Dying Light

Το Dead Island του 2011 ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για όλους όσοι θέλαμε να μακελέψουμε «ζόμπια» με τη ψυχή μας, ενώ το ειδυλλιακό φόντο του τροπικού νησιού Banoi πραγματικά αποτέλεσε το κερασάκι στην τούρτα αίματος και διαμελισμών που απολαύσαμε. Η Techland επέστρεψε σχεδόν δύο χρόνια αργότερα με το sequel του παιχνιδιού Dead Island: Riptide, το οποίο διατήρησε την ίδια ακριβώς συνταγή, όμως αναμενόμενα παρουσιάστηκε κάπως κατώτερο λόγω… επανάληψης και ορισμένων προβληματικών στοιχείων.

Οι Πολωνοί developers λοιπόν αποφάσισαν να παραμείνουν στην ζόμπι θεματολογία, αλλά να διαφοροποιήσουν με κάποιους τρόπους την γενική τους ιδέα, προσθέτοντας και ορισμένα νέα στοιχεία για να μας αναζωπυρώσουν το ενδιαφέρον. Καρπός αυτής της δουλειάς είναι το πολυαναμενόμενο Dying Light, το οποίο μετά από μια καθυστέρηση στην κυκλοφορία του και ακύρωση των εκδόσεων για τις last-gen κονσόλες, έρχεται επιτέλους για να μας χαρίσει ακόμα μια αιματοβαμμένη και σαρκαστικά ηδονική περιπέτεια, αυτή τη φορά με ορισμένες προσθήκες στο gameplay που θέλουν να κάνουν τη διαφορά. Zombie hunters, λάβετε θέση!

Ένας Αμερικανός στην Τουρκία
Το παιχνίδι ξεκινάει με μια καταιγιστική εισαγωγή που θα σας βάλει αμέσως στο κλίμα. Πρωταγωνιστής είναι ένας Αμερικανός undercover πράκτορας, ο Kyle Crane, ο οποίος έχει σταλεί στην ζώνη καραντίνας της φανταστικής πόλης Harran που υποθετικά βρίσκεται κάπου στα βάθη της Τουρκίας και όπως είναι προφανές πλήττεται από μια καταστροφική επιδημία ζόμπι. Αποστολή σας είναι να εντοπίσετε τον «αυτονομημένο» Kadir “Rais” Sulaiman και να ανακτήσετε ένα σημαντικό αρχείο που έχει στην κατοχή του, το οποίο μπορεί να προκαλέσει μεγάλα –παγκόσμιας κλίμακας θα έλεγα- προβλήματα στην υπηρεσία σας, την GRE.

Πολύ σύντομα ο Kyle Crane θα βρεθεί στο επίκεντρο της κατάρρευσης του πολιτισμένου κόσμου που μαίνεται στο Harran. Οι επιζήσαντες έχουν χωριστεί σε δύο μεγάλα κύρια στρατόπεδα, τους Runners και τους Bandits, ενώ οι δρόμοι της πόλης έχουν κατακλυστεί από τα τρομακτικά και σιχαμένα απέθαντα πλάσματα. Ο αγώνας για επιβίωση είναι σκληρός και οι δύο factions βρίσκονται σχεδόν σε πόλεμο μεταξύ τους για την εξασφάλιση προμηθειών και του υπέρ-πολύτιμου Antizin, ενός κατασταλτικού φαρμάκου που δρα ως προσωρινό αντίδοτο στον τρομερό ιό.

Ο πρωταγωνιστής μας από την αρχή κιόλας πέφτει θύμα δαγκώματος από ζόμπι και μολύνεται, όμως θα σταθεί τυχερός καθώς οι Runners θα τον περιθάλψουν. Από εκεί και πέρα θα αρχίσει να εισχωρεί στην ομάδα προσφέροντας την βοήθειά του, ενώ παράλληλα θα συνεχίσει να εκτελεί στα κρυφά την μυστική αποστολή που του έχει ανατεθεί. Τα πράγματα όμως θα γίνουν πιο ζόρικά όταν σύντομα καλείται να επιλέξει εάν θα υπερισχύσει το (επί πληρωμή) καθήκον ή η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά προς τους επιζήσαντες, καθώς θα υπάρξει σύγκρουση συμφερόντων, και όλα αυτά με φόντο την κατεστραμμένη, λεηλατημένη και άκρως επικίνδυνη πόλη του Harran…

