Γιώργος Αρκουλής
Άδικο είναι. Μέσα σε διάστημα λιγότερο των 16 μηνών, έφυγαν από τη ζωή τέσσερις σπουδαίοι θεατράνθρωποι, για πολλούς οι κορυφαίοι της γενιάς τους. Πρώτος ο Κώστας Μουρσελάς (7/17), τρεις μήνες αργότερα η σπουδαία Λούλα Αναγνωστάκη (10/17) και μέσα σε ένα τετράμηνο του χρόνου που λήγει ο Μάνος Ελευθερίου, για να κλείσει τη μεγάλη απώλεια ο Γιώργος Σκούρτης. Ο πρώτος με έκανε να νιώθω υπερήφανος, καθώς γεννηθήκαμε στην ίδια γειτονιά, την ταπεινή Αγία Σοφία του Πειραιά, εκεί όπου έστησε το αυτοβιογραφικό του έπος «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά». Την Αναγνωστάκη, αυτήν τη μυθική κυρία του θεάτρου και τον Γιώργο Σκούρτη, τον μετρ της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας, τους ευγνωμονώ γιατί μέσω της διδασκαλίας του Κουν στο υπόγειο της Πεσματζόγλου και Σταδίου, κοινώνησα τη μυσταγωγία του θεατρικού έργου. Και τώρα τι μένει; Μια απέραντη λύπη, τι άλλο;
Υ.Γ.: Ο Σκούρτης, παράλληλα με τα θεατρικά του γραψίματα και τα βιβλία του, κάποια φεγγάρια αρθρογραφούσε στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» (όπως και αργότερα στη δυναμική στήλη του Zougla.gr «Απόψεις»). Επρόκειτο για ένα μονόστηλο στις καλλιτεχνικές σελίδες της ναυαρχίδας του συγκροτήματος, που μοιράζονταν εκ περιτροπής άνθρωποι της συγγραφής, της δημοσιογραφίας και γενικά του πνεύματος (με «αρχηγό» τον λόγιο Κώστα Γεωργουσόπουλο, μόνιμο συνεργάτη του ΔΟΛ εδώ και μπόλικες δεκαετίες). Όταν ήταν η σειρά να δημοσιεύσει ο Σκούρτης, στο γραφείο του διευθυντή επικρατούσε «πυρετός», καθώς η ηγεσία της εφημερίδας έτρεμε περιμένοντας να δει ποιον μπερμπάντη (εκδότη, υπουργό, ποιον καιροσκόπο τέλος πάντων) είχε αποφασίσει να «στολίσει» η πένα του. Και εδώ που τα λέμε, ο Σκούρτης δεν χαριζόταν εύκολα, αυτό που λέμε δεν «μάσαγε» τις λέξεις του… Ήταν μια ειλικρινής φωνή μέσω της πένας, στοιχείο που αρκετοί βολεμένοι και γενικά του συστήματος δύσκολα του το συγχωρούσαν.
.jpg)
