ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΝΕΥΛΑΒΗΣ
ΠΑΘΟΛΟΓΟΣ-ΠΝΕΥΜΟΝΟΛΟΓΟΣ
ΑΜΙΣΘΟΣ ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ Α. ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΛΙΝΙΚΗΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΕΙΟΥ ΓΕΝ. ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ, Ν. ΙΩΝΙΑΣ
Τηλ. 210 2775487, 210 2776612 (εσ. 637),
FAX :210 6898025, 210 2775487
e-mail: impious@otenet.gr
Το γράμμα το έλαβα με e-mail, σήμερα.
«Το γράμμα το ’λαβα προχτές …»
τραγουδούσαν, μαζί με τον Μίκη, οι Έλληνες (όσοι απ’ αυτούς), στα χρόνια της χούντας.
Ποιος θυμάται τώρα; Και γιατί να θυμάται;
Οι κουμπάροι, οι νταβατζήδες, τα δομημένα, οι αρπαχτές, η Ζήμενς, οι μιζόβιοι (εκ του μίζα και βίος και βιός) πολιτικατζήδες, «χωρίς μια ρυτίδα στο μυαλό» (Αναγνωστάκης, πάλι), λειεγκέφαλοι, λυμαινόμενοι τη σπαταλημένη ψήφο πολιτών, που τους κατάντησαν απλούς ψηφοφόρους, κυβερνούν τώρα τη ζωή μας.
«Άνθρωποι πάντα βιαστικοί μέσα στους άσκοπους δρόμους προφασιζόμενοι κάποιο μεγάλο σκοπό»
(Μανόλης Αναγνωστάκης)
Άνθρωποι απονευρωμένοι, μουνουχισμένοι από μια «πολιτεία» που δεν θέλει πολίτες, αλλά ευνούχους.
Άνθρωποι, στερημένοι το όραμα και την ελπίδα για καλύτερο μέλλον, βουβοί, μοναξιασμένοι μέσα στην εκκωφαντική σιωπή του πλήθους, προσπαθούν να λησμονήσουν το χτες, όντας έτσι καταδικασμένοι να το ξαναζήσουν και φοβούνται το αύριο, ακυρώνοντάς το κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Το γράμμα το έλαβα, με e-mail, σήμερα. Παρακαλώ διαβάστε το:
Από: Κουμαργιανού Ιφιγένεια
Ημερομηνία: Κυριακή, 27 Ιουλίου 2008 1:09 πμ
Προς: impious@otenet.gr
Θέμα:
Ευτυχώς, καλέ μου φίλε! Περίμενα αυτή τη συναισθηματική αντίδραση ανυπόμονα! Δεν λυπάμαι τόσο για τα σκάνδαλα της πολιτικής ζωής, που ταλαιπωρούν τη σκέψη και τη συνείδησή μας, όσο για τη μαλθακότητα των περισσοτέρων ανθρώπων του πολιτικού, δημοσιογραφικού και πνευματικού κόσμου, που αντιμετωπίζουν τη σκοτεινότερη περίοδο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας με αδύνατη μνήμη και ρηχό συναίσθημα.
Λένε πως η δημοκρατία συγχωρεί. Γιατί; Ποιον; Τι; Μετά από τη συχώρεση έρχεται η λήθη. Αυτό είναι που επιδιώκουμε ως κοινωνία; Να συγχωρέσουμε και να ξεχάσουμε; Δεν θέλω να πιάσω το χέρι του φιλοχουντικού, ο οποίος εκείνες τις εποχές μαρτυρούσε στην ασφάλεια τις κινήσεις και τον τρόπο έκφρασης της οικογενείας μου. Δεν θέλω να βλέπω στα μάτια το δοσίλογο, ο οποίος μερίμνησε με αξιοθαύμαστη επιμονή για την απόλυση του πατέρα μου από την υπηρεσία, διότι ήταν λεβέντης και ειλικρινής δημοκράτης. Δεν θέλω να χαμογελάσω σε κανέναν από όλους αυτούς, που με τις πράξεις τους φρόντισαν, ώστε πολλοί φίλοι και συγγενείς μου να δοκιμαστούν σκληρά σε όλα τα επίπεδα της προσωπικής, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής. Δεν θέλω να ξεχάσω τίποτε από το τότε, επειδή τώρα περνώ καλά. Γι’ αυτό και δεν συγχωρώ. Ιδιαίτερα όταν ο άλλος, ο φταίχτης, ο θύτης δεν ζητά συγνώμη.