Λίγο κλισέ και είμαστε έτοιμοι!
Η γενική ιδέα του σεναρίου είναι πραγματικά πολύ ωραία και σίγουρα στην αρχή δείχνει εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, έχοντας μάλιστα έναν Far Cry «αέρα» (ένας μάχιμος Αμερικανός σε ένα μακρινό μέρος, ένα τρελάρας ανταγωνιστής κλπ.) ο οποίος πάντως διέπει και το game γενικότερα. Δυστυχώς όμως, οι χαρακτήρες, οι σχέσεις μεταξύ τους και οι διάλογοι δεν στέκονται σε πολύ υψηλό επίπεδο, ενώ εμφανίζεται και πάλι το φαινόμενο των πολλών «αντεφέρ» αποστολών που ολίγον θα σας κουράσουν με τα πέρα-δώθε χωρίς να υπάρχει άμεση σεναριακή σύνδεση.

Πραγματικά, ώρες-ώρες οι αλληλεπιδράσεις των πρωταγωνιστών του παιχνιδιού μοιάζουν τόσο κλισαρισμένες, σαν να έγραψε τους διαλόγους κάποιος δεκάχρονος. Ενώ το ηθικό δίλλημα του πρωταγωνιστή μας πασχίζει να παρουσιαστεί με έναν ενδιαφέροντα τρόπο, ο «προκάτ» τρόπος που εξελίσσεται το σενάριο και οι διάλογοι δεν μας αφήνουν να πάρουμε το στόρι και πολύ σοβαρά. Το πρόβλημα είναι πως χάνεται η ευκαιρία να δούμε ένα πραγματικά διαφορετικό αποτέλεσμα καθώς η βάση της ιστορίας είναι πράγματι ενδιαφέρουσα και ενίοτε λειτουργεί. Αναμφίβολα πάντως, το Dying Light προσπαθεί να παρουσιαστεί κάπως πιο σκοτεινό από τους προκατόχους του και σαν γενική αίσθηση το καταφέρνει.

Τρέξτε σαν τον Βέγγο
Δεν νομίζω πάντως πως το δυνατό σημείο ενός τέτοιου παιχνιδιού βρίσκεται τόσο πολύ στο σενάριο, οπότε ας περάσουμε στο πιο βασικό κομμάτι, αυτό της δράσης. Σε πολύ γενικές γραμμές, η κύρια ιδέα του Dying Light είναι παρόμοια με αυτή των Dead Island. Πρόκειται για ένα open-world Action/Survival Horror, με εκατοντάδες ζόμπι που περιφέρονται μέχρι να τα κάνετε κιμά και ένα σωρό quests για να ολοκληρώσετε, τόσο κύρια, τα οποία προωθούν την ιστορία, όσο και δευτερεύοντα, προαιρετικής φύσεως.

Δυστυχώς όπως προανέφερα, αρκετά quests δεν παρουσιάζουν τρομερό ενδιαφέρον και θα σας κάνουν να νιώσετε «το παιδί για όλα τα θελήματα», κάτι που δεν θα ήταν τόσο άξιο αναφοράς σε ένα τέτοιο «ανοικτό» game εάν δεν συνέβαλλε αθροιστικά σε μια αίσθηση επανάληψης που αρχίζει να πλανάται από ένα σημείο και ύστερα. Όσοι είχατε παίξει τα δύο Dead Island μπορείτε να καταλάβετε καλύτερα σε τι αναφέρομαι καθώς ακολουθείται η ίδια πάνω-κάτω λογική. Φυσικά κάθε quest σας επιβραβεύει με xp, χρήματα ή διάφορα άλλα καλούδια σαν ανταμοιβή των κόπων σας.

