Η περιπέτεια του ορθολογισμού στον κόσμο της Αλίκης των θαυμάτων (και των θυμάτων)
Ο φόβος του θανάτου έφτιαξε θρησκείες, εκκλησίες και τις κοινωνίες που ανυποψίαστες και καχύποπτες πορεύονται στις λεωφόρους της άγνοιας και μιας ελπίδας κουτσής και ανάπηρης για τον απελπισμένο άνθρωπο που τον χτυπά μια θανατηφόρα νόσος όπως ο καρκίνος. Ο οποίος, λαμπρός και πάνοπλος, συνθλίβει το αδύναμο υποκείμενο που ταπεινωμένο ζητά αυτό που μοιάζει με ζωή ενώ είναι ο θάνατος που λάμπει αφήνοντας κάποιες σκιές ύποπτες που μοιάζουν με ζωή.
Ο άνθρωπος που βρίσκεται μπροστά στην απουσία νοήματος ζωής αλλά και μιας ζωής με το μόνο νόημα της δυστυχίας και του πόνου που του χαρίζει εκδικητικά η επάρατη νόσος ως ίσως η μόνη και δικαιότερη εκδοχή της απειλής επί δικαίων και αδίκων. Όλοι μπροστά στον θάνατο είμαστε ίσοι κάτω από την φούστα του Δερβίση.
Ζω τα τελευταία χρόνια την απειλή του θανάτου από τον καρκίνοτων ωοθηκών της συντρόφου μου. Στην αρχή άκουσα τις οδηγίες των σοφών γιατρών με τις πρωτοκολλημένες οδηγίες και τα ποσοστά θανάτου από την απουσία αποτελεσματικής θεραπείας. Με μια δαμόκλειο σπάθη για το τι θα μας ξημερώσει μετά από δέκα χειρουργεία και άλλες τόσες χημειοθεραπείες, ζεστές, κρύες, ενδοφλέβιες και ενδοκοιλιακές.
Ως γιατρός δεν θα σχολίαζα τα ποσοστά επιτυχίας κάθε μορφής ογκολογικής αγωγής. Αυτό ξέρουν, αυτό κάνουν οι συνάδελφοι (αφού και εγώ το ίδιο κάνω στον δικό μου τομέα). Επιπλοκές κάνουν όλοι πλην των πεθαμένων γιατρών, το πιστεύω ακράδαντα και το ζω ως χειρουργός.
Αυτό που θέλω να καταγγείλω ως απελπισμένος και άθεος επιστήμων, είναι η απουσία και θεού αλλά και ανθρωπιάς από συναδέλφους που αντιμετωπίζουν την σύντροφό μου ως εχθρό που τους έβαλε ένα δύσκολο μαθηματικό πρόβλημα που επειδή δε μπορούν να το λύσουν, ενοχοποιούν τον ασθενή που τους έδωσε το πρόβλημα του χωρίς την λύση από το λυσάρι.
Διάσημος συνάδελφος, ειδικός στα ογκολογικά χειρουργεία, μου συνέστησε τον ψόφο (κατά Αξελό) ως καλύτερη αγωγή στην περίπτωσή της (το έχω και γραπτά, όχι μόνο προφορικά!). Άλλος συνάδελφος μου ζήτησε εκτός ασφάλειας (ιδιωτικής και καλής) 100.000€, με φιλική-συναδελφική εναλλακτική τιμή τις 20.000€ (για το ιστορικό, τρεις μήνες μετά το τέλειο χειρουργείο που μόνο αυτός θα μπορούσε να κάνει, η γυναίκα ήταν γεμάτη περιτοναϊκούς όγκους που δήθεν είχαν αφαιρεθεί από την εκπληκτική χειρουργική τεχνική του).
Οι αντιφατικές και συγκρουόμενες απόψεις για την πορεία της θεραπείας ήταν ο κανόνας, π.χ. «είναι όλα καλά τώρα και καθαρή», μέχρι το «φέρε την τώρα στο χειρουργείο γιατί θα πάθει ειλεό». Κάτι σαν το μαστίγιο με το καρότο του καλού και του κακού μπάτσου. Μέσα στην απελπισία μου αναγκάστηκα να καταφύγω ακόμα και σε μαγικές θεραπείες, όπως κεραίες με μαγνητισμό που ρυθμίζει το γονίδιο, ή σε σπηλιές με μαγνητικό πεδίο όπως αυτές του Αλή Μπαμπά. (Σαν παρένθεση και οι λογικοί και οι ανορθολογικοί μάγοι, έχουν όλοι αποτιμήσει το κόστος της θεραπείας στις 20.000€ με έναν μαγικό τρόπο… όπως οι τιμές του χρηματιστηρίου).
