Τρία δολοφονημένα(;) παιδιά, δύο ύποπτοι γονείς, μία ιδρυματισμένη κοινωνία.
Μία ιστορία πρωτοφανής στα Ελληνικά Χρονικά.
Μία ιστορία που όταν ήρθε στη δημοσιότητα -εκεί, στα τέλη Ιανουαρίου-
έδειχνε να αποτελεί αδιανόητη ιατρική σύμπτωση,
με τρία παιδιά, τρία κοριτσάκια τής ίδιας οικογένειας, να χάνουν πρόωρα τη ζωή τους.
Μία τραγωδία που έμελλε σύντομα να έπληττε βάναυσα την Κοινωνία,
καθώς τα πράγματα δεν ήταν όπως αρχικώς έδειχναν…
Το Συλλογικό Ένστικτο κινητοποιείται σε εκκωφαντικό βαθμό
όταν οι πολίτες διαπιστώνουν την παντελή απουσία πένθους και θρήνου εκ μέρους των δύο γονιών,
οι Αρχές ξεκινούν να ερευνούν τη μακάβρια και σκοτεινή υπόθεση,
οι υποψίες δίνουν και παίρνουν,
το θέμα αποκτά κινηματογραφικές διαστάσεις
αλλά δυστυχώς οι εξελίξεις υπερβαίνουν κάθε σενάριο.
Η μητέρα των κοριτσιών, η περιβόητη Ρούλα Πισπιρίγκου,
είναι τώρα πια προφυλακισμένη
και θεωρείται βάσει των υπαρχόντων στοιχείων ότι έχει δολοφονήσει την 9χρονη Τζορτζίνα,
ενώ ερευνάται η ανάμειξή της
και στους θανάτους τής 3χρονης Μαλένας και τής 6 μηνών Ίριδας.
Ο πατέρας των κοριτσιών, ο περιβόητος Μάνος Δασκαλάκης,
βρίσκεται επίσης στο επίκεντρο των ερευνών,
ενώ το ζοφερό πλαίσιο συμπληρώνεται -σε περιφερειακό επίπεδο-
με την ενίοτε αλλόκοτη και επιθετική συμπεριφορά
που επιδεικνύουν η μητέρα και η αδελφή τής φερόμενης ως δράστιδος.
Δυστυχώς δεν είναι κινηματογραφικό σενάριο.
Επίσης δυστυχώς, πρόκειται για άκρως «εμπορική» τραγωδία,
διότι εμπεριέχει χαρακτηριστικά που πυροδοτούν τα αρχετυπικά ανθρώπινα ένστικτα.
Οι πολίτες -απολύτως δικαιολογημένα- σοκάρονται·
η πιθανότητα τής τριπλής δολοφονίας κυριαρχεί μέχρι και σήμερα στην Ειδησεογραφία
(αν δεν υπήρχε και ο πόλεμος στην Ουκρανία,
η Κυριαρχία θα ήταν συνώνυμη με το Μονοπώλιο),
τα «Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης» ασχολούνται διαρκώς με αυτήν την ιστορία,
η Πληροφορία και η «Ανακύκλωση τής Πληροφορίας» προσφέρονται τσουναμηδόν,
τα «Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης» γίνονται συνάμα καταφύγιο και ορμητήριο.
Η αποτρόπαια υπόθεση προκαλεί ανυπολόγιστη ζημιά στην Ελληνική Κοινωνία,
διότι παράγει -και δη, σε πνιγηρές ποσότητες-
Απουσία Εμπιστοσύνης, Ιδρυματισμό και «Εύκολη Δημοφιλία».
…
Ας πάρουμε τις καταστροφικές επιπτώσεις με τη σειρά…
Απουσία Εμπιστοσύνης
Είναι ακαριαία, αντανακλαστική·
όταν γύρω μας υπάρχουν-κυκλοφορούν άτομα
που είναι ικανά να σκοτώσουν ακόμη και τα ίδια τους τα παιδιά
(και εν γένει να διαπράξουν εγκλήματα
που εκφεύγουν παρασάγγας από τις συνήθεις εγκληματικές συμπεριφορές),
όταν εν προκειμένω έχουμε μία γυναίκα
που -χωρίς βεβαίως να είναι a priori καταδικασμένη-
είναι προφυλακισμένη ως κατηγορούμενη για τη δολοφονία τού κοριτσιού της,
μπαίνουμε δικαιολογημένα στην ψυχοφθόρο διαδικασία που λέγεται «Δυσπιστία».