Για να μην παρεξηγηθώ, όλα αυτά που ανέφερα παραπάνω –όπως και τα του σεναρίου- δεν τα θεωρώ τόσο αρνητικά όσο ακούγονται. Πιο πολύ με απογοήτευσε κάπως το γεγονός ότι η Techland δεν έκανε έναν παραπάνω κόπο να αναβαθμίσει τέτοιες συνταγές που έχουμε δει ξανά και ξανά σε open-world τίτλους, καθώς θα μπορούσε πραγματικά να «απογειώσει» τα εντυπωσιακά ενίοτε set pieces δράσης που θα βιώσετε.

Κατά την άποψη μου, πέφτει πάλι σε αυτή τη παγίδα επανάληψης στο main campaign από ένα σημείο και ύστερα, κάτι που χωρίς να είναι απαραίτητα κακό (ειδικά εφόσον απολαμβάνετε το gameplay του παιχνιδιού), δεν βοηθά στο να διατηρηθεί καθ’ όλη τη διάρκεια o αρχικός ενθουσιασμός, πράγμα που θεωρώ πως συνέβαινε ακόμα και στο πρώτο Dead Island. Να πούμε πάντως σε αυτό σημείο πως η διάρκεια του Dying Light είναι χορταστική, καθώς το κύριο στόρι μαζί με αρκετές extra αποστολές θα σας πάρει γύρω στις 18-20 ώρες, ενώ εάν είστε… τελειομανής μπορεί και να σας απασχολήσει για πάνω από 50 ώρες.

Τι έχει μέσα στο κεφάλι του ένα ζόμπι;
Στο αμιγώς action κομμάτι τώρα, το Dying Light τα πηγαίνει περίφημα, καθώς ακολουθεί ευλαβικά τα… απολαυστικά βάρβαρα βήματα του Dead Island, με ορισμένες προσθήκες που δίνουν νέο ενδιαφέρον στο όλο στήσιμο της δράσης. Η Techland διατηρεί την έμφαση στα melee όπλα και το μακέλεμα των ζόμπι παραμένει μια ευχάριστα σαδιστική διαδικασία κοπανήματος στις σάπιες σάρκες. Η κλωτσιά διατηρεί τον ρόλο απώθησης ή και stun των αντιπάλων που είχε, ενώ θα πρέπει να υπολογίζετε πάλι την απόσταση του όπλου σας από το κεφάλι του δύσμοιρου απέθαντου πριν χτυπήσετε. Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει και η γνωστή stamina bar, η οποία σας ενημερώνει για τις αντοχές του πρωταγωνιστή μας στη μάχη.

Τα ζόμπι προσπαθούν να σας χτυπήσουν με την… ανεγκέφαλη Α.Ι. που διαθέτουν, κουνώντας τα χέρια τους και πλησιάζοντας προς το μέρος σας, ενώ έρχονται σε μια αρκετά μεγάλη γκάμα ειδών και τρόπων επίθεσης. Υπάρχουν απλά ζόμπι-πελάτες για τις μακάβριες ορέξεις σας, πιο μεγάλα και δυνατά που πέφτουν δύσκολα, άλλα που τρέχουν και σκαρφαλώνουν για να σας κυνηγήσουν, σπαστικοί spitters που φτύνουν οξύ από μακριά, boomers που εκρήγνυνται και διάφορα άλλα, όπως και κάποια πιο… εξεζητημένα που θα δούμε και στη συνέχεια.

Κάντο όπως στο Dead Island
Το ξύλο παραμένει εξαιρετικά διασκεδαστικό και θα σας βοηθήσει να βγάλετε πάλι όλα τα… απωθημένα σας, αν και αυτή τη φορά είναι σαφώς πιο δύσκολη η μαζική σφαγή δεκάδων ζόμπι καθώς το παιχνίδι θέλει να δώσει έμφαση εκτός από την μάχη, στην αποφυγή αυτής. Είναι πιο εύκολο να τα βρείτε σκούρα στο Dying Light εάν σας περικυκλώσουν και θα πρέπει να έχετε το νου σας στον γύρω χώρο, να χτυπάτε με σύνεση λόγω stamina, να κάνετε προσπάθειες αποφυγής και να ακολουθείτε την λογική της melee μάχης.

