Η πρόσφατη δημοσκόπηση που διαπιστώνει πτώση του ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΥ κάτω από το 60%, και απογοήτευση των Ελλήνων με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ πάνω από το 80% ενίσχυσε ακόμη περισσότερο το «μπάχαλο» που διαπιστώνουμε στην ελληνική πολιτική μας καθημερινότητα. Η ύπαρξη πολιτικών Κομμάτων είναι απαραίτητο στοιχείο της δημοκρατίας, αλλά μέσα από τον ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟ οι σχέσεις Κράτους και πολίτη οι οποίες στην πατρίδα μας ήταν ανέκαθεν όχι μόνο δυσλειτουργικές, ίσως θα πρέπει εκτιμηθούν, τελικά, και σαν εντυπωσιακά… ψυχοπαθολογικές. Η ψυχοπαθολογική συμπτωματολογία αυτής της σχέσης [που τα βαθύτερα αίτιά της μόνιμα και σφαλερά ανάγονταν για κάποιες δεκαετίες στην Τουρκοκρατία, στη συνέχεια σε ξένους… δακτύλους- δυτικής ή ανατολικής προέλευσης-, και τελευταία στο DNA μας] συνίσταται στην κραυγαλέα αντίφαση της συμπεριφοράς του πολίτη απέναντι στον ασφυκτικό έλεγχο του Δικομματισμού.
Αδιαμφισβήτητα ο δικομματισμός αποτελεί πλέον «ασθένεια» σε πολλές δημοκρατικές κοινωνίες Ευρώπης, Δύσης και Ανατολής καθώς η αλαζονεία, οι υπερβολές, η αυξανόμενη κατάχρηση εξουσίας, η αδιαφάνεια και η διογκούμενη διαφθορά μορφοποιούν το παράλληλο ερώτημα: τα πολιτικά κόμματα όπως τα γνωρίζουμε θα συνεχίσουν να υπάρχουν; Μια κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει και να λειτουργήσει χωρίς πολιτικά κόμματα. Τα πολιτικά Κόμματα υπήρχαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν στην Ελλάδα και όπου αλλού λειτουργούν δημοκρατικά, κοινοβουλευτικά πολιτεύματα, ακριβώς επειδή το ανθρώπινο γένος ήταν και παραμένει προσηλωμένο στην «αγελαία φύση του», όπως το είδε ο Αριστοτέλης δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν και όπως επιβεβαιώνουμε με τις θεωρητικές μας θέσεις και τις εμπειρικές μας έρευνες όλοι οι εντός και εκτός ακαδημαϊκών τειχών επιστήμονες που θεραπεύουμε τις κοινωνικές-ανθρωπιστικές επιστήμες.
Σε οποιαδήποτε χώρα που λειτουργεί με δημοκρατικό πολίτευμα όπου υπάρχουν πολιτικά κόμματα, εάν ερωτηθούν οι πολίτες να προσδιορίσουν τις πιθανές πηγές για μια ατέλειωτη σειρά κοινωνικών, οικονομικών ή πολιτιστικών προβλημάτων θα απαντήσουν, στα σίγουρα, ότι για ΟΛΑ φταίνε τα Κόμματα και μαζί τα άτομα που τα διοικούν με ιδιοκτησιακή νοοτροπία, και φταίει κατά κανόνα ο δικομματισμός που επιτρέπει σε ΕΝΑ Κόμμα εξουσίας να κυριαρχήσει, αδιαφορώντας για τα επόμενα 4 χρόνια για την κριτική που του ασκεί η μείζων ή η ελάσσων αντιπολίτευση!
Σε ελάχιστες περιπτώσεις θα εισπράξει κανείς σε μια προσπάθεια δημοσκόπησης της κοινής γνώμης την απάντηση ότι τελικά ΔΕΝ φταίνε τα Κόμματα και οι ηγεσίες τους αλλά οι ψηφοφόροι οι οποίοι, αφού ψηφίσουν, διαπιστώνουν επανάληψη των γνωστών συμπεριφορών αλαζονείας και διαφθοράς που συνεπάγεται η κατάχρηση της απόλυτης εξουσίας, οπότε και γίνονται αυτοβούλως ΚΟΨΟΧΕΡΗΔΕΣ μέχρι τις… επόμενες εκλογές που ψηφίζουν και πάλι όπως στις προηγούμενες!
Προσωπικά ΔΕΝ θεωρώ τα Κόμματα υπεύθυνα για το μπάχαλο της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, στην Ευρώπη ή στην υφήλιο. Τα Κόμματα δομολειτουργικά υπόκεινται σε ανελέητες ενδοκομματικές «ιδεολογικές» συγκρούσεις, διαμάχες για την κατάληψη της εξουσίας και αιώνια αντιπαλότητα «συμμοριών», οι οποίες και συνθέτουν τις ανώτατες βαθμίδες της δομής τους. Οι πλατιές λαϊκές μάζες «αυτό-ικανοποιούνται» με τη βιωματική είσπραξη του συναισθήματος ότι «ανήκουμε» και ότι το δικό μας Κόμμα κυβερνά ή πλησιάζει η στιγμή που θα κυβερνήσει!..
