Ο Άρειος Πάγος δικαίωσε οδηγό φορτηγού αυτοκινήτου, ο οποίος διεκδικούσε το ποσό των 15.342 ευρώ για διαφορές αποδοχών από υπερωρίες και αμοιβή λόγω εργασίας κατά τα Σάββατα για την τετραετία 1999-2003.
Σύμφωνα με την υπ’ αριθμ. 1158/2009 απόφαση του Β΄ Τμήματος του Αρείου Πάγου «μόνη η ανοχή του μισθωτού ως προς την καταβολή μειωμένων αποδοχών και η κακή οικονομική κατάσταση του εργοδότη, η οποία μάλιστα θα επιδεινωθεί από την άσκηση όμοιων αξιώσεων από άλλους μισθωτούς, δεν καθιστά καταχρηστική την άσκηση της αξιώσεώς του για την καταβολή των νόμιμων ελάχιστων ορίων των αποδοχών του ή άλλων εργατικών γενικά δικαιωμάτων του, από τα οποία παραίτηση δεν επιτρέπεται κατά νόμο».
Στην απόφαση αναφέρεται επίσης ότι, «μόνη η μακροχρόνια αδράνεια του εργαζομένου και όταν ακόμη δημιούργησε στον εργοδότη την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει το δικαίωμα ή ότι δεν πρόκειται πλέον να ασκηθεί, δεν αρκεί για να καταστήσει καταχρηστική τη μεταγενέστερη άσκηση αυτού, αλλά απαιτείται να συντρέχουν επιπρόσθετα ειδικές συνθήκες και περιστάσεις, προερχόμενες κυρίως από την προηγηθείσα συμπεριφορά του δικαιούχου και του οφειλέτη, ενόψει των οποίων και της αδράνειας του εργαζομένου η επακολουθούσα άσκηση του δικαιώματος, που τείνει σε ανατροπή της καταστάσεως που δημιουργήθηκε υπό τις παραπάνω ειδικές συνθήκες και διατηρήθηκε επί μακρό χρόνο, να εξέρχεται των ορίων που τίθενται με τη διάταξη του άρθρου 281 Αστικού Κώδικα».
Ο οδηγός διεκδικούσε τα χρήματα από εταιρεία παραγωγής και εμπορίας σκυροδέματος και αδρανών υλικών στην Πάτρα, στην οποία είχε προσληφθεί το 1990 με σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου.
Μετά τη δικαίωσή του τόσο από το Εφετείο όσο και από τον Άρειο Πάγο, η υπόθεση παραπέμφθηκε και πάλι στο Εφετείο Πατρών.
