Την αποφυλάκισή της ζητεί και πάλι η Βίκυ Σταμάτη, με αίτηση που κατέθεσε στο Συμβούλιο Εφετών της Αθήνας.
Η σύζυγος του Άκη Τσοχατζόπουλου, επικαλούμενη προβλήματα υγείας που η ίδια αντιμετωπίζει αλλά και το 6χρονο παιδί της το οποίο τη χρειάζεται, ζητεί από τους δικαστές να σκύψουν πάνω στο πρόβλημα της για ανθρωπιστικούς λόγους.
Άλλωστε, όπως τονίζει η δίκη αναμένεται να διαρκέσει για μεγάλο χρονικό διάστημα, μέσα στο οποίο εκείνη δεν μπορεί να παραμένει κρατούμενη αλλά θα πρέπει αφενός να φροντίσει τόσο το θέμα της δικής της υγείας όσο και του ανήλικου παιδιού της το οποίο είναι αναγκασμένο να ζει μακριά και από τους δύο γονείς του. Στην πολυσέλιδη αίτηση που συνέταξε ο δικηγόρος της, Αλέξης Κούγιας , απαριθμεί τους ιατρικούς λόγους (βάσει σχετικών βεβαιώσεων ιατρών των Νοσοκομείων Γ.Γεννηματάς και Άγιος Σάββας) που αναφέρονται σε ευρήματα τα οποία χρήζουν περαιτέρω έρευνας και πιθανόν οδηγούν στην ανάγκη να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση.
Αναφέρει χαρακτηριστικά:
«…Εχουν προκύψει νέα πραγματικά περιστατικά που καθιστούν αναγκαία την άμεση αντικατάσταση της προσωρινής μου κράτησης με περιοριστικούς όρους, διότι διαφορετικά τίθεται σε κίνδυνο η προσωπική μου υγεία και η ψυχική υγεία του τέκνου μου….
Οι συνθήκες κράτησής μου και η προσέγγιση στο πρόβλημά μου που εμφανίστηκε, επαναλαμβάνω, προς ενός έτους αλλά μόλις τώρα ετέθη υπό διαγνωστική εξέταση, δεν είναι οι δέουσες για την αντιμετώπισή του. Καθυστέρησε η παραπομπή μου σε νοσοκομείο για την διενέργεια εξετάσεων και την περίθαλψη μου, ακολούθησε πολύμηνη καθυστέρηση εισαγωγής μου στο νοσοκομείο για περαιτέρω εξετάσεις που κρίθηκαν πριν από πολύ καιρό αναγκαίες και τώρα είναι βέβαιον ότι, εφόσον εξακολουθήσω να είμαι κρατούμενη, δεν θα ακολουθήσουν με την χρονική ταχύτητα που απαιτείται οι δέουσες ενέργειες. Περαιτέρω, δεν νιώθω ασφαλής για την χειρουργική επέμβαση που θα πρέπει να γίνει, διότι αποστερούμαι την δυνατότητα ανάθεσης ιατρικής εντολής σε ιατρό και νοσοκομείο της εμπιστοσύνης μου. Ακόμα, όμως και να χειρουργηθώ ενώ είμαι έγκλειστη των φυλακών, δεν έχω καμία εξασφάλιση ότι θα τεθώ υπό την συχνή μετεγχειρητική παρακολούθηση που απαιτείται και ενδεχομένως σε προληπτική, για κάθε ενδεχόμενο υποτροπής, θεραπεία.
Καθίσταται λοιπόν αναγκαία η άμεση απελευθέρωσή μου προκειμένου να αντιμετωπίσω με τη δέουσα προσοχή το πρόβλημα της υγείας που Σας ανέπτυξα…Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί την ιδιαιτερότητα των γυναικολογικών προβλημάτων και δη μιας μάνας αυτής της ηλικίας, τα οποία δίνουν ακόμα και δείγματα σοβαρής νόσου, και της αντιμετώπισης που χρήζουν. Είναι απάνθρωπο να μην μου δοθεί η ευκαιρία να φροντίσω την υγεία μου σε ένα φυσιολογικό περιβάλλον, κι όχι στο νοσηρό περιβάλλον της φυλακής, όπου εξαναγκαστικά διαβιώ, κριθείσα προφυλακιστέα. Εκτός της ασυμβατότητας των συνθηκών κράτησής μου με τα προβλήματα υγείας που έχω εμφανίσει, εύλογα τίθεται ζήτημα και ανησυχία μη έγκαιρης αντιμετώπισης, χειρουργικής και εν γένει θεραπευτικής, του προβλήματος της υγείας μου, σύμφωνα με τα προηγούμενα αρνητικά γεγονότα, αφού το νοσοκομείο Μεταξά, όπου αρχικά μεταφέρθηκα, με είχε σε πολύμηνη αναμονή και ουδέποτε με κάλεσε για εισαγωγή.
