Κάποτε, όχι στα παραμύθια της γιαγιάς, αλλά στην καθημερινή ενασχόληση των γιαγιάδων με τα παιδιά, αναφερόταν συχνά, στις συνθήκες με τις οποίες εκείνες, τότε, που ήταν στην ηλικία μας, έπρεπε να ζήσουν… να μη γκρινιάζουμε… να είμαστε ευχαριστημένοι με την κάθε μέρα που ζούμε και με αυτά που μπορούμε να έχουμε.
Αναφέρονταν στα χρήματα, στα σπίτια, στα αυτοκίνητα, συχνά τονίζοντας ότι οι εποχές που εκείνες έζησαν ήταν πολύ πιο άσχημες και φτωχικές, αν μπορούσαν να συγκριθούν με την εποχή που ζούσαν τότε, όπου οι άνθρωποι πορευόταν μέσα σε πολέμους, κατοχή, εμφύλιο, πείνα και δυστυχία. Και ενώ όλα αυτά φάνταζαν ένα μακρινό κακό παρελθόν, για τον άνθρωπο του κοντινού τότε… τον άνθρωπο του 2000, μια νέα τάξη πραγμάτων ήρθε και πραγματικά ανέτρεψε τα πάντα, φέρνοντας τα πάνω κάτω σε όλα τα επίπεδα. Έτσι είναι…!!! Η οικονομική κρίση που βιώνουμε, εμείς, τα παιδάκια του τότε… αλλά και εκείνα του κοντινού τότε, δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και βαθιά κοινωνική, βαθύτατα οικογενειακή, και απόλυτα ψυχολογική, με προεκτάσεις που επηρεάζουν αρνητικά όλες τις πτυχές της σημερινής μας ζωής.
Με δεδομένο το ότι, χωρίς, άμεσα, να φταίμε σε τίποτα, τα εισοδήματα μας, αλλά και οι προοπτικές που βασιζόταν σε αυτά, έχουν ανατραπεί εντελώς. Οι κάποτε κραταιές ελληνικές επιχειρήσεις, μικρές, μεσαίες ή μεγάλες, βάζουν λουκέτο η μία μετά την άλλη, αφήνοντας ανέργους στο έλεος μιας πρωτόγνωρης φτώχειας, χωρίς, προοπτικές, με το μέλλον να είναι άγνωστο, σκοτεινό και αβέβαιο, σε χρονικό ορίζοντα πολλών γενεών… αβέβαιο κα επικίνδυνο για τους περισσότερους συμπατριώτες μας. Οι γονείς αναρωτιούνται τι θα απογίνουν τα παιδιά τους σε ένα τέτοιο αβέβαιο και θολό κόσμο…
Οι περισσότεροι πια ανακαλύπτουν, μέσα και γύρω τους συναισθήματα δυσφορίας, κατάθλιψης, και θυμού τόσο για την κατάσταση που βιώνουν τώρα, όσο για το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους.
Όλοι αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται ή δεν θέλουν να αφουγκραστούν, και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα νούμερα, οι αριθμοί και τα εξελάκια, μακριά από ότι έχει ζωή, αισθήσεις και συναισθηματική νοημοσύνη, πρέπει, επιτέλους να δεχθούμε, πως ποτέ δεν πρόκειται να μας συνδράμουν και να μας υποστηρίξουν, γιατί, απλά, ποτέ δεν ήταν στα σχέδιά τους, ούτε καν στις κάποιες απομακρυσμένες προθέσεις τους… Ας προσπαθήσουμε να εκμεταλλευτούμε, ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε άμεσα και που δεν εξαρτάται από εμάς. Ας προσπαθήσουμε να δούμε τι κάναμε μέχρι σήμερα που άλλαξε και πώς αυτή η νέα πραγματικότητα μπορεί να μας φέρει αλλαγές και επιτυχίες στο άμεσο μέλλον. Υπάρχουν θετικές παράμετροι; Σε κάθε αρνητική συγκυρία, πάντα υπάρχουν και πολλές θετικές προοπτικές, φθάνει εμείς να θέλουμε να τις δούμε, να τις αρπάξουμε και να τις εκμεταλλευτούμε… Τόσο απλά…!!! Μήπως θα ήταν μια καταπληκτική ευκαιρία τώρα να επαναδιαπραγματευθούμε τις αξίες τις γνώσεις, την πείρα και τις δεξιότητές μας;
