Γιώργος Αρκουλής
Με ανυπομονησία-ομολογώ-περιμένω κάθε Σαββατοκύριακο τις μεγάλες αθηναϊκές εφημερίδες προκειμένου να γίνω σοφότερος με τα βαρυσήμαντα άρθρα δημοσιογράφων, ειδικών αναλυτών, πανεπιστημιακών, λογοτεχνών (ειδικά αυτών…) και άλλων οι οποίοι εμφανίζονται «από το πουθενά» ως διάσημοι ξερόλες, αλλά κανένα πρόβλημα. Αν η πρώτη παράγραφος δεν ερεθίσει τον αναγνώστη ή αντιληφθεί πως το κείμενο είναι γραμμένο από «κάλπικη» πένα, προχωρά στην επόμενη σελίδα και τέλος.
Ωστόσο, αυτό που με εντυπωσιάζει είναι η υπερβολική δημοσιότητα των ‘γραφιάδων’ με την υπογραφή τους σε μεγάλη γραμματοσειρά από κάτω ή πλάϊ στην ωραία τους έγχρωμη φωτογραφία. Και φέρνω στο νου μου την εφημεριδάρα «ΤΑ ΝΕΑ» τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1960 που σάρωνε σε πωλήσεις αγγίζοντας τεράστια νούμερα, και πάντως πριν την Αποστασία, που αναγνώστες έκαιγαν το φύλλο έξω από τα γραφεία στην Χρήστου Λαδά! Ξέρετε πόσες υπογραφές φιλοξενούνταν εκείνη την εποχή στο πρωτοσέλιδο; ΜΟΝΟ ΜΙΑ, του μέγιστου Δημήτρη Ψαθά ο οποίος επιμελούνταν το καθημερινό χρονογράφημα. Όταν υπήρχε κάποιο σημαντικό θέμα του λεγόμενου αστυνομικού ρεπορτάζ, έβλεπες δειλά δειλά πριν αρχίσεις να διαβάζεις το κείμενο το όνομα του Νίκου Μαράκη και αυτό ήταν όλο. Στις μέσα σελίδες υπήρχαν υπογραφές πεπειραμένων συντακτών κάτω από το κομμάτι τους και τέλος.
Σήμερα, η ίδια εφημερίδα –πάντα πρώτη σε πωλήσεις το Σαββατοκύριακο- ιδού που εμφανίζει πρωτοσέλιδα πλήθος υπογραφών αλλά και μικρών φωτογραφιών των αθρογράφων της και καλά κάνει διότι η εποχή άλλαξε και εννοείται ότι το έντυπο, ταλαιπωρημένο εμπορικά από το Διαδίκτυο και τα διάφορα πορτάλ, ψάχνει τρόπους να τραβήξει αναγνώστες με αρθρογραφία πάνω στην επικαιρότητα κλπ. Όμως, όταν διαπιστώνεις υπερβολές, τότε είσαι αναγκασμένος να ενοχληθείς. Όπως του λόγου μου σε ένα ειδικό ένθετο πριν λίγες εβδομάδες σε μορφή πολυτελούς περιοδικού το οποίο υπογράφει η κυρία Μαργαρίτα Σφέτσα. Ηταν ένα περιοδικό (Blue Diary η ονομασία του) το οποίο απευθυνόταν στους θαυμαστές των ανθρώπων του μεγάλου πλούτου, του γαλάζιου αίματος, του επιχειρηματικού κλάδου, της ακριβής μόδας, του εφοπλισμού κλπ. Θα μου πείτε, καλά έκανε η διεύθυνση της εν λόγω εφημερίδας (άλλοτε υπήρξε λαϊκό φύλλο!), διότι αυτή η φάμπρικα φέρνει διαφήμιση. Όμως, όταν σε 74 από τις 100 σελίδες του περιοδικού βλέπεις το ονοματεπώνυμο της κυρίας Μαργαρίτας Σφέτσα αναρωτιέσαι προς τι η τόση δημοσιότητα; Εμένα μου θύμισε το «πολύ το κύριε ελέησον», που ενοχλεί και τον παπά, χωρίς καν να είμαι ούτε καν πρωτοσύγκελος!!
Η κυρία Σφέτσα αν δεν με απατά η μνήμη, εμφανίστηκε στα δημοσιογραφικά πράγματα ως στέλεχος της αλήστου μνήμης εφημερίδας του μακαρίτη Μάκη Ψωμιάδη, «το ΟΝΟΜΑ», ένα λίγων σελίδων έντυπο, που μοιραζόταν στους θαμώνες των καφέ του Κολωνακίου και που πήρε την κάτω βόλτα όταν άρχισε να ενοχλεί τον πανίσχυρο υπουργό του Ανδρέα Κώστα Λαλιώτη. Η ΜΣ σήμερα θεωρείται διάσημη κοσμικογράφος και…καλή ανάγνωση (αν το αντέχετε).