Ως Έλληνα πολίτη και ως ακαδημαϊκό δάσκαλο ποτέ δεν με προβλημάτισε και δεν με βασανίζει η ύπαρξη πολιτικών Κομμάτων όσο με ταλανίζουν οι ανεκδιήγητες σχέσεις Κράτους (το οποίο ελέγχεται απόλυτα από το ΕΝΑ αποκλειστικά κόμμα εξουσίας που δημιουργεί ο δικομματισμός) και πολίτη οι οποίες σε κάθε δημοκρατία είναι προβληματικές, ενώ στη δική μας πατρίδα ήταν ανέκαθεν όχι μόνο δυσλειτουργικές, αλλά θα πρέπει επιτέλους να τις δούμε ίσως και σαν εντυπωσιακά… ψυχοπαθολογικές. Η ψυχοπαθολογική συμπτωματολογία αυτής της σχέσης [που τα βαθύτερα αίτιά της μόνιμα και σφαλερά ανάγονται ή στην Τουρκοκρατία, σε ξένους… δακτύλους, και τελευταία στο DNA μας] συνίσταται στην κραυγαλέα αντίφαση της συμπεριφοράς του πολίτη απέναντι στο Κομματικά και ασφυκτικά ελεγχόμενο ελληνικό Κράτος του δικομματικού συστήματος εξουσίας που ακούει στα ακρωνύμια ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ…
Έτσι, τη στιγμή που οι Έλληνες κάθε νέας γενιάς εθίζονται στο να θεωρούν το Κράτος σαν “καταπιεστικό, φορομπηχτικό, υδροκέφαλο και ψυχρό αφεντικό” ταυτόχρονα κοινωνικοποιούμε τις νεότερες γενιές να προσβλέπουν σε αυτό το δυσλειτουργικό κράτος σαν “τον καλό πατέρα, τον πιο σίγουρο εργοδότη, σαν μία παροιμιακή αγελάδα που περιμένει την κατάληψη της Κρατικής εξουσίας από το δικό μας Κόμμα για να αρμεχτεί από τα… δικά μας παιδιά!”
Με άλλα λόγια, γενιά μετά από γενιά, οι νεο-Έλληνες αναπτύσσουμε τη σχιζοτυπική συμπεριφορά, σαδομαζοχιστικών τάσεων, όπου περιμένουμε να ευνοηθούμε από το Κράτος που όχι μόνο αντιμετωπίζουμε με καχυποψία, αλλά και με εμφανή συμπτώματα παρανοϊκότητας άσχετα με το που ανήκουμε…κομματικά!
Μία επιστημονική αξιολόγηση αυτής της ψυχοκοινωνικής κατάστασης, πέρα από τις ανόητες δήθεν «αιτιολογίες» της Τουρκοκρατίας, των «ξένων δακτύλων» και της αρνητικής επιβάρυνσης του εθνικού μας DNA μας προσφέρει η θεωρία “της γνωστικής ασυμφωνίας” ή της “νοηματικής αντινομίας” που εξηγεί ότι ένα άτομο ή μια ολάκερη ομάδα μπορεί να διατηρεί τόσο διανοητικά όσο και συναισθηματικά αντικρουόμενα στοιχεία και να συμπεριφέρεται επηρεαζόμενο από αυτά επειδή οι άνθρωποι έχουμε την ικανότητα να αιτιολογούμε και να διατηρούμε, σε παράλληλη διάταξη και ταυτόχρονα, ασυμβίβαστα δεδομένα εφόσον αυτά ικανοποιούν κάποιες αντικρουόμενες μεν, αλλά θεμελιακές μας ανάγκες, τόσο πραγματικές όσο και συμβολικές.
Στην περίπτωση της τρέχουσας ελληνικής πραγματικότητας η θεωρία της “νοηματικής αντινομίας” είναι εκείνη που βοηθά τους ψηφοφόρους των ΔΥΟ Κομμάτων Εξουσίας να προσβλέπουν σε αυτά και να επιβεβαιώνουν τη διαιώνισή τους παρά το γεγονός ότι μετά τις εκλογές γίνονται ΚΟΨΟΧΕΡΗΔΕΣ και αραδιάζουν ατέλειωτα αρνητικά σχόλια για τις ηγεσίες, τους παρατρεχάμενους, την αλαζονεία Υπουργών και Υφυπουργών, την αναλγησία των διορισμένων μανδαρίνων! Είναι σαφές, εάν όχι πασιφανές, ότι ο μέσος Έλληνας ψηφοφόρος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ (παρακάμπτοντας το γνωστό άσμα που διατείνεται ότι «ο τράχηλος του Έλληνα ζυγό δεν υποφέρει») αποδεικνύει με τη συμπεριφορά του ότι είναι περισσότερο εύστοχα τα γνωμικά τύπου «τραβάτε με και ας κλαίω» και τύπου «σφάξε με αγά μου, συγνώμη, Υπουργέ μου, να αγιάσω», καθώς έτσι ελπίζουν ότι στις επόμενες εκλογές θα διασφαλίσουν για τα τέκνα και εαυτούς τους Κρατικά «προνόμια»!…
Στις επόμενες εκλογές, που οι περισσότεροι Έλληνες εύχονται να γίνουν το συντομότερο δυνατό, καθώς τα προβλήματα ΔΙΟΓΚΩΝΟΝΤΑΙ και ΔΕΝ βρίσκουν λύσεις, το σύνθημα πρέπει να είναι ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟ και την απόλυτη, ανεξέλεγκτη και αδιαμφισβήτητα αντιπαραγωγική για το κοινωνικό σύστημα και το λαό ΜΟΝΟΚΡΑΤΟΡΙΑ του ενός κόμματος εξουσίας, που οδηγεί σε επικίνδυνη αλαζονεία και ΑΥΤΑΡΧΙΚΟΤΗΤΑ…
