Αυτό που μας έρχεται κατευθείαν στο νου όταν ακούμε τη λέξη «Michelin» σίγουρα είναι τα γνωστά ελαστικά αυτοκινήτων, ωστόσο εμείς εδώ θα αναφερθούμε στον διάσημο γαστρονομικό θεσμό.
Όλα ξεκίνησαν όταν τα αδέρφια Andre και Edouard Michelin ίδρυσαν το 1900 την εταιρία ελαστικών «Michelin» και πήραν την απόφαση να διευρύνουν τη φήμη της εταιρίας τους.
Την εποχή εκείνη τα αυτοκίνητα στην Γαλλία ήταν περίπου 2.200 και το οδικό σύστημα της χώρας βρισκόταν υπό κατασκευή, με συνέπεια οι πωλήσεις των ελαστικών να είναι περιορισμένες.
Για να αυξήσουν λοιπόν τις πωλήσεις δημιούργησαν έναν ταξιδιωτικό οδηγό.
Ο πρώτος «κόκκινος» οδηγός εκτυπώθηκε σε περίπου 35.000 αντίτυπα, τα οποία αρχικά διανέμονταν δωρεάν και περιείχαν στοιχεία για οδηγούς όπως χάρτες, ξενοδοχεία κ.α. Το 1904 εκδόθηκε παρόμοιος οδηγός και για το Βέλγιο, την Αλγερία, την Τυνησία, την Βαυαρία, την Ελβετία, την Ολλανδία, τη Γερμανία και την Ισπανία.
Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο οδηγός ανανεώθηκε και το 1926 η πρώτη καινούρια έκδοση έκανε την εμφάνιση της. Αυτό που κατάφεραν τα δύο αδέρφια ήταν να δημιουργήσουν ένα νέο είδος βιομηχανίας από ένα απλό εργαλείο διαφήμισης για τα ελαστικά τους.
Ωστόσο, ο οδηγός είχε αρχίσει να γίνεται ιδιαίτερα δημοφιλής στον τομέα των εστιατορίων και τα αδέρφια Andre και Edouard αποφάσισαν να προσλάβουν μια ομάδα επιθεωρητών με σκοπό την αξιολόγηση των εστιατορίων.
Το 1936 δημοσιεύτηκαν και τα κριτήρια απονομής των «αστεριών», με μέγιστη επιβράβευση να θεωρούνται τα 3 αστέρια Michelin.
Οι επιθεωρητές αυτοί είχαν πλούσιο γαστρονομικό υπόβαθρο και είχε προηγηθεί εντατική εκπαίδευση. Ήταν διακριτικοί, δεν κρατούσαν σημειώσεις όταν γευμάτιζαν και επισκέπτονταν περισσότερες από μια φορά ένα εστιατόριο πριν πάρουν την τελική τους απόφαση.
Οι ενστάσεις φυσικά δεν έπαψαν να υπάρχουν. Ο οδηγός είχε αμφισβητηθεί από κάποιους ακόμα και με την έγκυρη υπογραφή του διάσημου και πρωτοπόρου σεφ Paul Bocuse.
Κάποιοι τον κατηγορούσαν για την κλίση του προς τη γαλλική κουζίνα, άλλοι ανέφεραν ότι ο οδηγός ήταν ελλιπής όσον αφορά το κομμάτι των μοντέρνων τεχνικών, ενώ άλλοι κατηγόρησαν την εταιρία για μεροληψία δίνοντας αστέρια σε εστιατόρια της Ιαπωνίας λόγω επιχειρηματικών συμφερόντων.
Πολλοί από τους σεφ και τους εστιάτορες είχαν πάθει εμμονή με τα αστέρια με πιο ακραία περίπτωση, τον Bernard Loiseau που διατηρούσε εστιατόριο τριών αστεριών Michelin, ο οποίος αυτοκτόνησε με την ιδέα και μόνο της πιθανότητας να του πάρουν το ένα από αυτά!