Έτσι, χάνεται το «Μέτρο τής Κρίσης»,
καθώς στην -ούτως ή άλλως, κυνική- εποχή που διάγουμε
ο πρότερος διαχωρισμός ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό, ανάμεσα στον Καλό και στον Κακό,
γίνεται έτι περαιτέρω δυσδιάκριτος
και εξαιρετικά προβληματικός στην Καθημερινή Έκφανση.
Ιδρυματισμός
Έρχεται συν τω χρόνω·
εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μία υπόθεση
που -ανεξάρτητα από το δεδομένα σοκαριστικό περιεχόμενό της-
λύθηκε με συνοπτικές διαδικασίες,
αλλά με μία ιστορία που επί μήνες πλήττει βάναυσα την Ατομική και Συλλογική Ψυχολογία.
Θέλεις να αποκοπείς, θέλεις να αποστασιοποιηθείς,
αλλά αισθάνεσαι ότι δεν γίνεται και -κυρίως- ότι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ.
Είναι χρέος μας ως Κοινωνία να φτάσουμε μέχρι τέλους
και να αποδοθεί η δέουσα δικαιοσύνη.
Είναι προσωπικό χρέος μας να είμαστε εκεί μέχρι τέλους,
ως ελάχιστο «Μνήμης Ένεκεν» στα τρία νεκρά παιδιά.
Εύκολη Δημοφιλία
Πρόκειται για την πιο επικίνδυνη και εκμαυλιστική επίπτωση,
διότι μάς βυθίζει ως κοινωνία στην Αυτο-Αναφορικότητα και μάς συμφιλιώνει με την Καπηλεία.
Το θέμα προσφέρεται για εξασφαλισμένο προσπορισμό οφέλους,
ακριβώς επειδή διαθέτει απολύτως διακριτούς ρόλους
(το Παιδί είναι το Θύμα, το Παιδί εκπροσωπεί το Καλό,
ο Ενήλιξ είναι ο Θύτης, ο Ενήλιξ εκπροσωπεί το Κακό).
Η τραγωδία μετατρέπεται σε «παιχνίδι», στο «παιχνίδι» μπαίνουν άπαντες:
οι τηλεοπτικές εκπομπές, οι δημοσιογραφικές ιστοσελίδες,
οι κάθε λογής επιστήμονες, οι κάθε λογής ειδήμονες,
και φυσικά οι χρήστες τού Διαδικτύου.
Έτσι,
όσο αθώα κι αν είναι η αφετηρία τής ενασχόλησής μας
με αυτήν την πρωτόγνωρη για τα χρονικά τής χώρας μας τραγωδία,
καταλήγουμε εν τέλει -έστω ασυναισθήτως, έστω ακουσίως-
να χρησιμοποιούμε τον θάνατο των τριών παιδιών
ως την εγγυημένη λύση για να επιτύχουμε τηλεθέαση, υψηλή επισκεψιμότητα,
θηριώδεις αλληλεπιδράσεις στα «Social Media».
Χάνεται το Μέτρο.
Η Ενημέρωση μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, γίνεται πρόφαση, εκπίπτει σε Κουτσομπολιό.
Τα τρία νεκρά παιδιά εξαργυρώνονται σε «νούμερα», σε «clicks», σε «retweets», σε «likes»,
σε μία «Κοινωνική Συμφωνία» που ενώ φαντάζει ως απολύτως αρμονική και μελωδική,
καταλήγει εν τέλει να αποτελεί ωραιοποιημένο φάλτσο.