Το πιο επικίνδυνο πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να προσπαθείς να κάνεις συνεχώς τα ίδια πράγματα με τον ίδιο τρόπο που τα έκανες πάντοτε. Όμως, Για να αλλάξει η ζωή σου πρέπει, πρώτα, να αλλάξεις εσύ. Τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει αν συνεχίσεις να πορεύεσαι στα ίδια μονοπάτια, με τον ίδιο τρόπο, κάνοντας τα ίδια πράγματα… όπως παλιά! Και πραγματικά, εάν συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε και να πράττουμε με τον ίδιο τρόπο που λειτουργούσαμε μέχρι σήμερα, τότε σίγουρα ότι και αν, τελικά κατορθώσουμε να πετύχουμε, στο τέλος θα επιστρέψουμε στον ίδιο παρονομαστή που βρισκόμαστε σήμερα, στην πτώχευση, δηλαδή, της ίδιας μας της ζωής, και έτσι, ενώ σήμερα μας φταίνε οι Γερμανοί, η Ευρώπη, όλοι οι “κακοί’, οι Τραπεζίτες, οι Πολιτικοί, ή οι Κυβερνήσεις, ίσως αύριο, υπεύθυνοι, για εμάς, θα είναι, πάλι, κάποιοι άλλοι, που θα έχουν, απλά, διαφορετικό όνομα…!!!
Αν συνειδητοποιήσουμε ότι το πρόβλημα είναι γενικό και οι ευθύνες, οι προσωπικές μας, ελάχιστες, θα κοιτάξουμε μπροστά και θα σταματήσουμε να γκρινιάζουμε, για όλα αυτά που χάθηκαν. Πρέπει να γνωρίζουμε, πως, στον Πόλεμο και την Κατοχή δεν υπήρχε σε κανέναν κατάθλιψη. Περιουσίες χάνονταν, άνθρωποι σκοτώνονταν, αλλά όσοι επιζούσαν κοιτούσαν μπροστά. Φρόντιζαν για την επιβίωσή τους, μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος. Και ο πόλεμος κάποια στιγμή τελειώνει… Αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Όταν, λοιπόν, τελειώσει, όσοι συντηρήθηκαν τις δύσκολες εποχές, θα γευθούν τους καρπούς της ειρήνης. Η ευημερία είναι το αμέσως επόμενο που θα έρθει. Ακόμα και η οικονομική ιστορία μιλά για κύκλους, ανάπτυξης και ύφεσης. Μετά λοιπόν την εύκολη ανάπτυξη και τη φούσκα που τη συνόδευσε, μας ήρθε, στο κεφάλι μας, η ύφεση. Τίποτε πιο προβλέψιμο. Απλά, κανείς δεν γνώριζε το πότε. Έτσι είναι…
Είναι βέβαιο, πως η οικονομική κρίση που μαστίζει την χώρα μας τα τελευταία πέντε με έξι χρόνια έχει φέρει σε δύσκολη θέση, για να μην πω, σε απόγνωση πολλούς συνανθρώπους μας. Η απώλεια εργασίας, ο φόβος ενός ξαφνικού τερματισμού μιας εργασιακής σχέσης, ή μιας επιχείρησης, οι μειώσεις μισθών, η οικονομική στενότητα και κυρίως η προοπτική ενός αβέβαιου μέλλοντος έχουν συμβάλλει τα μέγιστα στην αύξηση του στρες, της κατάθλιψης και των ψυχοσωματικών αλλοιώσεων. Όλες αυτές οι αλλαγές οδηγούν τους ανθρώπους σε βαθμιαία σύγχυση καθώς τρόποι αντιμετώπισης της καθημερινότητας και των δυσκολιών που προκύπτουν φαντάζουν δυσεπίλυτες έως ανυπέρβλητες. Η συνεχιζόμενη δυσκολία διαχείρισης των προβλημάτων και εύρεσης πρακτικών και εφαρμόσιμων λύσεων σε αυτά, οδηγεί σταδιακά σε ψυχολογικά αδιέξοδα και ανοίγει το δρόμο για την εμφάνιση ψυχικών διαταραχών, από τις οποίες και προέκυψαν οι χιλιάδες αυτοκτονίες και οι ακόμα περισσότερες απόπειρες…