Πρόκειται για πραγματικό, διαγνωσμένο πλέον, πρόβλημα υγείας μου, κι όχι για έωλο ή αναπόδεικτο ισχυρισμό που προβάλλεται καταχρηστικά. Η υγεία μου είναι το πολυτιμότερο αγαθό όχι για μένα την ίδια, αλλά για να έχει το παιδί μου υγιή μητέρα που να μπορεί να το φροντίσει και να το υποστηρίξει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του».
Η Βίκυ Σταμάτη απευθύνει έκκληση στα μέλη του αρμόδιου δικαστικού συμβουλίου να κάνουν δεκτή την αίτηση αντικατάστασης της προσωρινής κράτησης όχι μόνο των δικών της λόγων υγείας αλλά και των προβλημάτων που εμφανίζει ο γιος της, όλο αυτό το διάστημα. Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ο ξαφνικός αποχωρισμός από τον υιό μου, 13 μήνες τώρα, έχει συντρίψει ψυχολογικά και σωματικά και τους δυο. Η μόνη επί 13 μήνες τώρα επαφή μου με το εξάχρονο παιδί μου περιορίζεται σε μία συνάντηση, μιας ώρας, κάθε Κυριακή πρωί στον κήπο των αντρικών φυλακών.
Εδώ και 13 μήνες βιώνουμε δύο παράλληλες τραγικές πραγματικότητες. Εγώ μόνη, έγκλειστη, ανήμπορη, συντετριμμένη σωματικά και ψυχικά, και το παιδί μου επίσης μόνο του, ανήμπορο να διαχειριστεί την σκληρή καθημερινότητα, η οποία δεν περιλαμβάνει αυτό που είναι φυσιολογικό και αυτονόητο για κάθε παιδί, πόσο μάλλον της ηλικίας του, δηλαδή την παρουσία των γονέων του και ιδίως της μητέρας του. Το παιδί ζει μόνο του, χωρίς του γονείς του, στο χωριό με τους ηλικιωμένους γονείς μου, στο επίκεντρο μιας σκληρής και κακής πραγματικότητας, για την οποία το ίδιο δεν έφερε την παραμικρή ευθύνη.
Κι ενώ αρχικά πίστευα ότι το παιδί μου ζούσε σε μια εικονική πραγματικότητα και ότι δεν είχε αντιληφθεί τον λόγο της βίαιης απομάκρυνσής του από τους γονείς του και ποιος είναι στην πραγματικότητα ο τόπος, όπου πλέον κάθε Κυριακή πρωί μας συναντά, αφού του λέγαμε ότι τάχα είναι νοσοκομείο, πλέον με τις ερωτήσεις του και τις απορίες που διατυπώνει συνειδητοποιώ ότι αντιλαμβάνεται πως μας επισκέπτεται στη φυλακή. Το παιδί μου σηκώνει ένα τεράστιο συναισθηματικό φορτίο και προσπαθεί να το διαχειριστεί, αλλά η αντικειμενική αδυναμία για ένα παιδάκι της ηλικίας του υιού μου είναι προφανής. Καταναλώνω ώρες, μιλώντας του από το καρτοτηλέφωνο, στην αγωνιώδη προσπάθειά μου να αναπληρώσω έστω με αυτόν τον τρόπο που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί υποκατάστατο της επαφής γονιού και τέκνου, τον χαμένο χρόνο με το παιδί μου και για να παίρνει δύναμη από τη φωνή μου. Μέχρι και αναφορές σε ήρωες της μυθολογίας κάνουμε και ξετρελαίνεται. Και άλλο τόσο μεγεθύνεται ο πόνος μου και ο οδυρμός μου που λείπω από το πλευρό του μονάκριβου τέκνου μου που τόσο πολύ με χρειάζεται κοντά του. Δεν θέλω να το εκλάβετε ως υπερβολή αυτό που θα Σας πω, ότι μέσα στη φυλακή και ενώ βυθιζόμουν στην απελπισία, αισθανόμενη ότι το παιδί μου είναι εκτεθειμένο σε κινδύνους και εγώ ανήμπορη να το προστατεύσω, μέχρι που επιδόθηκα σε δημιουργίες ζωγραφικής με αφιερώσεις λατρείας της μάνας προς τον μονάκριβο γιο της που του δίνω κάθε Κυριακή, όταν με αποχωρίζεται, μετά την μία ώρα επισκεπτηρίου.
