Για τους πέντε άνδρες που έχασαν τη ζωή τους στο βαθυσκάφος Titan έγραψε στη στήλη που διατηρεί στη Daily Mail ο Μπόρις Τζόνσον, τονίζοντας ότι πρόκειται για ανθρώπους που πέθαναν για έναν σκοπό.
Ολόκληρο το άρθρο του Μπόρις Τζόνσον
«Και έτσι τελειώνει, όπως ξέραμε ότι θα τελείωνε: όπως η ιστορία του ίδιου του Τιτανικού.
Για μέρες προσπαθούσαμε να κρατήσουμε την ελπίδα ζωντανή. Τροφοδοτούσαμε τη φαντασία μας με τα νέα για τους ήχους στο κύτος του σκάφους, αφού μας έδινε ώθηση η σκέψη ότι ο μυθικός Γάλλος υποβρυχιολόγος Paul Henri Nargeolet είχε βγει από κάθε είδους προηγούμενες υποβρύχιες κρίσεις.
Στην πραγματικότητα, μέσα στην καρδιά μας, γνωρίζαμε την κατάληξη – ότι και οι πέντε γενναίες ψυχές στο OceanGate Titan ήταν νεκρές. Τώρα φαίνεται ότι οι ακουστικοί ανιχνευτές του αμερικανικού ναυτικού είχαν ακούσει τον θόρυβο της κατάρρευσης ήδη από την Κυριακή και φοβήθηκαν τα χειρότερα. Το μυστήριο τελείωσε και η ηθικολογία αρχίζει.
Τι είναι ο Τιτανικός; Ποιο είναι το νόημα αυτής της καταστροφής της 15ης Απριλίου 1912 που εξακολουθεί να απασχολεί τόσο πολύ τους ανθρώπους ώστε να είναι πρόθυμοι να ρισκάρουν τη ζωή τους για να πάνε να δουν το ναυάγιο; Ο Τιτανικός είναι μια από τις πιο ισχυρές μεταφορές του σύγχρονου κόσμου.
Είναι το σύμβολο της ανθρώπινης φιλοδοξίας και υπερηφάνειας και του τρόπου με τον οποίο μπορεί να καταστραφεί από τα στοιχεία της φύσης. Είναι ένας μύθος για το πώς ένα υποτιθέμενα αβύθιστο κομμάτι αστραφτερής και πολυτελούς νέας τεχνολογίας – κατασκευασμένο από 50.000 τόνους χάλυβα – θα μπορούσε να διαρραγεί από τίποτα πιο περίπλοκο από ένα κομμάτι παγωμένου νερού.
Όταν σκεφτόμαστε τον Τιτανικό, θυμόμαστε τις αιώνιες τραγικές αλήθειες: ότι η ύβρις προσκαλεί τη νέμεση, ότι ο άνθρωπος προτείνει και ο Θεός διατάζει, ότι τα μονοπάτια της δόξας οδηγούν μόνο στον τάφο – και ότι κανένα ποσό μετρητών δεν μπορεί να σε βοηθήσει να ξεγελάσεις τον θάνατο.
Astor, Straus, Guggenheim: βυθίστηκαν με τις λευκές γραβάτες τους και τα παπούτσια τους στα παγωμένα νερά μαζί με όλους τους άλλους. Ως ιστορία θεϊκής τιμωρίας για την ανθρώπινη υπερβολική αυτοπεποίθηση, ο Τιτανικός είναι η πιο συναρπαστική ιστορία μετά τον Πύργο της Βαβέλ.
Τώρα οι πέντε, συμπεριλαμβανομένου του Βρετανού επιχειρηματία Χάμις Χάρντινγκ, έχουν προσθέσει ένα δικό τους κεφάλαιο. Θρηνούμε για όλους αυτούς και η καρδιά μας σφίγγεται ιδιαίτερα από την αφήγηση του 19χρονου Suleman Dawood, ο οποίος ήταν λίγο νευρικός αλλά ήθελε να βεβαιωθεί ότι ο μπαμπάς του θα είχε μια υπέροχη Ημέρα του Πατέρα.
Βλέπουμε την τραγωδία όλων αυτών – και βλέπουμε τις ειρωνείες. Πήγαν να διαλογιστούν για την ανθρώπινη θνησιμότητα, και πρόσθεσαν οι ίδιοι στον φόρο αίματος του Τιτανικού. Πήγαν να παρακολουθήσουν αυτό το ερημικό έκθεμα της ματαιότητας των ανθρώπινων επιθυμιών – και απέδειξαν με τραγικό τρόπο το νόημα.
Η αποστολή κατέβηκε 2,4 μίλια στα μαύρα βάθη του Ατλαντικού, για να σκεφτεί μια μεγάλη αλήθεια: ότι όλη η εφευρετικότητα και η μηχανική μας ιδιοφυΐα μπορεί να κατακλυστεί σε μια στιγμή από μια κακόβουλη μητέρα φύση – και έγιναν οι ίδιοι θύματα αυτής της αλήθειας.
