Ένας ΑΘΛΙΟΣ Ολυμπιακός, μια ομάδα που ποτέ δεν μπήκε στο γήπεδο να παίξει, ένα σύνολο…άρτσι μπούρτσι και λουλάς και ένα σκορ που από τύχη δεν ήταν μεγαλύτερο.
Συνηθίζεται να λένε στους δημοσιογράφους, ότι πρέπει να γράφουν ψύχραιμα, αντικειμενικά, αποστασιοποιημένα. Όχι, επιλέγω απόψε, να γράψω σαν ένας αγανακτισμένος φίλαθλος. Με τσαντίλα!
Κι όχι γιατί η ομάδα μου έχασε με 3-0. Σκορ βαρύ για Ευρώπη και έως αδύνατο να «γυρίσει» στη ρεβάνς του Καραϊσκάκη.
Αλλά γιατί με ενόχλησε η αδιαφορία.
Με ενόχλησε που μπήκαν μέσα στο γήπεδο από την αρχή με τον αέρα της Μπαρτσελόνα. Είχαν προηγηθεί βέβαια από τη στιγμή της κλήρωσης, όλα αυτά τα ανόητα δημοσιεύματα περί εύκολης αντιπάλου, ενώ πολλοί αθλητικογράφοι έκαναν το «σκανάρισμα» της επόμενης αντιπάλου του Υπερθρύλου στους 16 του θεσμού. Της Ατλέτικο.
Αλλά αν διαβάσει κανείς τα πρωτοσέλιδα καθημερινά των αθλητικών εφημερίδων, θα πάρει και την απάντηση για το χάλι του ποδοσφαίρου μας.
Πάμε πάλι στο παιχνίδι.
Αναρωτιέμαι. Μπήκαν ποτέ στο αεροπλάνο αυτοί οι παίκτες για να παίξουν έναν ευρωπαïκό αγώνα; Έκαναν κάτι από αυτά που πιθανά τους είχε πει ο προπονητής;
Κι αυτός, ο προπονητής. Υποτίθεται γνώστης του ποδοσφαίρου της χώρας του, δεν μπορούσε να βρει τρόπο να κλείσει τις τρύπες της άμυνας;
Τόσος…αέρας, ειδικά από τη μεριά του Χολέμπας, ούτε ανεμοστρόβιλος.
Προφανώς θα γίνουν αναλύσεις από τους…γνώστες της μπάλας. Τους ίδιους που έγραφαν ότι είναι ευκαιρία φέτος ο Ολυμπιακός, που έχει καθαρίσει το πρωτάθλημα να ρίξει το βάρος στην Ευρώπη και να φτάσει μέχρι και τελικό!
Ας διαβάσουν αυτούς και την ανάλυσή τους.
Εγώ θα πω πολύ απλά, ότι όσο το δικό μας, εσωτερικό πρωτάθλημα είναι απαξιωμένο και δεν υπάρχει σοβαρός αντίπαλος, τόσο εντός της Αττικής, όσο και στη περιφέρεια, οι σφαλιάρες στην Ευρώπη θα είναι ηχηρές.
Κι ας πανηγυρίζουν οι πιο πολλοί, για τα 40, τα αήττητα, τις πλάκες στον βάζελο και όλα τα ωραία που γίνονται στα ελληνικά γηπεδάκια.
Βαθιά μέσα τους όλοι οι γαύροι ξέρουν, πως ο καθρέπτης της κάθε ομάδας είναι το …ντεφιλέ της Ευρώπης. Τα υπόλοιπα είναι για εσωτερική κατανάλωση.
Δεν με νοιάζει που έχασες ρε Θρύλε. Το χεις ξανακάνει άλλωστε πολλές φορές σ αυτό το επίπεδο. Με νοιάζει που δεν έδωσες ψυχή πριν χάσεις.
Που μ έκανες να σιχτιρίζω κάθε τρεις και λίγο, επειδή σ έβλεπα να βλέπεις την μπάλα να περνά αδιάφορα από δίπλα σου κι έκανες τον Πλατανιά της Ισπανίας να μοιάζει με Μπάρτσα.
Δεν με νοιάζει τι θα πουν στους παίκτες ο προπονητής και ο Μαρινάκης.
Εγώ στα γράφω να τα διαβάσεις, μπας κι έχεις λίγο φιλότιμο και μου αποδείξεις στη ρεβάνς, ότι αξίζει να έρχομαι στο γήπεδο να σε βλέπω.
Γιατί με τέτοια εικόνα, μάλλον θα γίνεις και εσύ ασορτί με την κατάντια του ελληνικού ποδοσφαίρου!
43 χρόνια σε βλέπω. Κι ένιωσα πολλά στη πορεία. Τέτοια τσαντίλα όμως, ΠΟΤΕ!
Για σήμερα φίλαθλος κι όχι δημοσιογράφος.
Ζ.Σ.
