του Δημήτρη Διατσίδη
Στο πίσω κάθισμα της Mercedes που μου είχαν δώσει για τις μετακινήσεις μου στην Σαϊγκόν (Χο Τσι Μινχ Σίτι, Βιετνάμ), άκουσα το κτύπημα ενός ανθρώπου πάνω στο αυτοκίνητο, ενώ ο οδηγός ατάραχος συνέχισε να κινείται, έστω με τη μικρή ταχύτητα που πηγαίναμε στο κυκλοφοριακό χάος της πόλης. Ήταν ένας ποδηλάτης που ευτυχώς δεν είχε πάθει τίποτε. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα ένα δεύτερο πιο δυνατό κτύπημα στο πλάι του αυτοκινήτου και ο οδηγός συνέχισε και πάλι. “Καλά δεν θα σταματήσουμε να δούμε τι έπαθε το παιδί με το μηχανάκι” του είπα, για να πάρω την απίστευτη απάντηση: “αυτός έχει μικρότερο όχημα, αυτός πρέπει να προσέχει και γω άμα έρθει φορτηγό στη διασταύρωση θα σταματήσω”. Ο απόλυτος νόμος της ζούγκλας, το πιο μεγάλο όχημα κερδίζει και φυσικά ούτε λόγος για κράνη στα παπάκια, μόνο που και που κάποια μεγαλύτερη μοτοσυκλέτα είχε οδηγό που φορούσε κράνος. Και τα ατυχήματα πολύ συχνά και πολλές φορές θανατηφόρα, καθώς η προστασία των ποδηλατών και των μοτοσυκλετιστών ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Στην εταιρία τηλεοπτικών παραγωγών για την οποία εργαζόμουνα εκεί για 20 ημέρες, δεν μου επέτρεπαν να οδηγώ, για αυτό ακριβώς το λόγο.
Μερικά χρόνια αργότερα στην Μπανγκόκ, η κατάσταση είναι κάπως βελτιωμένη, με αρκετούς να φορούν κάποια υποτυπώδη κράνη, αλλά τους περισσότερους να ελίσσονται στην πυκνή κυκλοφορία της πρωτεύουσας της Ταϊλάνδης χωρίς κράνος και φυσικά χωρίς οποιαδήποτε άλλη προστασία από εξοπλισμό ασφαλείας. “Έχουμε 20 νεκρούς κάθε μέρα από μηχανάκια”, μου είπε χαρακτηριστικά φίλος Έλληνας που εργάζεται εκεί τα τελευταία χρόνια. “Η αξία της ζωής εδώ και σε πολλές χώρες της Ασίας που ταξιδεύω, είναι πολύ μικρή, το κράτος απλά δεν ασχολείται με το αν φορούν κράνη”.
Λίγες μέρες νωρίτερα στην Ιαπωνία είχα βιώσει τη μεγάλη διαφορά σε αυτόν τον τομέα, με το κράτος να έχει φοβερά ασφαλείς υποδομές και φυσικά η χρήση κράνους πέρα από υποχρεωτική, είναι κάτι που το θεωρεί απαραίτητο ο κάθε μοτοσυκλετιστής. Η αξία της ζωής για τους μεθοδικούς Ιάπωνες είναι υψίστης σημασίας.
Και ερχόμαστε στη χώρα μας για να δούμε το που θα είμασταν σε αυτήν την κατάταξη, πιο κοντά στην Ιαπωνία ή πιο κοντά στο Βιετνάμ; Δυστυχώς η απάντηση είναι εύκολη: βρισκόμαστε σαφώς εκτός Ευρώπης στον τομέα αυτό και πίσω από αρκετές χώρες της Ασίας, όπως η Ιαπωνία αλλά και η Μαλαισία όπου σπάνια έβλεπα στην πρόσφατη επίσκεψη μου στην Κουάλα Λουμπούρ, μοτοσυκλετιστές χωρίς κράνος.
Και τι κάνει το κράτος για αυτό; πρακτικά τίποτε. Εκτός από τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού το 2019: «Δεν πρόκειται να δεχθώ καμία απόκλιση από την υποχρεωτική χρήση κράνους για τα δίκυκλα. Όπως εφαρμόζουμε τον αντικαπνιστικό νόμο, έτσι θα καταστήσουμε και απολύτως σαφές ότι τα κράνη είναι υποχρεωτικά», δεν είδαμε σχεδόν τίποτε να γίνεται σε αυτόν τον τομέα και καθημερινά παρατηρούμε τους συμπολίτες μας να κυκλοφορούν είτε χωρίς κράνος, είτε να το φορούν πάνω από το κεφάλι τους, είτε απλά να το έχουν κάπου πάνω στη μοτοσυκλέτας τους.
Δεν υπάρχει λογική και προφανώς για μας τους Έλληνες η ζωή μας δεν έχει αξία, ή απλά πιστεύουμε ότι τα ατυχήματα γίνονται σε όλους τους άλλους εκτός από εμάς. Ναι, φταίει το κράτος με την τεράστια ανοχή στο φαινόμενο αυτό, αλλά φταίμε πρωτίστως εμείς οι ίδιοι που δεν έχουμε καταλάβει το πόσο απαραίτητο είναι η χρήση του κράνους.
Υπάρχει λύση; Ναι, να κατανοήσουμε την αξία που έχει η ζωή μας και να το βάλουμε καλά στο κεφάλι μας και να το έχουμε δεμένο, γιατί μόνο “δεμένο μας δένει με τη ζωή”, όπως λέει και το σλόγκαν που χρησιμοποιούμε στις τηλεοπτικές μεταδόσεις του MotoGP. Μαζί και το κράτος πρέπει να το πάρει απόφαση και να υλοποιήσει αυτό που ειπώθηκε το 2019, μιας και τώρα τελειώνει το 2022…
