Συνηθίσαμε να λέμε αυτήν την έκφραση για τις επαχθέστατες ενέργειες με φρικτά αποτελέσματα, που έχουν σαν συνέπεια χιλιάδες ή εκατομμύρια νεκρούς.
Αυτό λοιπόν το αδίκημα έχει ενόχους, οι οποίοι συλλαμβάνονται, προφυλακίζονται, δικάζονται και τιμωρούνται από δικαστήρια διεθνούς εμβέλειας.
Ας ξεκινήσουμε από τη πρόσφατη ιστορία του Β Παγκόσμιου πολέμου. Όταν τελείωσε και οι νικητές ξεκαθάρισαν τα τοπία, συνέλαβαν τους υπεύθυνους της Γερμανίας που έκαναν τα εγκλήματα, τους δίκασαν και τους τιμώρησαν όπως έπρεπε…..
Στην μεταπολεμική περίοδο έγιναν πολλοί μικροί ή μεγαλύτεροι πόλεμοι και πάντα βέβαια υπήρχαν εγκλήματα, με υπεύθυνους που τα διέπρατταν και πάντα δικάζονταν κάποιοι…….
Με την πάροδο του χρόνου, εκτός από τους συμβατικούς πολέμους, άρχισαν και οι οικονομικοί πόλεμοι, οι οποίοι αποδεικνύονται πολύ χειρότεροι και πολύ πιο επικίνδυνοι. Οι πόλεμοι αυτοί δεν έχουν όπλα, ούτε πυρομαχικά, ούτε επιχειρησιακούς στόχους, ούτε περιοχές κατεστραμμένες από αεροπορικές επιδρομές.
Τον οικονομικό πόλεμο τον προκαλούν τεράστια παγκόσμια συμφέροντα που ξεπερνούν σε εμβέλεια ακόμη και κυβερνήσεις. Αποτέλεσμα αυτών των πολέμων είναι να ξεριζώνονται γενιές ολόκληρες και να αλλάζουν την ζωή τους προς το χειρότερο.
Το είδαμε αυτό στη κρίση του 1929 με το μεγάλο κραχ, που άλλαξε η ροή της ιστορίας. Τα χρηματιστήρια κατέρρευσαν, οι επιχειρήσεις έκλειναν η μία πίσω από την άλλη και η καταστροφή δεν είχε τέλος, με αποτέλεσμα, πολλά χρόνια να ταλανίζεται παγκόσμια η κοινωνία και η οικονομία πολλών χωρών, ώσπου μέσα σε μία δεκαετία δύσκολης κοινωνικοοικονομικής πορείας, η ανθρωπότητα κατέληξε στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο με τις γνωστές συνέπειες. Όλα αυτά οδήγησαν στο να μη μείνει ανεπηρέαστος κανένας λαός, οι νεκροί να είναι πια εκατομμύρια και η δυστυχία να επηρεάζει την υφήλιο μέχρι και σήμερα. Μετά από αυτόν τον πόλεμο, άρχισε η ανάπτυξη και συνεχώς κάτι καλύτερο βλέπαμε παντού, με τις αξίες να ανεβαίνουν και το βιοτικό επίπεδο να είναι κάθε μέρα να αυξάνεται. Με δυο λόγια αναγέννηση από τις στάχτες, όλων σχεδόν των χωρών του κόσμου.
Την τελευταία δεκαπενταετία τα πράγματα έγιναν εξαιρετικά καλά, γιατί το χρήμα έρρεε άφθονο και παντού, και η ευημερία έφτασε στο ζενίθ της. Μια ευημερία που την “επέβαλαν” κάποιοι που είχαν σκοπούς και συμφέροντα.
Πριν όμως από λίγα χρόνια άρχισε μία αντίστροφη μέτρηση, παύοντας η χρηματοδότηση – ρευστότητα.
Τα πάντα καταρρέουν γύρω μας εξαιτίας ενός πειράματος που γίνεται στην πατρίδα μας από κάποιους που θεώρησαν τους Έλληνες πειραματόζωα της Ευρώπης και του κόσμου. Κάποια μυαλά που θα τα παρομοίαζε εύκολα κανείς με αυτά που με ευχαρίστηση οδηγούσαν τα θύματα τους στα κρεματόρια των εποχών που είπαμε παραπάνω.