Τα ragdoll physics των ζόμπι δουλεύουν για την απόλαυσή σας με κάθε χτύπημα να παρασέρνει τα κορμιά τους, οι καλά ζυγισμένες επιθέσεις εμφανίζουν ένα εφέ x-ray που θυμίζει Mortal Κombat και το κρεσέντο βίας δεν σταματά, με κρανία που ανοίγουν, άκρα που κόβονται, πόδια που σπάνε και πολύ-πολύ αίμα. Όταν κάποιο από τα ζόμπι φτάσει πολύ κοντά και καταφέρει να σας αρπάξει, θα πρέπει να πατήσετε επίμονα το αντίστοιχο κουμπί για να ξεφύγετε. Μετά από μερικά χτυπήματα μπορεί οι εχθροί σας να πέσουν στο έδαφος, οπότε και σας δίνεται η ευκαιρία να τους σακατέψετε μέχρι τέλους και να τους αποτελειώσετε.

Όσον αφορά τα διαθέσιμα όπλα τώρα, επίσης όλα είναι όπως τα γνωρίζετε πάνω-κάτω, με ίδια λογική (βαράμε με ότι βρούμε –μαδέρια, σωλήνες, τσεκούρια, σφυριά, rifles κ.ο.κ.) και παρόμοιο crafting σύστημα με την χρήση blueprints που αναβαθμίζει το damage τους, την αντοχή τους κλπ. Προφανώς υπάρχει και πιο… εξελιγμένο οπλοστάσιο με πιστόλια ή rifles, αλλά δεν πέφτει εκεί το βάρος του gameplay, καθώς είναι περιορισμένα σε σχέση με τα υπόλοιπα φονικά εργαλεία που βρίσκετε.

Αξίζει να αναφέρουμε πως όλα τα όπλα στο παιχνίδι έχουν συγκεκριμένη διάρκεια ζωής, καθώς όσο χτυπάτε φθείρονται και καθίστανται εν τέλει αναποτελεσματικά. Μπορείτε να τα επιδιορθώσετε, αλλά οι φορές που σας δίνεται η δυνατότητα να το πράξετε αυτό για το καθένα είναι περιορισμένες. Να έχετε λοιπόν στο νου σας πως δεν θα μείνετε προσκολλημένοι σε ένα όπλο αλλά θα αλλάζετε συνεχώς, κάτι που ενδεχομένως εμπεριέχει μια ευπρόσδεκτη αληθοφάνεια παρόλο που καμιά φορά γίνεται σπαστικό. Επίσης μέσω crafting φτιάχνετε διάφορα χρήσιμα καλούδια όπως medkits, βόμβες molotov, αστεράκια του ninja (!) και άλλα. Για όλα τα παραπάνω θα χρειαστεί φυσικά… ανελέητο looting για resources στο γενναιόδωρο περιβάλλον, αλλά και η βοήθεια των διαφόρων vendors.

«Πήδα ρε, μην είσαι κότα!»
Ας περάσουμε όμως και στις νέες προσθήκες (σε σχέση με το Dead Island πάντα!) που περιλαμβάνει το Dying Light. Η πιο βασική από όλες είναι φυσικά το πολυδιαφημισμένο parkour. Μπορεί πολλοί να θεωρούν ότι αυτό αποτελεί ένα gameplay στοιχείο που έχει αρχίσει να κουράζει, όμως προσωπικά πιστεύω ότι κάτι τέτοιο μάλλον ισχύει περισσότερο για Action τίτλους τρίτου προσώπου. Σε First-Person παιχνίδια δεν το έχουμε δει να «ξεδιπλώνεται» όσο θα μπορούσε, με το Mirror’s Edge να αποτελεί ακόμα, σχεδόν επτά χρόνια μετά, το πιο ολοκληρωμένο παράδειγμα parkour σε games οπτικής πρώτου προσώπου.

