Στα τελευταία 40 χρόνια που πέρασαν, οργώνοντας τα χωράφια του πολέμου στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και του Λεβάντε, ο Κασέμ Σουλεϊμανί κατάφερε να αποκτήσει την ιδιότητα του μάρτυρα του Ισλάμ και ως εκ τούτου να διασφαλίσει και τη λατρεία στο πρόσωπό του από τους οπαδούς του. Ήταν αναμφισβήτητα ένας από τους πλέον ισχυρούς ανθρώπους της Μέσης Ανατολής. Στρατηγός του Ιράν δύο αστέρων και απόλυτο αφεντικό όλων των επιχειρήσεων εξωτερικού της Τεχεράνης, μέσω της περίφημης «Δύναμης Al-Qods», του ενόπλου βραχίονα των Φρουρών της Επανάστασης.
Πέθανε στα 62 του χρόνια μέσα στις φλόγες, έπειτα από μια αμερικανική επίθεση με πυραύλους στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης. Το 2009, δέκα χρόνια πριν δηλαδή, ο Σουλεϊμανί έλεγε πως «το πεδίο της μάχης είναι ο παράδεισος της ανθρωπότητας. Ο παράδεισος όπου η τιμή και οι ενέργειες των ανθρώπων αγγίζουν το ύψιστο σημείο». Είτε διά της βίας είτε μέσω της υπομονής, αλλά πάντα διαθέτοντας ένα εξαιρετικά ευαίσθητο πολιτικό ένστικτο, αυτός ο εκτελεστικός βραχίονας της ιρανικής εξουσίας αδιαμφισβήτητα κατάφερε να επαναδιαμορφώσει και να ξανακαλουπώσει από την αρχή την κατάσταση στη Μέση Ανατολή κτίζοντας ταυτόχρονα από μπετόν αρμέ την επιρροή του Ιράν στο Ιράκ, στη Συρία και στον Λίβανο.
Με αυτά τα λόγια η γαλλική εφημερίδα «Le Monde» συνοψίζει τα βασικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου που εκτέλεσαν οι Αμερικανοί το βράδυ της Πέμπτης προς Παρασκευή, 3 Ιανουαρίου, στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης.
Ο Κασέμ Σουλεϊμανί ήταν γιος αγροτών. Η οικογένειά του προέρχεται από τα βουνά του Κερμάν, στο νότιο Ιράν. Σε ηλικία 13 χρόνων άρχισε να εργάζεται ως εργάτης οικοδομών, πάντα στις επαρχίες του ιρανικού Νότου. Έναν χρόνο μετά την επανάσταση του 1979, όταν δηλαδή ο Κασέμ ήταν ακόμη έφηβος, ο Σαντάμ Χουσεΐν επιτέθηκε κατά της χώρας του. Ο πιτσιρικάς μεταφέρθηκε αμέσως από τις οικοδομές του ιρανικού Νότου στα ορύγματα της πρώτης γραμμής στο μέτωπο του πολέμου. Από τότε δεν ξέφυγε ποτέ από την πολεμική ατμόσφαιρα. Μέχρι και την ώρα που τον σκότωσαν οι αμερικανικοί πύραυλοι. Ο Κασέμ Σουλεϊμανί τότε στον πόλεμο εναντίον του Ιράκ και του Σαντάμ Χουσεΐν εισέρχεται ως εθελοντής σε ένα στρατιωτικό σώμα που στηνόταν εκείνη την περίοδο. Σε αυτήν τη στρατιωτική δομή βρέθηκαν εθνικιστές, κλεφτρόνια, απατεώνες και θρησκευόμενοι. Το σώμα αυτό πήρε το όνομά του από την πολιτική επικαιρότητα. «Επαναστατικοί Φρουροί», αυτό ήταν το όνομα της στρατιωτικής δομής.
Ο νεαρός πια Κασέμ αναλαμβάνει επικίνδυνες αποστολές και καταφέρνει να διακριθεί πολεμώντας πίσω από τις εχθρικές γραμμές, συμμετέχοντας σε αποστολές κομάντο. Ως γνωστόν, αυτός ο πόλεμος διήρκεσε οκτώ χρόνια και προκάλεσε τον θάνατο σε 500.000 ανθρώπους και από τις δυο πλευρές. Τον έμαθε όμως κάτι ο πόλεμος αυτός. Τον έκανε να σιχαθεί τη Δύση, η οποία μέχρι τότε υποστήριζε στρατιωτικά τον Σαντάμ Χουσεΐν κατά της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν. Μετά το τέλος του πολέμου, ο Κασέμ Σουλεϊμανί αναλαμβάνει τη διοίκηση των Φρουρών της Επανάστασης στην περιοχή όπου γεννήθηκε. Κατόπιν μετατίθεται στα σύνορα με το Αφγανιστάν.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’90, ο Κασέμ Σουλεϊμανί αναλαμβάνει τη διοίκηση της «Δύναμης Al-Qods». Η ανάληψη αυτών των ευθυνών συμπίπτει με την κατάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν στην Καμπούλ του Αφγανιστάν. Αυτοί οι φανατικοί σουνίτες αποτελούν μέγιστη απειλή για την Τεχεράνη. Ο Σουλεϊμανί αναλαμβάνει να στήσει, να κτίσει και να διατηρήσει το δίκτυο της αντίστασης κατά των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν.
