Επειδή οι περισσότεροι Έλληνες είμαστε φίλαθλοι-ποδοσφαιρόφιλοι, και αμέτρητοι είμαστε και… φανατικοί οπαδοί, θα σας θυμίσω μια φράση που είχε «γράψει» στο βιβλίο μου με τίτλο «Ένας ψυχολόγος στο γήπεδο» και συγκεκριμένα «ότι βρίσκω απείρως συναρπαστικότερη την πολιτική του ποδοσφαίρου από το… ποδόσφαιρο της πολιτικής…»
Σε ποδοσφαιρικούς όρους, λοιπόν:
Το Σάββατο 6 και την Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου στη ΔΕΘ ο Κώστας Καραμανλής προφανώς επέτρεψε στον κορυφαίο του συνεργάτη, Θόδωρο Ρουσόπουλο, να στήσει την μπάλα στο σημείο του… πέναλτι και ο ίδιος έκανε τον… τερματοφύλακα… Έδειξε, για πρώτη φορά στα τελευταία 8 χρόνια, νευρικός, αγχωμένος, λιγομίλητος, δηλαδή «άσχετος» με τον… καθιερωμένο εαυτό του!
Το Σάββατο 13 και την Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου ο Γιώργος Παπανδρέου, παρουσίασε πρόγραμμα, παρουσιάστηκε στις οθόνες πράος, γλυκομίλητος, ευφραδής, δηλαδή «άσχετος» με τον μέχρι τώρα καθιερωμένο… εαυτό του… Πήρε «φόρα» κλώτσησε τη στημένη μπάλα του πέναλτι και έβαλε, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια… ΓΚΟΛ!
Σε τέτοιες περιπτώσεις στο ποδόσφαιρο, όπως όλοι γνωρίζουμε, ο Πρόεδρος «στέλνει» στο πυρ το εξώτερο τον… προπονητή.
Μετά τα ανατρεπτικά αλλά αναμενόμενα γκάλοπ ξαφνικά «το ποδόσφαιρο της πολιτικής αρχίζει να είναι πιο συναρπαστικό από την πολιτική του ποδοσφαίρου» και το απλό ερώτημα είναι:
Θα «στείλει» τον προπονητή Ρουσόπουλο ο Κώστας Καραμανλής (η θυσία της… Ιφιγένειας, συγνώμη, κ. Μάρας Ζαχαρέα, ΔΕΝ εξυπηρετεί τίποτε ουσιαστικό) ή θα αφήσει να βγούνε στο δρόμο οι οπαδοί, και οι φίλαθλοι, ζητώντας – πέραν της τεχνικής ηγεσίας- και αλλαγή στα διοικητικά του Συλλόγου, δηλαδή απομάκρυνση του… Προέδρου;
Οψόμεθα… Η επόμενη αντιπαράθεση, ή κατά το ποδοσφαιρικό «αγωνιστική» θα έχει ενδιαφέρον…