Το Dying Light λοιπόν τα πηγαίνει πάρα πολύ καλά στο εν λόγω κομμάτι. Το parkour δουλεύει σχετικά αβίαστα, ο ήρωάς μας είναι ευέλικτος και μπορεί να πιαστεί σχεδόν από κάθε επιφάνεια, να σκαρφαλώσει, να πηδήξει, να τρέξει και να κρεμαστεί αξιοποιώντας πολλά στοιχεία του γύρω περιβάλλοντος. Αυτός θα είναι και ο βασικός, -και γιατί όχι- απολαυστικός τρόπος μετακίνησής σας, καθώς δεν υπάρχουν οχήματα. Τα δύο κουμπιά που θα επιστρατεύσετε είναι το space και το shift, για άλμα και τρέξιμο αντίστοιχα (κυρίως το πρώτο -κάνει όλες τις δουλειές!), καθώς ο Κyle φροντίζει να γραπώνεται αυτόματα από την επιφάνεια προς την οποία κοιτάτε με το mouse.

Όσο νυχτώνει, το ζόμπι…θυμώνει!

Σε γενικές γραμμές το freerunning έχει ενσωματωθεί με πολύ σωστό τρόπο και λειτουργεί σε κάθε περίπτωση, άσχετα αν δεν έχει την ροή και την χάρη θα λέγαμε ενός Assassin’s Creed. Δεν θα μπορούσε άλλωστε, καθώς ο Kyle κουράζεται και χάνει το momentum ίσως λίγο πιο εύκολα από όσο θα θέλαμε. Την δουλειά του την κάνει πάντως και θα σας δώσει μια μοναδική αίσθηση ελευθερίας κίνησης που είναι αξιοζήλευτη για First-Person παιχνίδι. Έξαλλου είναι φανερό πως έχει δοθεί μεγάλο βάρος σε αυτό το aspect από τους developers, καθώς για παράδειγμα όπως σας είπαμε και παραπάνω το παιχνίδι σας προτρέπει έμμεσα πολλές φορές να αποφύγετε τις μάχες με τα ζόμπι.

When the night falls…
Μια ακόμη προσθήκη στο Dying Light είναι η real-time εναλλαγή μέρας-νύκτας, κάτι που δεν υπάρχει μόνο για… διακοσμητικούς λόγους. Στην διάρκεια της ημέρας μπορείτε να κινηθείτε πολύ πιο άνετα καθώς υπάρχει καλή ορατότητα, τα ζόμπι είναι πιο… χαλαρά και εμφανίζονται διάφορες side δραστηριότητες όπως εντοπισμός προμηθειών και τυχαίων airdrops με καλούδια, διάσωση άλλων επιζήσαντων ή το Far Cry-κό ξεκλείδωμα των διάσπαρτων στο χάρτη safe houses (ενίοτε βρίσκονται πάνω σε πανύψηλους radio towers- τι μου θυμίζει άραγε;) στα οποία δεν έχουν πρόσβαση οι απέθαντοι και μπορούν να σας παρέχουν ασφαλές καταφύγιο για τη νύχτα.

Όταν πέφτει ο ήλιος όμως, τα πράγματα αλλάζουν. Σας δίνεται φυσικά η δυνατότητα να τα παρακάμψετε όλα πέφτοντας για ύπνο σε κάποιο safe house μέχρι να ξημερώσει, αλλά λίγο το ότι αργά η γρήγορα θα τύχει να ξεμείνετε στους δρόμους, λίγο το ότι κάποια στιγμή θα νιώσετε αρκετά «yolo» για να τα βάλετε με τους κινδύνους του σκοταδιού, θα διαπιστώσετε και εσείς πως η κατάσταση τότε γίνεται πιο ενδιαφέρουσα και περισσότερο… Survival Horror. Συγκεκριμένα, τις «μικρές ώρες» κάνουν την εμφάνισή τους ορισμένα μεταλλαγμένα, πιο ισχυρά, πιο γρήγορα και πιο θανατηφόρα ζόμπι hunters που εάν σας εντοπίσουν δεν θα τη βγάλετε εύκολα καθαρή καθώς σας κυνηγάνε με μανία.

