Assassin’s Creed: Revelations – review

Το Assassin’s Creed: Revelations είναι το τέταρτο core παιχνίδι στην εντυπωσιακή σειρά της Ubisoft, Assassin’s Creed και παράλληλα αυτό που έρχεται να ολοκληρώσει την τριλογία του Ezio Auditore από τη Φλωρεντία που ξεκίνησε με το Assassin’s Creed II. Σε αντίθεση με τους προκατόχους του, το Revelations δεν έχει να προσφέρει κάτι νέο σε ένα εντυπωσιακό οικοδόμημα που περιμένουμε πώς και πώς να ολοκληρωθεί.

Όχι ότι το Revelations δεν είναι ένα καλό παιχνίδι. Θα ήταν τουλάχιστον υποκριτικό να αρχίσουμε να αποκαθηλώνουμε τόσο γρήγορα έναν τίτλο που μέχρι πριν από ένα χρόνο εξυμνούσαμε. Έχει όλη τη δυναμική, όλη τη θεαματική δράση, όλη την ατμόσφαιρα, όλo το χιούμορ και διατηρεί τον υπέροχα διεστραμμένο τρόπο με τον οποίο καπηλεύεται ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα. Άλλωστε, ο τίτλος χρωστάει πολλές απαντήσεις μετά το απρόσμενο φινάλε του Brotherhood. Όσο για τον Ezio, θα ήταν μικροπρεπές να του στερήσει κανείς τη μεγαλειώδη κατάληξη που του ταιριάζει.

Αφού όργωσε την Ιταλία της Αναγέννησης, στην τελευταία του περιπέτεια ο Ezio στρέφεται και πάλι προς Ανατολάς, ακολουθώντας τα βήματα του Altair, του πρώτου πρωταγωνιστή της σειράς. Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από το αξέχαστο Masyaf, το μέρος όπου ξεκίνησαν όλα, η αναζήτηση του Ezio τον οδηγεί στην Κωνσταντινούπολη, μια πόλη που γεφυρώνει παραδοσιακά την Ανατολή και τη Δύση και παράλληλα ιδανική για τη σειρά: υπάρχει η κατάλληλη ισορροπία μυστικισμού, εξωτισμού και ιστορικού πολιτισμού που χρειάζονται τα AC για να ξεδιπλώσουν τα χαρίσματά τους. Τα ψηλά κτίρια μπορεί να λείπουν, ωστόσο οι γνωστές και αναμενόμενες εξαιρέσεις, όπως η Αγία Σοφία και ο Πύργος του Γαλατά ανταμείβουν τον παίκτη πλουσιοπάροχα –δεν είναι και λίγο να φτάσεις στην κορυφή τους και να δεις την πάντα εκπληκτική θέα που προσφέρουν στην Πόλη και τα Στενά του Βόσπορου.

Το Revelations εισαγάγει αρκετά νέα στοιχεία στο gameplay, αν και δεν μπορεί να πει κανείς ότι όλα είναι για καλό. Μια σχετικά ευπρόσδεκτη προσθήκη είναι οι βόμβες. Πλέον, ο Ezio μαθαίνει να κατασκευάζει τις δικές του βόμβες, οι οποίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν με πολλούς τρόπους. Άλλες καθυστερούν τους αντιπάλους, άλλες σκοτώνουν αθόρυβα ή με… μπόλικο θόρυβο, άλλες τραβούν την προσοχή των φρουρών. Άλλη μια σημαντική προσθήκη είναι ένας κρυμμένος γάντζος που μαθαίνει να χρησιμοποιεί ο παίκτης. Το hookblade, όπως λέγεται στο παιχνίδι, επιτρέπει στον Ezio να πηδά πάνω από μεγάλα κενά, ενώ διευκολύνει πολύ -ίσως υπερβολικά πολύ- την αναρρίχηση στους τοίχους.

Πολύ σημαντικές αλλαγές έχουν γίνει στο σύστημα της φήμης. Όπως και στα προηγούμενα παιχνίδια, κάθε φορά που ο Ezio πραγματοποιεί κάποια εγκληματική ενέργεια και γίνει αντιληπτός, αυξάνεται η κακοφημία του. Αυτή τη φορά, όμως, δεν υπάρχουν αφίσες που μπορεί να ξεκολλήσει για να τη βγάλει καθαρή. Αν θέλει να μειώσει την αναγνωρισιμότητά του, ο Ezio θα πρέπει να δωροδοκήσει κήρυκες ή να σκοτώσει μάρτυρες. Εν ολίγοις, ο παίκτης πρέπει να είναι αρκετά πιο προσεκτικός στις κινήσεις του. Το μόνο κομμάτι που είναι πραγματικά και ουσιαστικά βελτιωμένο είναι το multiplayer και αυτό περισσότερο λόγω περιεχομένου και επιλογών παραμετροποίησης παρά κάποιας εντυπωσιακής έμπνευσης.

Εν τέλει, το Revelations μοιάζει με έναν νόστιμο μεζέ που σερβίρεται μετά από ένα πλουσιοπάροχο γεύμα. Αυτός που θα το απολαύσει περισσότερο, είναι αυτός που πεινάει περισσότερο. Και δυστυχώς, αυτόν τον Νοέμβριο, το τραπέζι μας είναι γεμάτο. Αν παρόλα αυτά λαχταράτε ακόμα περισσότερο Assassin’s Creed, το Revelations δεν απογοητεύει.