Τότε συμβαίνει κάτι το εξωπραγματικό: αμέσως μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, οι Ηνωμένες Πολιτείες ετοιμάζονται να επιτεθούν στο Αφγανιστάν. Ο πολύ νέος ακόμη στρατηγός Σουλεϊμανί τολμά και εκφράζει την άποψη στην Τεχεράνη πως πρέπει να υπάρξει συνεργασία με την Ουάσινγκτον εναντίον του κοινού εχθρού που βρίσκεται στην Καμπούλ. Τους Ταλιμπάν δηλαδή. Ο Σουλεϊμανί συνειδητά εξηγεί στο επαναστατικό συμβούλιο στην Τεχεράνη πως πρέπει να βοηθηθεί «ο Μεγάλος Σατανάς», ο Αμερικανός εχθρός δηλαδή, ώστε να ανατρέψει τους Ταλιμπάν. Λίγες μέρες αργότερα απεσταλμένοι του Σουλεϊμανί συναντώνται με Αμερικανούς διπλωμάτες στη Γενεύη. Έχουν μαζί τους χάρτες του Αφγανιστάν, στους οποίους είναι σημειωμένες οι στρατιωτικές θέσεις των Ταλιμπάν και από κάτω αναλυτικά καταγράφονται οι προτάσεις του Σουλεϊμανί για το πώς πρέπει να εκδηλωθούν οι στρατιωτικές επιθέσεις των Αμερικανών κατά των φανατικών μαχητών του Ισλάμ. Ειρωνεία;
Πολλά χρόνια αργότερα αμερικανικοί πύραυλοι θα χτυπήσουν την αυτοκινητοπομπή του Κασέμ Σουλεϊμανί περίπου στην έξοδο του διεθνούς αεροδρομίου της Βαγδάτης στο Ιράκ. Άλλωστε, ο «μήνας του μέλιτος» με τους Αμερικανούς είχε κρατήσει πάρα πολύ λίγο, μέχρι και την πτώση της Καμπούλ, τον Νοέμβριο του 2001. Δύο μήνες αργότερα, τον Ιανουάριο του 2002, ο Αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους έθετε τη βάση του αμερικανικού δόγματος κατά του «άξονα του κακού». Σε αυτόν τον άξονα το Ιράν βρισκόταν δίπλα στο Ιράκ και στη Βόρειο Κορέα. Ο Λευκός Οίκος ετοιμαζόταν για την επιδρομή κατά της Βαγδάτης και την πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν. Στην Τεχεράνη επικρατεί πανικός και η ιρανική ηγεσία φοβάται πως μετά το Ιράκ θα είναι ο επόμενος στόχος. Στην πράξη, οι Αμερικανοί αποκεφαλίζοντας τον Σαντάμ Χουσεΐν τον Απρίλιο του 2003 ξεκαθαρίζουν το τοπίο, εκθρονίζοντας τον σημαντικότερο εχθρό της Τεχεράνης. Πρόκειται για ένα ασύλληπτο ιστορικό δώρο, γιατί ταυτόχρονα με την πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν έρχονται αναγκαστικά στην εξουσία οι Άραβες σιίτες του Ιράκ, των οποίων οι ηγέτες όλα αυτά τα χρόνια ζούσαν εξόριστοι στην Τεχεράνη με τους Ιρανούς σιίτες αδελφούς τους. Αυτό είναι το ασύλληπτο δώρο.
Όλοι αυτοί οι σιίτες ηγέτες του Ιράκ συζητούσαν, μιλούσαν, συνέτρωγαν και προσεύχονταν μαζί με τον Κασέμ Σουλεϊμανί. Τους γνώριζε απ’ έξω και ανακατωτά. Βήμα βήμα αυτός ο στρατηγός των Επαναστατικών Φρουρών θα υλοποιήσει την αναρρίχηση των Αράβων σιιτών στην εξουσία της Βαγδάτης και σιγά σιγά θα κτίσει τα θεμέλια και στη συνέχεια το οικοδόμημα της στρατιωτικής επεκτατικής στρατηγικής της Τεχεράνης στο Ιράκ, κατόπιν στη Συρία και ενδιάμεσα στον Λίβανο κατασκευάζοντας έτσι έναν βρόχο γύρω από το Ισραήλ. Πολλοί περιμένουν πως ο Κασέμ Σουλεϊμανί θα διεκδικήσει πια μια θέση στο πολιτικό πάνθεον της χώρας του. Είναι ήδη εθνικός ήρωας, ωστόσο το 2016 σπεύδει να διαψεύσει αμέσως πως πρόκειται να διεκδικήσει το προεδρικό αξίωμα αμφισβητώντας έτσι τον ήδη υποψήφιο Χασάν Ρουχανί. «Θα παραμείνω μέχρι το τέλος ένας στρατιώτης εάν το επιθυμεί ο Αλλάχ» δηλώνει ο Σουλεϊμανί.
Αυτή του η κίνηση συνέβαλε στο να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο το προφίλ του και η επιρροή του στην κοινωνία του Ιράν. Θα μπορούσε έτσι να ελπίζει πως θα ήταν ένας πολύ σοβαρός υποψήφιος για τις προεδρικές εκλογές του 2021, δηλαδή σε έναν χρόνο περίπου από την Παρασκευή 3 Ιανουαρίου του 2020, τότε που κάηκε στις φλόγες που προκάλεσε η πυραυλική επίθεση των Αμερικανών στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης.
Zougla Newsroom