Κάτι είναι πίσω μου…
Σημαντικότερος σύμμαχός σας στο σκοτάδι είναι το κουμπί Q που ενεργοποιεί το «Survivor Sense», με το οποίο εντοπίζετε γενικώς όλα τα σημεία ενδιαφέροντος στο γύρω περιβάλλον αφού λειτουργεί σαν scanner. Τα θανατηφόρα μεταλλαγμένα ζόμπι σημειώνονται επίσης στο minimap μαζί με το τριγωνικό field of view τους, για να έχετε μια εικόνα του πως θα πρέπει να κινηθείτε. Εννοείται πως εάν κάνετε πολύ φασαρία την βάψατε, καθώς θα τραβήξετε την προσοχή των ανεπιθύμητων πλασμάτων.

Κάποιες φορές θα είναι εύκολο να περάσετε απαρατήρητοι ανάμεσα στα πλάσματα, άλλες πάλι όχι, κυρίως λόγω της ιδιομορφίας κάποιας αποστολής. Εάν σας εντοπίσουν ωστόσο μην πανικοβάλλεστε, υπάρχει τρόπος αντιμετώπισης. Βασικά ξεκινάτε με την τεχνική «τρεχάτε ποδαράκια μου», καθώς η μάχη δεν είναι επιλογή, ειδικά εάν σας τη πέσουν δύο και τρία μαζί. Τρέχοντας μπορείτε πατώντας το B να ρίχνετε μια ματιά του τι συμβαίνει πίσω σας -με ένα μικρό slowdown του χρόνου.

Το θέμα είναι πως αυτά τα ζόμπι δεν την παλεύουν με τον φωτισμό UV. Τα καλά νέα είναι πως έχετε στη διάθεσή σας ένα φακό με υπεριώδη ακτινοβολία για να τα κάνετε να σαστίσουν προς στιγμήν, αλλά επίσης υπάρχουν διάσπαρτες στην πόλη παγίδες με τέτοια φώτα που μπορείτε να ενεργοποιήσετε όταν φτάσετε αρκετά κοντά τους, τα οποία ενδέχεται μέχρι και να απωθήσουν τελείως τους διώκτες σας.

Εάν συμβεί ένα τέτοιο encounter και καταφέρετε να ξεφύγετε και να τη βγάλετε καθαρή, θα νιώσετε ένα αίσθημα θριάμβου μοναδικό, καθώς μιλάμε στην ουσία για ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια του παιχνιδιού, γι’ αυτό και η νυχτερινή επιβίωση σας ανταμείβει γενναιόδωρα μόλις έρθει η αυγή. Ο όλος κύκλος μέρας-νύχτα διαρκεί περίπου μία ώρα in-game, με την νύχτα να καταλαμβάνει περίπου επτά λεπτά, έτσι δεν είναι ανάγκη να αγωνιάτε για πολύ.

Ο Kyle γυμνάζεται
Για όσους θέλουν και το RPG στοιχείο τους, πέρα από το crafting υπάρχει και το σύστημα upgrade του χαρακτήρα μας, που έρχεται σε τρία βασικά skill trees. To ένα αφορά τα survival skills, το άλλο τα agility skills και το τρίτο τα power skills. Για καθένα από αυτά τα trees αποκτάτε xp με οτιδήποτε πράττετε που έρχεται σε αντιστοιχία με αυτά. Πχ. με κάθε άλμα και σκαρφάλωμα αυξάνετε τους πόντους του agility, με το ξύλο ενισχύετε τα power skills σας κλπ.

Κάθε φορά που ανεβαίνετε level σε κάποια κατηγορία εξ αυτών ξεχωριστά σας δίνεται ένα πόντος για να ξεκλειδώσετε κάποιο νέο skill της αρεσκείας σας. Έτσι ανάλογα με το παίξιμό σας εξελίσσεστε γρηγορότερα σε κάποιον τομέα, αν και σε γενικές γραμμές το upgrade είναι ταυτόχρονο. Πάντως θα χρειαστεί αρκετός χρόνος για να ξεκλειδώσετε τις πιο προχωρημένες-και πιο διασκεδαστικές- ικανότητες.