Η εγκληματικότητα στους ίδιους τους Έλληνες αυξάνεται εκρηκτικά! Θεωρώ πως το ζητούμενο είναι, μέσα σε αυτές τις συνθήκες της αβεβαιότητας και του οικονομικού μαρασμού, να μπορέσουμε να διατηρήσουμε ή να ανακαλύψουμε, τελικά, την ποιότητα ζωής, να επιτύχουμε ισορροπίες γύρω μας, προκειμένου να βρεθούμε στη θέση να διεκδικήσουμε για τον εαυτό μας ένα άλλο… ένα πραγματικό μέλλον. Πρέπει, όμως, πρώτα να μιλήσουμε με τον εαυτό μας και να του αντιμιλήσουμε, ίσως για πρώτη φορά…
Είναι βασικό να αναπτύξουμε ένα διάλογο με τον εαυτό μας και να μην αφήσουμε έναν καταστροφικό μονόλογο να διαμορφώνει το μέλλον και τις αξίες μας. Ας αναπτύξουμε απέναντι στους επικριτικούς και τις περισσότερες φορές άδικους, κατά του εαυτού μας συλλογισμούς ένα ισχυρό αντίβαρο: Λογικά επιχειρήματα που αποδεικνύουν ότι είναι απλώς η δική μας ερμηνεία για την πραγματικότητα. Είμαστε υποχρεωμένοι να φροντίσουμε να ελευθερωθούμε και να απεγκλωβιστούμε από όλα τα ανελαστικά και δυσκίνητα “Πρέπει” τις ανέφικτες και τις υπερβολικές προσδοκίες, τις δυσοίωνες προβλέψεις και τις απόλυτες υποσχέσεις ή δηλώσεις που τίποτε άλλο δεν κάνουν, από το να μας κρατάνε στάσιμους ή να μας πηγαίνουν πίσω! Οι καταστάσεις αυτές δεν αντιμετωπίζονται με μεμψιμοιρία, φρούδες ελπίδες και ονειρικά αποφθέγματα και ρήσεις…
Για να αλλάξουμε κάτι στη ζωή μας, και, συγχρόνως, να αποφύγουμε ανεπιθύμητες συγκυρίες και αρνητικές καταστάσεις στο μέλλον θα πρέπει να διαμορφώσουμε ξεκάθαρους και εφικτούς στόχους. Οι στόχοι πρέπει να είναι ρεαλιστικοί και υλοποιήσιμοι, αλλιώς δεν κάνουμε τίποτα παραπάνω από το να εκπαιδεύουμε το υποσυνείδητό μας στην ουτοπία, προετοιμάζοντας, έμμεσα, τον εαυτό μας για μια ακόμη αποτυχία.
Πρέπει να υποστηρίξουμε στόχους σε όσο περισσότερους τομείς της ζωής μας… στον προσωπικό τομέα, τον επαγγελματικό, και στον οικογενειακό και να ασχοληθούμε συστηματικά με αυτούς. “Τουλάχιστον σε δύο από αυτούς πρέπει στο τέλος να αποκομίσουμε θετικό πρόσημο…” Πρέπει να σπάσουμε τον τελικό στόχο σε μικρότερους και να τους τοποθετήσουμε σε διαφορετικά σημεία της μελλοντικής μας πορείας. Η τμηματική εκπλήρωση του στόχου που θέσαμε θα δίνει, κάθε φορά, τον έλεγχο, αλλά και την αίσθηση της επίτευξης σε όλη την πορεία ς προς την επιτυχία. Για να πετύχουν, όμως οι στόχοι που θέσαμε, χρειάζεται, όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε, ένα πρόγραμμα…