Όταν συγχωρείς, κάμπτεις τις αντιστάσεις και τις άμυνές σου και τότε είναι που ο «άλλος» βρίσκει χώρο να αναπτυχθεί. Οι μνήμες μας πρέπει να διατηρηθούν ισχυρές και να περάσουν στις επόμενες γενιές μαζί με τις υψηλές ιδέες και τη γνώση των εννοιών για τη δημοκρατία και την ελευθερία.
Τα Μέσα Ενημέρωσης έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τη διαμόρφωση της πολιτικής και κοινωνικής συνείδησης, με τη διαχείριση των ιστορικών γεγονότων και των ρόλων που συγκεκριμένες προσωπικότητες διαδραμάτισαν. Είναι γνωστό πως τον καιρό της επταετίας, η τηλεόραση χρησιμοποιήθηκε για προπαγανδιστικούς σκοπούς. Άραγε τη σημερινή εποχή, ο κάθε δημοσιογράφος που κάνει πολιτική εκπομπή ή έχει καλεσμένους στα δελτία ειδήσεων, έχει συνειδητοποιήσει πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του πολιτικά και κοινωνικά; Γνωρίζει πως η στάση του είναι η δική μας άμυνα, η δική μας μνήμη, το δικό μας συναίσθημα; Ξέρει πως στους δικτάτορες δεν χαμογελάμε αλλά τους δείχνουμε πόσο κακό μας έκαναν; Δεν απολογούμεθα σε αυτούς για τη σημερινή πολιτική κακοδιαχείριση. Τους κατηγορούμε για τη δική τους κακή πολιτική συνείδηση, για τα δεινά που προκάλεσαν σε χιλιάδες οικογένειες και για τη συμπεριφορά τους απέναντι στις έννοιες της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της ιστορικής αλήθειας.
Το μεγαλύτερο όμως μερίδιο ευθύνης κατέχει ο δάσκαλος μέσα στη σχολική αίθουσα. Χρέος του είναι να καλλιεργήσει στη συνείδηση και τη σκέψη των μαθητών του την αξία των εννοιών αυτών με αγάπη και με πάθος. Χρέος του είναι να μιλήσει για τις ιστορικές αλήθειες και όχι να σιωπά ή να παραιτείται. Χρέος του είναι να είναι πολιτικός αγωνιστής και να διακηρύττει τη σύγκρουση με οτιδήποτε απειλεί την αξιοπρέπεια της ζωής και της ελεύθερης σκέψης. Ως εκπαιδευτικός και ως πολίτης λυπάμαι που στα σχολικά βιβλία δεν υπάρχει πληθώρα φιλοσοφικών και ιστορικών κειμένων, που να αναπτύσσουν την αναλυτική δημοκρατική σκέψη και να διδάσκουν την ομορφιά της ελεύθερης έκφρασης και αυτοδιάθεσης. Οι επόμενες γενιές έχουν δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να γνωρίζουν και να σκέπτονται.
Κάποτε ο Παττακός, ο Ιωαννίδης, ο Ντερτιλής θα μας αποχαιρετήσουν. Θα μείνουν όμως οι πράξεις και οι ιδέες τους. Αυτά πρέπει να πολεμήσουμε και πρέπει να το κάνουμε με την καθημερινή μας πρακτική, με δυνατή και τολμηρή φωνή και με τη γνώση της ιστορικής πραγματικότητας.
Με εκτίμηση,
Κουμαργιανού Ιφιγένεια