Εάν είχα διαπράξει κάποιο αδίκημα, τότε θα είχα αναλάβει και την ευθύνη της αποκάλυψης της παράνομης δράσης μου και ως εκ τούτου θα αποδεχόμουν έστω ως ενδεχόμενο να βιώσω μια κατάσταση όπως η τωρινή. Όμως, σε ό,τι με αφορά, τα γεγονότα αποτέλεσαν κεραυνό εν αιθρία. Δεν γνώριζα τίποτα απ’ αυτά που έμελλαν να συμβούν, διότι το μόνο που ζούσα ήταν μια φυσιολογική χωρίς ψήγμα παρανομίας ή κάποιας αρνητικής συγκυρίας οικογενειακή καθημερινότητα που αφορούσε πρωτίστως την φροντίδα του παιδιού μου και του συζύγου μου. Δεν διανοούμην τον εφιάλτη που ακολούθησε και που εξακολουθεί μέχρι σήμερα.
Θεωρώ πως είναι αδύνατον να μείνει ασυγκίνητο το Συμβούλιό Σας μπροστά στο οικογενειακό μου δράμα και ιδίως στην τύχη αυτού του παιδιού που αποτελεί το μεγαλύτερο θύμα της υπό κρίση υπόθεσης, αποστερούμενο και τους δυο γονείς του, οι οποίοι απομακρύνθηκαν βίαια από κοντά του, χωρίς καν να είναι σε θέση να του εξηγήσουν τους λόγους για τούτο, αλλά και ούτε το ίδιο θα μπορούσε να αντιληφθεί την αιτία που έπρεπε η ζωή του να αποδιοργανωθεί με τόσο σκληρό τρόπο. Μιλάμε για την ευαίσθητη ψυχούλα ενός εξάχρονου αγοριού που στερείται το αυτονόητο, την γονεϊκή και ιδίως την μητρική φροντίδα, αλλά και την φυσιολογική ανάπτυξη της κοινωνικότητάς του. Τα αναπάντητα ερωτήματα στο μυαλό του πληθαίνουν, η σκέψη του και το συναίσθημά του καταπιέζονται, η καθημερινότητά του είναι γεμάτη αρνητικές εκδηλώσεις και εν τέλει αυτό το παιδί είναι δυστυχισμένο χωρίς να έχει φταίξει σε κάτι.
Παρέλκει να σημειώσω την υπέρμετρη και ανεπανόρθωτη βλάβη που προσωπικά υφίσταμαι, αφού, ξαφνικά και χωρίς να έχω την οιαδήποτε πραγματική εμπλοκή στις πράξεις του κατηγορητηρίου, βρέθηκα απολογούμενη για κακούργημα, εν συνεχεία έγκλειστη των φυλακών, να αγωνίζομαι επί ένα σχεδόν έτος να αποδείξω αφενός την αθωότητά μου και τον άδικο διασυρμό μου αφετέρου την αναγκαιότητα να επιστρέψω στο πλευρό του παιδιού μου, για την κατάσταση και τύχη του οποίου δεν μπορώ από τη θέση που βρίσκομαι να προσφέρω οτιδήποτε. Ο σύζυγός μου κι εγώ αποκτήσαμε το παιδί μας μετά από σκληρή προσπάθεια λόγω και της προχωρημένης ηλικίας μου, αλλά και δικών μου προβλημάτων τόσο στη σύλληψη όσο και στη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου, με αποτέλεσμα τελικώς ο ερχομός αυτού του παιδιού στη ζωή, παρά τις αντιξοότητες, να αποτελεί για εμένα θείο δώρο, ό,τι πολυτιμότερο έχω στον κόσμο που ως παρεπόμενο έχει την ανάπτυξη υπερβολικού αισθήματος φροντίδας του και διαρκούς προστασίας του από κάθε τι δυνάμενο να βλάψει την ακεραιότητά του σε όλα τα επίπεδα. Σας εκλιπαρώ να σκύψετε με τη δέουσα ευαισθησία και τον δέοντα ανθρωπισμό στην έκκλησή μου να μου δώσετε την δυνατότητα, που ούτως ή άλλως είναι επιτρεπτή στο πλαίσιο του νόμου, να επανέλθω στο ρόλο της μάνας και μόνον σε αυτόν».