Η γενική κατάσταση που βιώνουμε καθημερινά, με όλα τα συσσωρευμένα προβλήματα και τα καθημερινά, μικρά ή μεγάλα εμπόδια, δρα, δυστυχώς, αποσυντονιστικά στην καθημερινότητά μας. Το πρόγραμμά μας απορρυθμίζεται, ο χρόνος γίνεται ολοένα και πιο άπειρος, αλλά εμείς για κάποιο λόγο δεν προλαβαίνουμε. Μέσα στον άπειρο χρόνο, εμείς, το μόνο που δεν διαθέτουμε είναι ο χρόνος. Ας θέσουμε ένα πρόγραμμα και ας το τηρήσουμε . Η εμπειρία δείχνει πως οι άνθρωποι που σε καταστάσεις έκτακτες αφήνονται στο χρόνο, δεν θέτουν στόχους, δεν εργάζονται συστηματικά, αισθάνονται τελικά ότι δεν κάνουν τίποτα, χάνουν σιγά σιγά τα κίνητρά τους, αδρανοποιούνται και έτσι κ κατάσταση γίνεται όλο και πιο ανελαστική ως προς τις παρενέργειές της και ξεφεύγει… Όταν ξεφύγει, τότε ο έλεγχος χάνεται και τα προβλήματα σε όλους τους τομείς της ζωής πολλαπλασιάζονται…
Μην αφήνετε τους φόβους και τις ανασφάλειες να σας κρατούν μακριά από την πραγματική ζωή. Ποτέ μην αποφεύγετε αυτό που φοβάστε… Αντίθετα, ασχοληθείτε μ’ αυτό, δίνοντας, έτσι την καλύτερη θεραπεία στον εαυτό σας. Αν φοβάστε την απόρριψη, χτυπήστε όσο πιο πολλές πόρτες!
Οι περισσότεροι άνθρωποι με χαμηλή αυτοπεποίθηση και, επίκτητα, μειωμένη αυτοεκτίμηση τείνουν να συγκρίνουν τους εαυτούς τους, με επιτυχημένους ανθρώπους και με τομείς, μέχρι εκείνη τη στιγμή απρόσιτους. Ο μόνος με τον οποίο έχει νόημα να συγκρινόμαστε, είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Όσο, για τα πάντα που μας συμβαίνουν, φταίνε οι άλλοι, τόσο θα αισθανόμαστε ευάλωτοι και έρμαια των καταστάσεων και όχι καθοδηγητές, τουλάχιστον του εαυτού μας. Δεν υπάρχει, έτσι, καμιά αίσθηση ελέγχου στη ζωή μας. Θα πρέπει, κάποια στιγμή, ν’ αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε τον έλεγχο που έχουμε στην πραγματικότητα, στη ζωή μας, αν αποδίδουμε στον εαυτό μας τόσο τις επιτυχίες όσο και τις αποτυχίες. Στη ζωή, φίλοι μου, το θέμα δεν είναι να κρατάς, πάντα, καλά χαρτιά στο χέρι, αλλά να παίζεις καλά ένα άσχημο φύλλο.
Φανταστείτε τον εαυτό σας εκεί που θέλετε να φτάσετε. Φανταστείτε το περιβάλλον, τι φοράτε, πως συμπεριφέρεστε, τι κάνετε κ.ο.κ. Το να οραματιζόμαστε την επιτυχία, μας υπενθυμίζει, συνεχώς, τον τελικό μας στόχο, αυτόν τον οποίο έχουμε θέσει. Με αυτόν τον τρόπο, εκπαιδεύουμε το υποσυνείδητό μας, το οποίο, ούτως ή άλλως, μας καθοδηγεί! Αποφεύγουμε, όσο μπορούμε τις επαφές με ανθρώπους ηττοπαθείς, ανθρώπους που μας αποθαρρύνουν διαρκώς από την επίτευξη του στόχου μας, και γενικά, ανθρώπους που βλέπουν μπροστά τους τα εμπόδια και όχι τις λύσεις. Είναι πολύ πιο υγιές να βρίσκεις λύσεις, αντί να γκρινιάζεις και να απομονώνεσαι… Η θετικότητα στην στάση μας προσελκύει, αυτόματα τις λύσει στα προβλήματά μας…!!! Είναι πολύ σημαντικό να αναζητούμε ανθρώπους που βρίσκονται εκεί που επιθυμούμε να φθάσουμε! Το ότι κάποιος κατάφερε αυτό που εμείς έχουμε ως στόχο, το κάνει αμέσως περισσότερο αληθινό και πιο εφικτό! Στη ζωή δεν υπάρχει το “Μπορώ” ή το “δεν Μπορώ”. Υπάρχει μόνο το “Θέλω” ή το “δεν Θέλω”….!!!
