Μια χρονιά ο Παναθηναϊκός το χε πάρει το κύπελλο με αυτόν τον τρόπο. Εκεί, αν μη τι άλλο δεν μπορεί να μην υπάρξει 50-50!
Τύχη καθαρή. Κι έπειτα, ούτε κουβέντα για τους διαιτητές. Θα λες αν χάσεις στο στρίψιμο, ότι ήσουν άτυχος, αλλά κερδίζεις στην … αγάπη.
Ως Ολυμπιακός, για να μιλήσω και λίγο σοβαρά αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν φέτος όλη τη χρονιά, να μην μπορώ να πανηγυρίσω το ντάμπλ!
Και φαντάζομαι μαζί μου θα συμφωνήσουν πολλοί. Κι είναι απορίας άξιο, πώς γίνεται ένας φίλαθλος, να μην νιώθει την ανάγκη να γελάσει για τα τρόπαια.
Το βράδυ του Σαββάτου, η απογοήτευση για το προϊόν που λέγεται ποδόσφαιρο και κάποιοι «Φωστήρες» έχουν ονομάσει και Σούπερ Λίγκα, τρομάρα μας, έγινε μεγαλύτερη.
Νωρίτερα, έτυχε να παρακολουθώ τον αντίστοιχο τελικό κυπέλου Αγγλίας στο Γουέμπλεϊ, ανάμεσα στην Σίτυ και την Γουίγκαν.
Μου ρθε να βάλω τα κλάματα, σε σχέση με τον δικό μας τελικό. Άσε που εκεί, οι διαιτητές άφησαν να κερδίσει η μικρή Γουίγκαν.
Κι έπειτα, ο πολιτισμός μας! Οι σφαλιάρες που έπεφταν βροχή μεταξύ των παικτών, που κατά τα άλλα αποτελούν και πρότυπα για τους πιτσιρικάδες. Για να μην μιλήσω για τα κοντινά στα «βρισίδια» που εκτοξεύονταν από δω κι από κει.
Κάποια στιγμή οι ιδιοκτήτες των ΠΑΕ, θα πρέπει να πάρουν παραδείγματα από τους συναδέλφους τους στο μπάσκετ.
Κρίμα για το ποδόσφαιρο. Με μια μπάλα γεννιόμαστε και μπαίνει μέσα στο αίμα μας. Πωρωνόμαστε, στεναχωριόμαστε, πονάμε, γελάμε, αλλά θα πρέπει κάποια στιγμή να μάθουμε να χάνουμε.
Ο Αστέρας ήταν καλύτερος κι έπρεπε να πάρει το κύπελλο. Τελεία και παύλα.
Και κανείς Ολυμπιακός, δεν πανηγύρισε που το πήρε με αυτόν τον τρόπο. Γιατί έτσι έδωσε πάλι λαβή για σχόλια.
Άσχετα αν και κάποια είχαν γούστο. Όπως αυτό που διάβασα κάπου: Είναι μνημονιακή υποχρέωση της χώρας, να μη δίνεται πέναλτι κατά του Ολυμπιακού!
Έτσι είναι. Σε χλευάζουν. Και το έμβλημα της ομάδας, ο δαφνοστεφανωμένος αθλητής, έχει διδάξει στα χρόνια, άλλα ήθη!
Ζ.Σ.