Παρέα στο σκοτάδι
Όπως και το Dead Island, το Dying Light προσφέρει την δυνατότητα για Co-Op μέχρι και τεσσάρων παικτών, το οποίο παραμένει όσο διασκεδαστικό ακούγεται και είναι μια ευπρόσδεκτη σαφώς προσθήκη. Σε γενικές γραμμές θα λέγαμε πως είναι πιο προσεγμένο από αυτό των άτυπων προκατόχων του υπό την έννοια ότι in-game παρουσιάζονται μικρά challenges που ευνοούν την συνεργασία αλλά και τον ανταγωνισμό, όπως πχ. να κάνετε έναν αγώνα ταχύτητας μέχρι το επόμενο objective, ή εφόσον ένας παίκτης είναι πιο αποτελεσματικός στο μακέλεμα κερδίζει διάφορα bonuses.

Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι μάλλον το free DLC Be The Zombie (για όσους έχουν κάνει pre-order), ένα mode που σας επιτρέπει να εισβάλετε στο παιχνίδι ενός άλλου χρήστη ως μεταλλαγμένος Night Hunter! Οι ικανότητες του πλάσματος είναι πραγματικά διασκεδαστικές, καθώς σας δίνεται η δυνατότητα για παράδειγμα να πεταχτείτε στον αέρα ή να εντοπίσετε μέσω μιας απόκοσμης κραυγής την θέση των human παικτών και σας μετατρέπει σε γενικές γραμμές σε έναν αδίστακτο θηρευτή, μια εμπειρία που σίγουρα δίνει έναν παραπάνω λόγο να ασχοληθείτε με το παιχνίδι.

Ηarran οφθαλμού!
Τεχνικά το Dying Light κινείται σε εξαιρετικά επίπεδα καθώς επιστρατεύεται η νέα Chrome Engine 6. Τα δύο Dead Island games ήταν επίσης ποιοτικά από άποψης γραφικών αλλά τους έλειπε θα λέγαμε ένα τελικό «γυάλισμα», κάτι που υπάρχει εμφανώς σε μεγαλύτερο βαθμό στον οπτικό τομέα της νέας δημιουργίας της Techland. Τα textures είναι λεπτομερή με εξαιρετικές υφές, οι χαρακτήρες σαφώς καλύτερα σχεδιασμένοι και τα ζόμπι ξανά σιχαμένα και ανατριχιαστικά, αν και από πολύ κοντά δείχνουν κάπως πιο «χοντροκομμένα». Τα physics των νεκροζώντανων είναι όπως είπαμε απολαυστικά και «ταγμένα» στον… ιερό σκοπό του μακελέματος.

Αυτά που ξεχωρίζουν είναι σίγουρα οι φωτισμοί και ο σχεδιασμός της πόλης Harran. To Dying Light διαθέτει για παράδειγμα ένα από τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα που έχω θαυμάσει σε game και σε αυτό βοηθούν τα εξαιρετικά lighting effects και ο γενικότερος σχεδιασμός του περιβάλλοντος που δημιουργεί ενίοτε μαγικές εικόνες. Στα αρνητικά θα πρέπει να βάλουμε τα διάφορα bugs που συναντήσαμε, ιδίως στο pathfinding των ζόμπι που θα τα δείτε πχ. να σκαλώνουν μέσα σε τοίχους κλπ.

Επίσης το performance του παιχνιδιού έχει ορισμένα προβλήματα. Για να το απολαύσετε σε όλο του το… μεγαλείο θα χρειαστείτε πολύ σύγχρονο και βαρβάτο μηχάνημα, αλλιώς να είστε έτοιμοι για συγκεκριμένες περιπτώσεις με μεγάλα frame rate drops, που μπορούν ωστόσο να ελαχιστοποιηθούν με τις κατάλληλες ρυθμίσεις στα settings. Αξίζει να αναφέρουμε πως οι φίλοι μας στις κονσόλες θα το παραλάβουν με «κλείδωμα» στα 30 FPS, μια θυσία που έπρεπε να γίνει για να επιτευχθεί η native 1080p ανάλυση.

