Το μήνυμα τού Παύλου Φύσσα στη γυναίκα που τον έφερε στη ζωή.
«Μαμά, ζω…
Μαμά,
θυμάμαι εκείνο το βράδυ τής 18ης Σεπτεμβρίου τού 2013,
που ένας φασίστας μού έκοψε το νήμα τής ζωής
και εσκότωσε με το δολοφονικό μαχαίρι του
την καθημερινότητα τής αγαπημένης οικογένειάς μας.
Αυτός ο θλιβερός ναζί δεν ήξερε
ότι ο ομφάλιος λώρος που συνδέει τη Γυναίκα με το Παιδί είναι αδύνατον να κοπεί.
Όταν αυτός ο άνανδρος μού εκάρφωνε τη λεπίδα στην καρδιά,
έδειχνε -πρώτα απ’ όλα-
την έλλειψη σεβασμού προς τη δική του γυναίκα και προς τα δικά του παιδιά.
Από έναν τέτοιον άνανδρο η Κοινωνία δεν είχε να περιμένει κάτι διαφορετικό·
το έγκλημα ήταν δρομολογημένο
και το μόνο που απέμενε ήταν να συμπληρωνόταν με το ονοματεπώνυμο ενός θύματος.
Έτυχε αυτό το ονοματεπώνυμο να είναι το δικό μου: “Παύλος Φύσσας”.
Μαμά,
σε τούτην την απροσδιόριστη και γαλήνια διάσταση που βρίσκομαι πλέον,
δεν συνειδητοποιώ με τον θνητό τρόπο όσα συμβαίνουν·
τώρα, αντιλαμβάνομαι τα πάντα στην πραγματική τους διάσταση,
τώρα, καταλαβαίνω τι ακριβώς σημαίνει «Αθανασία».
Διότι,
ναι μεν το σώμα μου απουσιάζει από κοντά σας, από δίπλα σας, από την αγκαλιά σας,
αλλά η ψυχή μου δεν έχει λείψει ούτε για μια στιγμή·
σάς ακούω διαρκώς να με αναφέρετε, να με επικαλείστε, να μού μιλάτε
και αισθάνομαι αθάνατος, Μαμά.
Αυτές τις ημέρες η ψυχή μου έγινε ακόμα πιο υπερήφανη,
διότι ακούω το όνομά μου από εκατομμύρια ανθρώπους.
Μνημονεύομαι από τόσες φωνές, από τόσες σκέψεις, από τόσες ψυχές,
που είναι σαν να βρίσκομαι εκεί, μαζί σας.
Μαμά,
λυπάμαι που λυπάστε για τη σωματική απουσία μου,
βιώνω τον πόνο σας διότι κι εγώ πονάω ακόμη,
αλλά χαίρομαι που είστε απέραντα υπερήφανοι για εμένα.
Μαμά,
ξέρω ότι ο μπαμπάς και η Ειρήνη, η αδελφούλα μου,
δεν θα στεναχωρεθούν που έως τώρα απευθύνομαι σε Εσένα·
ξέρω ότι θα με καταλάβουν.
Μαμά και Μπαμπά,
θέλω μετά από αυτό το μήνυμά μου
να αφήσετε -έστω για λίγο- παράμερα τη θλίψη σας για τη σωματική απουσία μου
και να δώσετε ένα φιλί αγάπης·
διότι από Αγάπη με φέρατε στη ζωή και με Αγάπη με αναθρέψατε.
Μαμά και Μπαμπά και Ειρήνη,
θέλω, επίσης,
να ανοίξετε τα χέρια σας και να βάλετε στην αγκαλιά σας
τα φιλαράκια μου και την κοπέλα μου,
που όλα αυτά τα χρόνια δεν έχουν σταματήσει να με αποζητούν και να σάς συμπαραστέκονται.
Μαμά και Μπαμπά και Ειρήνη,
θέλω σε αυτήν την αγκαλιά να χωρέσετε
και τούς αγνώστους που συμπαραστέκονται στην οικογένειά μας όλα αυτά τα χρόνια·
στην πραγματικότητα, δεν είναι άγνωστοι,
διότι η Ανθρωπιά και η Δημοκρατία δημιουργούν ψυχικές συγγένειες πρώτου βαθμού.
Μαμά και Μπαμπά και Ειρήνη, ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ!
Μαμά και Μπαμπά και Ειρήνη, ΖΩ!».
…
ΥστερόΓιωργο..:
Οι λέξεις που μόλις αναγνώσατε,
αποτελούν δημοσιογραφική και συναισθηματική υπέρβαση·
είναι βαρύτατη ευθύνη να δημιουργείς μήνυμα
για λογαριασμό ενός ανθρώπου που έχει φύγει απ’ τη ζωή.
Αρχικώς, εδίστασα·
εδίστασα, διότι πρόκειται για συγκλονιστικά ευαίσθητη περίπτωση,
όπου η Ιερότητα και η Ιεροσυλία χωρίζονται από μία εξαιρετικά λεπτή γραμμή.
Όμως,
πιστεύω ότι -με τον δέοντα σεβασμό- εν τέλει έπραξα το σωστό,
διότι κάθε «Παιδί τής Δημοκρατίας» θα μπορούσε να ήταν στη θέση τού Παύλου
και κάθε μαμά θα μπορούσε να ήταν στη θέση τής Μάγδας.