Γνωρίζουν καλά ότι αυτά που επιβάλουν στην χώρα μας είναι επαχθή, και ακόμη ότι τα αποτελέσματα αυτών, είναι η αύξηση της ανεργίας, το κλείσιμο των επιχειρήσεων, οι ουρές στα συσσίτια και γενικά διαδίδεται η δυστυχία σαν μία αρρώστια παγκοσμίων διαστάσεων, ας πούμε πανούκλα, χολέρα κ.α. Ξαναβλέπουμε και το φαινόμενο να μαζεύουν συνάνθρωποι μας τις γόπες από τον δρόμο…
Έχουν ξεσηκωθεί, θα έλεγε κανείς, πολλοί πνευματικοί άνθρωποι, αλλά και ειδικοί της οικονομίας, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου στους ηγέτες κυρίως της Ευρώπης η οποία ταλανίζεται, σαν την εποχή εκείνη που την ταλάνιζε η πανούκλα. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω ….. από τους ηγέτες, αλλά και τα όργανα τους, ασκώντας κάθε μέρα αυστηρότερη εισπρακτική πολιτική μόνο, μια πολιτική που δεν φέρνει κανένα σχεδόν αποτέλεσμα και ταυτόχρονα πισωγυρίζει την οικονομία δεκαετίες πίσω με τον χειρότερο τρόπο, βλέπε και την Ιταλία που μπήκε και αυτή στο «χορό του θανάτου».
Εφιαλτική πορεία χωρίς κανένα προορισμό και ας επικαλούνται το πρωτογενές πλεόνασμα, που μόνο πλεόνασμα δεν είναι. Μάλλον για μέρος του ελλείμματος είναι, αφού οι ανεξόφλητες οφειλές του Δημοσίου προς τους πολίτες-προμηθευτές αυξάνονται και κυρίως αυξάνονται οι οφειλές των πολιτών προς το κράτος πάνω από 7 δις τα χρέη του Δημοσίου προς τους προμηθευτές και 90 δις τα χρέη των πολιτών προς το κράτος.
Σήμερα όπως είπαμε υπερβαίνουν τα 90 δις ευρώ με τάση μεγάλης αύξησης, 1,2 δις κάθε μήνα. Ζούμε δηλαδή μία κατάσταση που κανείς οικονομικός εγκέφαλος δε μπορεί να ελέγξει, και ο μόνος σκοπός είναι να πληρώνονται οι δανειστές (Δ.Ν.Τ-Ε.Κ.Τ-ΚΟΜΙΣΙΟΝ)για έναν και μόνο λόγο, για να μην πτωχεύσουν τη χώρα και καταρρεύσει το ευρώ, με τραγικό για τους Ευρωπαίους αποτέλεσμα, τη διάλυση του νομίσματος και την δημιουργία ζημιών πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ.
Εμάς τους πολίτες, μας οδηγούν στον όλεθρο συστηματικά και χωρίς καμία ανθρώπινη αναστολή. Πολλές χιλιάδες αυτοκτονίες, οικογένειες που μένουν με μηδενικά εισοδήματα χωρίς προστασία, χρήση ψυχοφαρμάκων, κοινωνική αναταραχή που σιγοβράζει, ανεργία ανεξέλεγκτη, μετανάστευση νέων κυρίως ανθρώπων και τέλος μία πορεία χωρίς προοπτική, χωρίς μέλλον.
Υπάρχει ένα ιδιότυπο «έγκλημα» με πολλαπλά θύματα που αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο και δεν αντιδρά κανείς αρμόδιος, στον βωμό των συμφερόντων.
Παρατηρείται όμως τελευταία μία τάση αυτοκριτικής των δανειστών, οι οποίοι αρχίζουν να συζητούν για μακροπρόθεσμες ρυθμίσεις σε διάφορα επίπεδα.
Αναγνωρίζουν λάθος συντελεστές απεικόνισης του χρέους, ζητούν να απολογηθούν οι εκπρόσωποι τους για την αποτυχία του προγράμματος και διάφορα άλλα που δείχνουν τον επερχόμενο πανικό της αποτυχίας.
Στον βωμό λοιπόν της απόδοσης Δικαιοσύνης αργά ή γρήγορα πρέπει να κατηγορηθούν για εγκληματικές αμέλειες και παραβλέψεις που οδήγησαν εκατομμύρια ανθρώπους στα σκαλιά της απόγνωσης. Έχουμε λοιπόν καθαρό και πάλι «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» στην Ελλάδα που χρειάζεται να διαλευκανθεί ως προς τους υπευθύνους και να αποδοθεί δικαιοσύνη το συντομότερο.
Παναγιώτης Μπατσαρισάκης
Οικονομικός – Επιχειρηματικός
Σύμβουλος – Αναλυτής
