Καλή η «μετά θάνατον βασιλεία των ουρανών», αλλά τελικά δεν είναι καθόλου άσχημη και η εν ζωή βασιλεία επί της γης…
Κάπως έτσι προφανώς σκέπτονται πολλοί ιεράρχες της Εκκλησίας μας και μάλιστα κορυφαίοι, και εν προκειμένω δεν αναφερόμαστε παρά στον πλέον κορυφαίο αυτών, τον προκαθήμενο δηλαδή της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο.
Δημοσιεύματα του Τύπου φέρουν τον μακαριότατο ως κάτοχο πολυτελούς βίλας που μάλλον θα τη ζήλευαν πολλοί ταπεινοί… κοσμικοί και σίγουρα θα έκανε τη «Βίλα Αμαλία» να μοιάζει δίπλα της ως πτωχή -πλην τιμία- συγγενής.
Η βίλα, η οποία φέρεται να αποκτήθηκε την εποχή που ο αρχιεπίσκοπος ήταν μητροπολίτης Θηβών, βρίσκεται σε παραθαλάσσιο οικισμό της Βοιωτίας, λίγα μέτρα μόνο από την παραλία, και, εκτός από σαλόνι με τζάκι, τρία υπνοδωμάτια, μεγάλη κουζίνα, μπάνιο και κήπο με θέα στα γαλάζια νερά του Κορινθιακού, διαθέτει ξενώνες και πισίνα!
Βέβαια, και για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, δεν είναι μια πισίνα η οποία θα μπορούσε να πει κάποιος κακόπιστος πως δεν συνάδει με τον τρόπο ζωής που διδάσκει ο χριστιανισμός, αφού ο αρχιεπίσκοπος φρόντισε τουλάχιστον να της δώσει σχήμα τρούλου!
Φυσικά, δεν θα μας κάνει καθόλου εντύπωση αν αύριο ο μακαριότατος, αναφερόμενος στο θέμα της πισίνας του, επικαλεστεί «ιατρικούς λόγους», κατά την προσφιλή πάντα πρακτική των βυζαντινών προκατόχων του, οι οποίοι βάφτιζαν το κρέας ψάρι προκειμένου να μη στερούνται των κοσμικών αγαθών που υποτίθεται ότι έπρεπε να έχουν αποποιηθεί.
Γενικά, όμως, ο τρόπος ζωής του αρχιεπισκόπου κ. Ιερώνυμου δείχνει να μην υπακούει και τόσο στους κανόνες της Εκκλησίας, που υπαγορεύουν (αλλά και επιτάσσουν) την ολιγάρκεια και την ταπεινότητα, προσδίδει δε στην αγιότητά του και χαρακτηριστικά που μάλλον θα ταίριαζαν περισσότερο σε σταρ του Χόλιγουντ.
Πηγαινοέρχεται στην εν λόγω βίλα του με ελικόπτερο (το οποίο εξυπηρετείται από το ελικοδρόμιο που κατασκευάστηκε στους Αγίους Θεοδώρους), καλεί στο σπίτι του διάφορους «διακεκριμένους» (με διαφόρους τρόπους) επιχειρηματίες, και όλα αυτά σε μια εποχή που ένα μεγάλο κομμάτι του λαού κυριολεκτικά υποφέρει, μην έχοντας ούτε το καθημερινό φαγητό.
Και ούτε κι αυτό το «έχει ο Θεός» μπορεί πια να δώσει ελπίδα σε τούτο τον απεγνωσμένο λαό. Γιατί, όπως αποδεικνύεται, ναι μεν «έχει», αλλά μόνο για τους -με τον έναν ή τον άλλον τρόπο- «εκλεκτούς» Του.
Επιμέλεια: Παύλος Κιρκασίδης
