτές τις συστάσεις . Οι χορτοφάγοι αθλητές µπορεί να έχουν κίνδυνο για χαµηλές προσλήψεις Β12 και D, ριβοφλαβίνης, σιδήρου, ασβεστίου και ψευδαργύρου, επειδή πολλά από αυτά τα θρεπτικά στοιχεία είναι υψηλά σε περιεκτικότητα στα ζωικά προϊόντα. Ο σίδηρος είναι µια θρεπτική ουσία που µπορεί να είναι ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για αυτούς τους αθλητές.
Εξαιτίας της χαµηλότερης βιοδιαθεσιµότητας του σιδήρου στις φυτοφαγικές διατροφές, οι αποθήκες σιδήρου στους χορτοφάγους είναι γενικά χαµηλότερες από ό,τι στους παµφάγους, παρά τις συνολικές προσλήψεις σιδήρου, οι οποίες είναι παρόµοιες ή και υψηλότερες στους χορτοφάγους. Όταν συνδυάζεται µε τα στοιχεία που δείχνουν ότι η άσκηση µπορεί να αυξήσει τις απαιτήσεις σιδήρου, υπάρχει ενδεχόµενο οι χορτοφάγοι αθλητές, ιδιαίτερα οι γυναίκες, να διατρέξουν µεγαλύτερο κίνδυνο για ένδεια σιδήρου.
Συμπερασματικά, θα ήταν συνετό να ελέγχεται η κατάσταση του σιδήρου συχνά. Οι αθλήτριες χορτοφάγοι µπορούν να ωφεληθούν από τις διατροφές που περιλαµβάνουν επαρκείς θερµίδες, υψηλότερα επίπεδα λίπους και σηµαντικά ποσά ασβεστίου και σιδήρου.
Πηγή: dietplus.gr
Επιμέλεια: Δήμητρα Μπιλάλη
