Επιμέλεια: Γιώργος Παλληκάρης
Οι 9 στους 10, όταν ακούσουν την επωνυμία «Michelin» αυτόματα θα σκεφτούν τα ελαστικά αυτοκινήτων. Ο ένας στους 10 ίσως να σκεφτεί τα βραβεία εστιατορίων. Όλοι όμως έχουν δίκιο, καθώς πρόκειται για την ίδια εταιρία, με μία υπέροχη ιστορία που κρατάει σχεδόν 150 χρόνια.
Όλα ξεκίνησαν το μακρινό 1900, όταν τα δύο αδέρφια Andre και Edouard Michelin ίδρυσαν την πασίγνωστη πλέον εταιρία ελαστικών «Michelin». Εκείνη την εποχή, στη Γαλλία κυκλοφορούσαν περίπου 2.500 αυτοκίνητα (άλλες αναφορές κάνουν λόγο για 2.200 και άλλες για 3.000), την ώρα που το οδικό σύστημα της χώρας βρισκόταν ακόμα υπό ανάπτυξη. Κάτι που σήμαινε, περιορισμένο κέρδος και πωλήσεις για την εταιρία των αδερφών.
Τα δύο αδέρφια, θέλοντας να αυξήσουν τις πωλήσεις των ελαστικών τους και να γίνουν γνωστοί πέρα από τους 2.500 ιδιοκτήτες Ι.Χ., αποφάσισαν να κατασκευάσουν έναν ταξιδιωτικό οδηγό.
Το έκαναν γρήγορα πράξη, και τύπωσαν τον αρχικό κόκκινο οδηγό Michelin σε 35.000 αντίτυπα, μέσα στον οποίο υπήρχαν χάρτες, οδηγίες για ελαστικά, μικροεπισκευές, μηχανικές συμβουλές, πρατήρια καυσίμων, ξενοδοχεία αλλά και εστιατόρια. Ο οδηγός αυτός μοιράζονταν δωρεάν σε όλους.
Η απήχηση του ήταν μεγάλη, με αποτέλεσμα, 4 χρόνια αργότερα, το 1904, να μεταφερθεί ο οδηγός αυτός και εκτός συνόρων, στο Βέλγιο, ενώ πολύ σύντομα ακολούθησαν η Αλγερία, η Τυνησία, η Βαυαρία, η Ελβετία, η Ολλανδία, η Γερμανία και η Ισπανία.
Μόλις τελείωσε ο Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος, ο οδηγός Michelin ανανεώθηκε και απέκτησε νέα έκδοση. Εξάλλου τίποτα δεν είχε παραμείνει ίδιο. Πολύ σύντομα, το κόκκινο αυτό βιβλίο είχε αρχίσει να γίνεται ιδιαίτερα δημοφιλές στον τομέα των εστιατορίων και τα αδέρφια Andre και Edouard αποφάσισαν να προσλάβουν μια ομάδα επιθεωρητών με σκοπό την αξιολόγηση των εστιατορίων.
Το 1936 δημοσιεύτηκαν και τα κριτήρια απονομής των «αστεριών», με μέγιστη επιβράβευση να θεωρούνται τα 3 αστέρια Michelin. Οι επιθεωρητές αυτοί είχαν πλούσιο γαστρονομικό υπόβαθρο και είχε προηγηθεί εντατική εκπαίδευση. Ήταν διακριτικοί, δεν κρατούσαν σημειώσεις όταν γευμάτιζαν και επισκέπτονταν περισσότερες από μια φορά ένα εστιατόριο πριν πάρουν την τελική τους απόφαση.
Fun Fact: Ο οδηγός μοιράζονταν δωρεάν, μέχρι που ο Andre Michelin είδε σε ένα συνεργείο μία στοίβα από αυτούς, να χρησιμοποιούνται ως αντίβαρο. Τότε δήλωσε πως ο άνθρωπος εκτιμά μόνο ότι πληρώνει και αποφάσισε να βάλει τιμή αγοράς στον οδηγό.
Σήμερα, δεκάδες χρόνια αργότερα, τα τρία αστέρια Michelin παραμένουν η ύψιστη αναγνώριση για ένα εστιατόριο. Αυτό που κατάφεραν τα δύο αδέρφια ήταν να δημιουργήσουν ένα νέο είδος βιομηχανίας από ένα απλό εργαλείο διαφήμισης για τα ελαστικά τους, το οποίο υπάρχει μέχρι και σήμερα.
Πάντως, αρκετοί είναι και εκείνοι που αντιδρούν στη συγκεκριμένη τακτική αστεριών, ενώ ένα περιστατικό του 2003, αποδεικνύει την ψύχωση μερικών σεφ με την εν λόγω διάκριση. Στην υποψία πως θα χάσει τα αστέρια Michelin που κέρδιζε επί τρία συνεχόμενα έτη ο σεφ Bernard Loiseau, αυτοκτόνησε μη μπορώντας να διαχειριστεί την πίεση.
