Επ’ ευκαιρία του πρόσφατου επεισοδίου στο Κοινοβούλιο, αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω τη συμπάθειά μου στον κύριο Δραγασάκη, ο οποίος αναγκάσθηκε να καταφύγει στον Φρούραρχο της Βουλής προκειμένου να επαναφέρει στην τάξη -για ασήμαντη αφορμή- βουλευτή της Χρυσής Αυγής…
Να εκφράσω τα συλλυπητήριά μου για το γεγονός ότι ως αριστερός, αντί να επιλύσει τις διαφορές του μέσα από επιχειρήματα διαλόγου, επέλεξε τον… μπαμπούλα χωροφύλακα. Φαντάζομαι ότι εάν είχε περισσότερη εξουσία θα κατέφευγε στον Αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων.
Να εκφράσω την απορία μου για την έλλειψη επικοινωνιακής πολιτικής και αντανακλαστικών του στελέχους ενός κόμματος που οδεύει προς την εξουσία. Η επίδειξη ισχύος πριν από την εξουσία είναι χειρότερη από την εφαρμογή μετά την ανάληψή της.
Να επισημάνω επίσης αυτό που έχει πλέον αποδειχθεί ιστορικά, ότι οι αυλικοί είναι περισσότερο επικίνδυνοι από τον ίδιο τον Αυτοκράτορα, ακόμα και όταν του αποδίδεται ο τίτλος του… mister.
Τέλος, να διαδηλώσω την αγανάκτησή μου για την άγνοια, από την πλευρά του συμπαθούς συντρόφου, βασικών υποκριτικών κανόνων, στη χώρα όπου γεννήθηκε η τέχνη του θεάτρου.
Στο θέατρο -από την εποχή του Αριστοφάνη- ο θεατής ταυτίζεται με το θύμα, ποτέ με τον θύτη, και εκείνος στην παράσταση που έδωσε κατόρθωσε να μετατρέψει τους θύτες της κοινωνίας των ανέστιων μεταναστών σε θύματα.
Εύγε…