Σε αυτή την φάση η σύντροφός μου ακολουθεί μια ενδιάμεση λύση, μεταξύ λυκαυγούς και λυκόφωτος. Μπροστά σε αυτή την αδυναμία να καταργήσω το«νουςημών εν εκάστω θεός» αποφάσισα να της κάνω ευθανασία και μετά να αυτοκτονήσω για να μην τιμωρηθώ, τιμώντας το Καμυικό δίλημμα πως το μόνο φιλοσοφικό ερώτημα είναι η αυτοκτονία… Που είναι και ρεαλιστικό, γιατί φως στο τούνελ δε μπορώ να δω, ούτε βέβαια μπορώ να πάω στο Άγιο Όρος να πιστέψω στα θεϊκά μάγια των όμορφων δειλινών της Χαλκιδικής. Να σας θυμίσω πως ένας γνωστός διανοούμενος συγγραφέας αυτοκτόνησε προ ετών όταν βρέθηκε μπροστά στο ίδιο δίλημμα.Πρόσφατα καθηγητής ογκολογίας στο Harvard έγραψε ένα κείμενο γιατί δεν θα κάνει εξετάσεις και θεραπείες μετά τα 70, εξηγώντας πως έχει 70% πιθανότητες να έχει ανίατο νόσημα (καρκίνος, άνοια, κλπ) ∙ γι’ αυτό και θα αυτοκτονούσε προκαταβολικά για να μην επιβαρύνει τα παιδιά και τους φίλους του. Ο γνωστός δημοσιογράφος Χατζηνικολάου έκανε ένα σπαρακτικό κάλεσμα για τη μοναχική πορεία του καρκινοπαθή και τις επιπλοκές της χημειοθεραπείας που αντιμετωπίζει.
Το ερώτημα συνάδελφοι ξέρω πως δεν έχει εύκολη απάντηση, ούτε καν απάντηση, αλλά θα πρότεινα μια επιτροπή σοφών που θα αξιολογούν τα περιστατικά με καρκίνο και θα δίνουν μια δεύτερη γνώμη δωρεάν τουλάχιστον, γιατί το κόστος των θεραπειών αυτών με ιδιωτική, δημόσια ή όχι ασφάλεια καταστρέφει, εκτός από την Υγεία, και την οικογενειακή οικονομία. Υποψιάζομαι από αυτά που πληρώνω εγώ σαν γιατρός, με όλες τις γνωστές διευκολύνσεις των συναδέλφων, πόσο θα πλήρωνε ένας κοινός θνητός και τρομάζω στην ιδέα.
Αγαπητοί συνάδελφοι, μπορώ να σας εκμυστηρευτώ ότι στην διάρκεια της μεσσιανικής απειλής του θανάτου, ανακάλυψα και μια κλίση στον αποκρυφισμό που σιχαινόμουνα. Από υποκείμενο του Διαφωτισμού, ένωσα την απελπισία της συνείδησης μου στην ορθολογική σκέψη∙ από Υποκείμενο που νόμιζα ότι έβαζα τους όρους στους διαλόγους με τα λογικά έλλογα, έγινα υποκείμενο με όρους που ανεχόταν τη μαγεία, τον αποκρυφισμό και την αστρολογία.
Στο φιλοσοφικό ερώτημα για την αλήθεια του θανάτου απάντησα όπως ο φιλόσοφος (Γαλιλαίος) που τρόμαξε με την απειλή της μεσαιωνικής πυρράς και ομολόγησε την πίστη στα άστρα, αφού σκότωσε τον θεό μέσα του βάζοντας στην θέση του ένα αχρείο υποκείμενο με ανθρώπινη εικόνα και απάνθρωπη συνείδηση…
Αγαπητοί συνάδελφοι, έχασα το πνεύμα μου και προσκυνώ τα διαχωρισμένα πνεύματα για να βρω απαντήσεις στην φρίκη του θανάτου. Κάποτε μου άρεσε η φράση του Ελύτη πως «το τυχαίο του θανάτου μας χαρίζει την αιωνιότητα» ∙ τώρα που το τυχαίο με απειλεί κατάλαβα πως η κοινότοπη ευχή «να’ χεις υγειά σου» είναι θεϊκό δώρο ακόμα κι αν κρατά κάποιες στιγμές κι όχι μια αιωνιότητα!
Κατάλαβα επίσης πως ένας υπηρέτης του Ιπποκράτη, από θεϊκός σύμβουλος γίνεται φασίστας υπόδουλος του ναρκισσισμού του, με τον οποίο εξουσιάζει την ζωή του ταπεινωμένου σώματος από μια ανόητη πλην θανατηφόρα νόσο. Αυτοί οι μικροί θεοί, του Ιπποκράτη οι δούλοι, επιστρέφουν στη μαγική σκέψη και νομίζουν πως είναι κάτοχοι της απόλυτης γνώσης και αλήθειας.
Αυτοί οι μικροί σοφοί, μπροστά σε μια κρυστάλλινη σφαίρα κρατούν τη μοίρα της ανθρωπότητας, αφού η άγνοια και η μεταφυσική σκέψη κυριαρχεί στα μυαλά και τις ψυχές τους, υποδουλώνοντας τον ορθολογισμό και την επιστήμη… Ξέρουν πολύ καλά πως το μικρό μερίδιο αλήθειας που κατέχουν, δεν είναι αρκετό να σώσει ούτε μια ψυχή, ούτε την πεταλούδα που πετάει μαζί της.
Μήπως είναι οι καιροί έτοιμοι να ακούσουν το αληθινό μήνυμα της γνώσης που θα κρίνει το μέρος του Πύργου που κανείς δεν έχει δικαίωμα να μπειαλλά μόνο υποχρέωση να ακούει τις εντολές του δήμιου, χωρίς όμως να τις αμφισβητεί. Οι δικαστές δεν είναι πια εκεί, ούτε οι θεοί για να τον φορτώσουν ενοχές, τον ρόλο αυτόν τον έχουν αναλάβει προ πολλού οι συνάνθρωποί μας με την κρίση και την κριτική τους!
