Ο σπουδαίος λόγιος και λογοτέχνης Δημήτρης Γιάκος, από την έδρα καθηγητή στη σχολή δημοσιογραφίας «Ομηρος» (αναφέρομαι στα τέλη δεκαετίας του 1960), τόνιζε στους σπουδαστές: «Να προσέχετε τα κείμενά σας. Δεν πρέπει να μπερδέψετε ποτέ την δημοσιογραφία, δηλαδή έρευνα, σχόλια, ρεπορτάζ, με την λογοτεχνία, διότι θα αποτύχετε και στα δύο». Είχε απόλυτο δίκιο. Μισό αιώνα μετά, το θυμήθηκα, διαβάζοντας σε χθεσινό έντυπο μεγάλης κυκλοφορίας (σε καρεδάκι, μάλιστα ολοσέλιδου ρεπορτάζ για έναν νεαρό ποδοσφαιριστή) το εξής:
«Ο Ποντένσε με την ταχύτητά του γ ε μ ί ζ ε ι το γήπεδο. Στο δ ι ά β α του σ η κ ώ ν ε ι κ ύ μ α τα α ν α σ τ ά τ ω σ η ς που π ν ί γ ο υ ν (sic) τους αντιπάλους, διαλύουν τις άμυνες, προβληματίζουν τους προπονητές»
Εννοείται πως το εν λόγω κειμενάκι δεν είναι ούτε ρεπορτάζ, ούτε λογοτεχνία, αλλά κατάθεση δέησης έως μυσταγωγίας στα σβέλτα ποδάρια του Πορτογάλου ποδοσφαιριστή. Από μια άλλη άποψη, λίγο πονηρή, φοβάμαι πως αυτή η δημοσιογραφική έξαρση δύσκολα θα δυσαρεστήσει το αφεντικό του εν λόγω παίκτη, αφού τον δικαιώνει για τις επιλογές του…
Κατά τα άλλα έχω να προσθέσω το εξής. Ο Μίμης Παπαναγιώτου ξεκίνησε αθλητικός συντάκτης αλλά ολοκλήρωσε την θητεία του στην δημοσιογραφία ως υπεύθυνος Τύπου της Προεδρίας της Δημοκρατίας επί Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ο Σεραφείμ Φυντανίδης, ίσως ο τελευταίος άριστος διευθυντής εφημερίδας, υπήρξε αθλητικός, όπως -στα πρώτα του βήματα- ο δημοσιογράφος που γλύκανε τις ψυχές μας ντύνοντας με υπέροχους στίχους του εκατοντάδες ερωτικά και κοινωνικά τραγούδια: Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. Θέλω, να πω ότι ο αθλητικός συντάκτης έχει δικαίωμα να θεωρείται ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ και όχι…αθλητικογράφος, αρκεί να αποφύγει την ρετσινιά του «μπεχλιβάνη» και να διατηρεί τον αυτοσεβασμό του, αντί να δείχνει με την πένα του αρεστός σε μερίδα αναγνωστών του…