…
Ναι, αναμφίβολα η ιστορία τής Πάτρας μάς σημαδεύει ως ανθρώπους και ως Κοινωνία,
ναι, αναμφίβολα η ιστορία τής Πάτρας έχει δικαιολογημένα χαραχτεί ανεξιτήλως μέσα μας,
αλλά ακριβώς επειδή αυτή η στυγνά κυνική φράση «Η Ζωή συνεχίζεται…»
αποτελεί και μία οδυνηρή αλήθεια που μάς διαχωρίζει από τον Θάνατο,
οφείλουμε από τώρα να θωρακιστούμε -όσο γίνεται και όσο (μάς) είναι εφικτό- για το «Μετά»·
η Μαλένα, η Ίριδα, η Τζορτζίνα,
αυτά τα τρία πλασματάκια που δεν επρόλαβαν να ζήσουν,
μάς στέλνουν το ανατριχιαστικό μήνυμα «Μη γίνετε κι εσείς θύματα τής ιστορίας μας.».
Συνελόντι ειπείν,
όταν σε ειδησεογραφικό και νομικό επίπεδο κλείσει αυτή η υπόθεση,
όταν μετά από μερικές εβδομάδες ή μήνες φύγει από την κορυφή τής Επικαιρότητας,
είναι βέβαιο ότι η ιδρυματισμένη Ελληνική Κοινωνία θα αναφωνήσει με καβαφική απόγνωση:
«Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς την Πισπιρίγκου;
Η υπάνθρωπος αυτή ήσαν μια κάποια λύσις εύκολης δημοφιλίας.».
Επί τού Πιεστηρίου:
Το παρόν πόνημα ουδόλως αποτελεί δαιμονοποίηση τής Ενημέρωσης,
μηδέ δαιμονοποίηση τού Δημόσιου Διαλόγου και τής Δημόσιας Έκφρασης Συναισθημάτων.
Η στόχευσή μου είναι να προβληματιστούμε ως πολίτες και ως Κοινωνία,
να κάνουμε την αυτοκριτική μας, να μπούμε σε περισυλλογή,
να κοιτάξουμε κατάματα -έκαστος τον εαυτό του-
και να αναρωτηθούμε αν στον βωμό τού «εγώ» μας
καταθέτουμε ως ετοιμοπαράδοτες θυσίες τη Μαλένα, την Ίριδα, την Τζορτζίνα.
Και ευλόγως, ίσως ανερωτηθήκατε..:
«Μα καλά…
Ο “Υπο-Κοσμικός” που γράφει το παρόν πόνημα, δεν θα το αναρτήσει;
Δεν θα πάρει “clicks”; Δεν θα πάρει “retweets” και “likes”;».
Απαντώ, λοιπόν, ευθύς αμέσως, στο απολύτως δικαιολογημένο ερώτημα..:
Η Δημοσιογραφία είναι σύμφυτη με τη Δημοσιοποίηση.
Προσωπικώς, για να είμαι έντιμος και συνεπής προς ό,τι έγραψα σήμερα,
δεσμεύομαι ότι δεν θα δω την επιτευχθείσα επισκεψιμότητα τής ανάρτησής μου,
ενώ και στον επίσημο λογαριασμό τής στήλης στο «Twitter»
θα προσφέρω ετούτο το άρθρο
-ως μοίρασμα των κατατεθειμένων απόψεων και προβληματισμών μου-
αποκλειστικώς στους πολίτες που με τιμούν με την ακολουθία τους,
ζητώντας τους ρητά να μην προβούν στην οποιανδήποτε διάδοση τού πονήματος.
Το ελάχιστο που οφείλω στα τρία δολοφονημένα(;) πλασματάκια,
είναι να τα έχω καλά με τη συνείδησή μου,
το ελάχιστο που οφείλουμε ως Κοινωνία,
είναι να μη γυρίσει η συνείδησή μας και μάς φτύσει κατάμουτρα
επειδή θα έχουμε μετατρέψει τη μαρτυρική Μαλένα, τη μαρτυρική Ίριδα, τη μαρτυρική Τζορτζίνα,
σε τρεις χρυσές αφορμές για καθαγιασμένη Καπηλεία.
Αυτά.
Ο Υπο-Κοσμικός
(Twitter: @Ypokosmikos
https://twitter.com/Ypokosmikos)