Ωραία μουσική, κακές ερμηνείες
Ο τομέας του ήχου έχει πολλά θετικά αλλά και ορισμένα αρνητικά. Αρχικά, η μουσική του Dying Light είναι εκπληκτική, κινούμενη σε ένα νέο-ρετρό electro ύφος με ορισμένες ανατολίτικες πινελιές, αλλά δυστυχώς φαίνεται πως δεν υπάρχει μεγάλη ποικιλία στα κομμάτια με αποτέλεσμα πέρα από ορισμένες συγκεκριμένες αποστολές, να ακούμε τα ίδια 2-3 θέματα -παρόλο που είναι εξαιρετικά, θα θέλαμε περισσότερα.

Το voice acting του πρωταγωνιστή μας έχει αναλάβει ο Roger Craig Smith, ο οποίος έχει στις περγαμηνές του τον Ezio Auditore da Firenze, τον Batman (στο Arkham Origins), τον Chris Redfield του Resident Evil και τον Sonic από το 2010 και έπειτα. Κι όμως, ο Kyle Crane δεν θα λέγαμε πως μας συγκινεί ιδιαίτερα, καθώς μάλλον τον συμπαρασέρνει το γενικότερα μέτριο έως κακό voice acting σε ολόκληρο το παιχνίδι, με ορισμένες ερμηνείες να θυμίζουν δευτεροκλασάτη b-movie. Τα εφέ από την άλλη μεριά είναι πολύ προσεγμένα, με τις αλλόκοτες κραυγές των ζόμπι και τους ανατριχιαστικούς ήχους της πετσοκομμένης σάρκας να είναι χαλαρά τα highlights για ακόμη μία φορά.

«Πηδώντας» τα ζόμπια!
Το Dying Light είναι θα λέγαμε η next-gen φυσική συνέχεια του Dead Island, με ορισμένες προσθήκες που δίνουν το κάτι παραπάνω, αλλά και με δυο-τρεις «παιδικές» ασθένειες που οι developers δεν κατάφεραν να αποβάλλουν. Υπάρχουν στιγμές που η δράση, το τοπίο, η αδρεναλίνη του σφαξίματος και η ελευθερία του parkour συνδυάζονται τόσο χορταστικά και πωρωτικά μεταξύ τους, που οδηγούν σε μια πραγματική gaming ηδονή.

Όταν όμως δεν συμβαίνει αυτό, περνάνε από το μυαλό έννοιες όπως επαναλαμβανόμενο gameplay, μέτριο σενάριο ή κάποιες ολίγον χαζές αποστολές που μας ανατίθενται. Όπως και να έχει, η Techland ξανά μας παραδίδει ένα game που όσοι τη βρίσκουν με το μακέλεμα, την Ubisoft-ική open-world λογική και το freerunning θα βρούν το νέο τους κόλλημα. Ναι, το Dying Light είναι το Dead Island με parkour!

Θετικά:
– Zombie killing spree!
– «Σωστοί» μηχανισμοί freerunning
– Η ενδιαφέρουσα εναλλαγή ημέρας-νύκτας
– Διαθέτει όλα σχεδόν τα καλά στοιχεία του Dead Island
– Δημιουργεί ορισμένα εξαιρετικά set pieces δράσης
– Ενδιαφέρον multiplayer

Αρνητικά:
– Ο αρχικός ενθουσιασμός φθίνει όσο περνάει η ώρα
– Κακή σκιαγράφηση χαρακτήρων, μέτριο σενάριο
– Ορισμένες αποστολές είναι βαρετές
– Αδιάφορο voice acting

Βαθμολογία
Γραφικά: 8.5
Ήχος: 8
Gameplay: 8
Αντοχή: 7.5
Γενικά: 8

Μια διασκεδαστική και γεμάτη δράση gaming εμπειρία, που…κάπου το χάνει στο να γίνει πραγματικά συγκλονιστική.

Γρηγόρης Βούλγαρης  

Πηγή: GameWorld.gr