Τα μυριόποδα έχουν πολλές μορφές, όπως και ορισμένα αραχνοειδή με γυμνό οφθαλμό δεν διακρίνονται αλλά είναι εκεί, καλά κρυμμένα, εκεί όπου όλοι οι ανυποψίαστοι, μικρών και μέσων εισοδημάτων, κοιμόμαστε όρθιοι ή καθόμαστε ξαπλωτοί, πιστεύοντας ότι αν π.χ. οι τράπεζες ρίξουν τα επιτόκια θα ανακάμψουμε.
Όμως ακάρια, σκολόδενδρα και κρότωνες έχουν άλλα σχέδια, το εξής ένα: Να μη σταματήσουν να μας πίνουν το αίμα. Και, καλά, αν πίνουν το αίμα παραγωγικών εργαζόμενων και πραγματικής παραγωγικής εργασίας τουλάχιστον σημαίνει ότι υπάρχει αίμα να το πιουν. Το πρόβλημα, τώρα, όχι τώρα, εδώ και αρκετά χρόνια, είναι ότι οι εργαζόμενοι στις G ανεπτυγμένες χώρες, στα ανώτερα κλιμάκια, εκεί όπου λαμβάνονται αποφάσεις και δίδονται κατευθύνσεις, δεν είναι καν πραγματικοί εργαζόμενοι. Ναι, μεν, κάθονται με τις ώρες, από το πρωί έως το βράδυ, στα γραφεία τους και τρέχουν από meeting σε meeting για μπίζνες, μίζενς και combines, αλλά, δυστυχώς, όλα αυτά τα τρεχάματα καμιά ουσιαστική χρησιμότητα δεν έχουν να προσφέρουν στις κοινωνίες μας. Πώς, λόγου χάρη, να εξηγηθεί η ευρωπαϊκή ετήσια σπατάλη πόρων της τάξης των 4 δις. ευρώ, όπως έχουμε ήδη αναρωτηθεί σε προηγούμενο άρθρο. Αυτοί που διαχειρίζονται από τα γραφεία με γραμματείς και φαρισαίους την παγκόσμια Οικονομία, έχουν εναποθέσει την αληθινή δουλειά είτε σε αυτόχθονες ιθαγενείς είτε σε εξαθλιωμένους οικονομικούς μετανάστες. Αυτοί κινούν τις γραμμές της πραγματικής παραγωγής μέσα στα εργοστάσια, τις βιομηχανίες, στα έργα και τις καλλιέργειες.
Κάποιοι ανυφαντήδες της παγκόσμιας οικονομίας κινούν τα νήματα, εξυφαίνοντας ιστούς που παγιδεύουν, διεθνώς, την πραγματική παραγωγική δραστηριότητα, με σκοπό το άμεσο δικό τους υπερκέρδος, αδιαφορώντας για τις μακροχρόνιες συνέπειες. Ο κίνδυνος ανεπανόρθωτου ρήγματος στη συνοχή του κοινωνικού και οικονομικού ιστού στο παγκόσμιο χωριό μας είναι κάτι παραπάνω από ορατός με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη σταθερότητα των προηγμένων κοινωνιών μας.
Ρευστό, και μάλιστα παχύρρευστο, υπάρχει στις δαγκάνες κάθε ίουλου που σέρνεται ύπουλα ανάμεσά μας, παρέχοντας τάχα συμβουλές ορθής καταναλωτικής και αποταμιευτικής συμπεριφοράς. Μέχρι 100.000 ευρώ θα κοιμάμαι ήσυχη στα σεντόνια μου και μάλιστα για τρία ολόκληρα χρόνια! Χα… Πρώτον, εκατό χιλιάδες ευρώ μαζεμένα δεν έχω δει ούτε στον ύπνο μου και, δεύτερον, αν είχα τόσα λεφτά σε καταθέσεις, τα ακάρια και τα δόντια τους θα με κρατούσαν ξάγρυπνη. Ευτυχώς, δεν ανησυχώ για μένα, που θα περιορίσω τις αγορές ακριβών και ουσιαστικά περιττών πραγμάτων. Διαρρηγνύω τα ιμάτιά μου ότι άλλοι που έχουνε πάνω από εκατό χιλιάδες ευρώ στην άκρη για ώρα ανάγκης, δεν θα έχουνε καμιά εγγύηση από τις τράπεζες, άρα θα πρέπει να σηκώσουν τα λεφτά από τον ύπνο να τα επενδύσουν στην πραγματική Οικονομία προτού τους τα δαγκώσουν τίποτα Lehman Brothers…