…
Κλείνοντας,
θέλω να πω δυο λόγια επί προσωπικού
στην υπέροχη γυναίκα που ονομάζεται Μάγδα Φύσσα.
Καλή μου Μάγδα,
η δική μου μαμά -όταν ακούει για κάποιαν άλλη μαμά ότι έχασε το παιδί της-
ξεστομίζει με πόνο που φτάνει σε βαθμό οιμωγής τη φράση «Αααχ, η μαύρη η μάνα.».
Το Πένθος φοράει στη Μαμά το δικό του χρώμα
και η αρχετυπική ηχομιμητική προσφώνηση «Μαμά»
αντικαθίσταται από τον σαφώς πιο σκληροτράχηλο προσδιορισμό «Μάνα».
Καλή μου Μάγδα,
μέσα από την τραγωδία που έπληξε εσένα και την οικογένειά σου,
είσαι πλέον «Γυναίκα-Σύμβολο» και «Μαμά-Σύμβολο».
Ναι μεν,
από τις 18 Σεπτεμβρίου τού 2013 σφυρηλατήθηκες με σκληρότητα για να αντέξεις
και -κυρίως- για να πολεμήσεις για τη δικαίωση τού Παύλου,
αλλά είναι ολοφάνερο ότι μέσα σου παραμένεις «Μαμά».
Καλή μου Μάγδα,
ακόμη κι αν ισχύει ότι κάποτε τα δάκρυα στερεύουν,
εσύ τα ανατροφοδότησες και τα μετέτρεψες σε Κοινό Κτήμα
τη στιγμή που σε είδαμε να βγαίνεις προχθές από τη δικαστική αίθουσα
και να κραυγάζεις τη Δικαίωση:
«Τα κατάφερες, γυιε μου… Γυιε μου… Γυιε μου…».
Λυγμοί…
Λυγμοί για τη δικαιωμένη μαμά,
που όση δικαίωση κι αν πάρει για το δολοφονημένο παιδί της,
θα αισθάνεται πάντα αδικαίωτη.
Καλή μου Μάγδα,
σε συμπονώ βαθιά, αλλά δεν δύναμαι να σε συμπονέσω όπως η μαμά μου.
Γι’ αυτό πήρα την ταπεινή πρωτοβουλία
να γράψω σήμερα αυτό το μήνυμα τού Παύλου προς εσένα,
προς τον πατέρα του και σύντροφό σου, προς την αδελφή του και κόρη σου,
και προς ολόκληρη την Κοινωνία.
Καλή μου Μάγδα,
η ζωή σού απέδειξε με τον πιο οδυνηρό τρόπο
ότι είσαι η Άξια Μαμά ενός Άξιου Γυιου.
Είσαι Υπερήφανη· δικαιούσαι να είσαι Υπερήφανη.
Η συγκλονιστική κραυγή σου,
η φράση με την επαναλαμβανόμενη επίκληση
και με τα χέρια σου υψωμένα προς τον ουρανό,
είναι μία εικόνα που έχει ήδη καταγραφεί ανεξίτηλα στο Συλλογικό Υποσυνείδητο.
.png)
«Τα κατάφερες, γυιε μου… Γυιε μου… Γυιε μου…», εφώναξες,
ενώνοντας την Απόγνωση με τη Λύτρωση.
Χωρίς την παραμικρή διάθεση να προσδώσω θρησκευτικά στοιχεία,
δεν μπορώ να μην αναφέρω
ότι φαντάζει ως η λυτρωτική συνέχεια τού βιβλικού «Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί».
Μετά τη Σταύρωση και τον Θάνατο, έρχεται η Ανάσταση μέσω τής Δικαίωσης.
Ουδέποτε θα ξεχαστεί, επίσης,
ότι μόλις ανακοινώθηκε η απόφαση
οι 30.000 συγκεντρωμένοι άνθρωποι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα και πανηγυρισμούς.
Είναι ανατριχιαστικό, είναι μεγαλειώδες·
το Πένθος εκφράσθηκε με χειροκροτήματα και πανηγυρισμούς.
Ο Παύλος Φύσσας είχε νικήσει τον Φασισμό!
…
Καλή μου Μάγδα,
θέλω να σού πω κάτι τελευταίο…
Είμαι γεννημένος 17 Νοέμβρη (τού ’68)·
ως εκ τούτου,
η ημερομηνία γέννησής μου ήταν, είναι και θα είναι για εμένα
η πεπρωμένη πυξίδα τής ζωής μου,
διότι έμελλε να μείνει στην Ιστορία ως η «Ημέρα τού Πολυτεχνείου».
Καλή μου Μάγδα,
σε αυτούς τούς χαλεπούς και σκοτεινούς καιρούς,
ο Παύλος, ο Παύλος σου, έγινε -μέσω τής θυσίας του- ένα μονοπρόσωπο «Πολυτεχνείο».
Το «Πολυτεχνείο» ΖΕΙ.
Ο Παύλος Φύσσας ΖΕΙ.
Και από εκεί που βρίσκεται,
βροντοφωνάζει στη Μάγδα του (και, κατ’ επέκτασιν, σε όλον τον κόσμο):
«ΜΑΜΑ, ΖΩ»!
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