Όπως έχει επισημάνει ο ίδιος ο Τζέιμς Κάμερον, ο σκηνοθέτης της ταινίας, υπάρχουν αλλόκοτες απηχήσεις μεταξύ του ταξιδιού του OceanGate Titan και του ταξιδιού του ίδιου του Τιτανικού. Όπως ο καπετάνιος που συνέχισε μέσα στη νύχτα χωρίς φεγγάρι, παρόλο που του είχαν πει ότι υπήρχε πάγος μπροστά του, είναι σαφές ότι συνέχισαν με μια λανθασμένη εμπιστοσύνη στη δομή τους από ανθρακονήματα και τιτάνιο – όπως η λανθασμένη εμπιστοσύνη εκείνων των μηχανικών του Τιτανικού που πίστευαν ότι με 16 στεγανά διαμερίσματα το κύτος του πανίσχυρου πλοίου θα ήταν ανίκανο να πλημμυρίσει.
Ξέρω ότι θα υπάρξουν πολλοί που θα πουν ότι ο Χάρντινγκ και οι τυχοδιώκτες συνάδελφοί του ήταν ανόητοι και ότι χρειαζόμαστε κανονισμούς κατά της πειραματικής αυτής τεχνολογίας. Ακόμη και πριν από την είδηση της κατάρρευσης, η αριστερή σφαίρα του Twitter πλημμύρισε από κριτική: ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν περισσότερα χρήματα από ό,τι λογική και ότι δεν θα έπρεπε να σπαταλάμε τεράστιες ποσότητες χρημάτων των φορολογουμένων προσπαθώντας να τους σώσουμε. Μας είπαν ότι δεν θα έπρεπε να ξοδεύουμε τόση συναισθηματική ενέργεια σε μερικά μέλη της πλουτοκρατικής ελίτ, όταν τόσοι άλλοι μόλις έχασαν τη ζωή τους στη Μεσόγειο, όπου ανατράπηκε ένα σκάφος γεμάτο μετανάστες.
Με τα καυστικά λόγια του σχολιαστή Ash Sarkar: Αν οι υπερπλούσιοι μπορούν να ξοδεύουν 250.000 δολάρια για ματαιοδοξίες 2,4 μίλια κάτω από τον πυθμένα του ωκεανού, τότε δεν φορολογούνται αρκετά… Εμείς έχουμε καλά χρηματοδοτούμενες δημόσιες υπηρεσίες, αυτοί σώζονται από την ύβρη τους. Τι να μην αρέσει;
Λοιπόν, Ash, χωρίς να υποβαθμίζω καθόλου την τραγωδία των μεταναστών, επιτρέψτε μου να σας πω πώς αισθάνομαι για εκείνους που συμμετείχαν στην αποστολή του Τιτανικού. Νομίζω ότι είναι ήρωες.
Πήγα για πρώτη φορά για κατάδυση το 1988, σε εκείνους τους μεγάλους κοραλλιογενείς βράχους στα ανοικτά του Σαρμ Ελ Σέιχ. Κατέβηκα στα 33 μέτρα, κοίταξα ψηλά από το σκοτεινό μπλε σκοτάδι και είδα το μακρινό φως του ήλιου να παίζει στην επιφάνεια και σκέφτηκα – πραγματικά δεν θέλω αυτό το σετ να αποτύχει τώρα. Ήξερα ότι θα πνιγόμουν. Έτσι, δύσκολα μπορώ να φανταστώ το κουράγιο που χρειάζεται για να κατέβεις σχεδόν 4.000 μέτρα κάτω, σε ένα σκάφος τόσο φαινομενικά εύθραυστο, όπου δεν υπάρχει καθόλου φως και δεν υπάρχει κανένας τρόπος να ξέρεις πού βρίσκεσαι.
Ο λόγος για τον οποίο το έχουν κάνει τόσο λίγοι άνθρωποι είναι επειδή χρειάζεται τόσο θάρρος– και ακριβώς επειδή η αγορά είναι τόσο μικρή και μη ανεπτυγμένη και κατοικείται μόνο από διψασμένους για ρίσκο δισεκατομμυριούχους, οι μηχανές είναι ακόμη λίγο πειραματικές. Αν και μέχρι να κατακτήσουμε αυτή τη μορφή πλοήγησης, η ανθρωπότητα θα συνεχίσει να ζει στην άγνοια.
Κοιτάξτε την υδρόγειό μας, αυτή την όμορφη σφαίρα που διασχίζεται καθημερινά από τα αεροπλάνα, όπου σχεδόν κάθε σπιθαμή γης έχει εξερευνηθεί από πόλο σε πόλο. Είναι κατά 70% γαλάζια, καλυμμένη από θάλασσες και ωκεανούς, μερικές φορές με βάθος υπερδιπλάσιο από αυτό που είχε ο Τιτανικός. Είναι συγκλονιστικό το γεγονός ότι από τον κόσμο που βρίσκεται κάτω από τους ωκεανούς, μόνο το ένα πέμπτο περίπου έχει χαρτογραφηθεί. Έχουμε μεγαλύτερη άγνοια για το υποθαλάσσιο τοπίο της Γης απ’ ό,τι για την επιφάνεια του Άρη.
Ορισμένοι λένε ότι αυτός ο υποθαλάσσιος κόσμος είναι γεμάτος πλούτο- όπως τα σπάνια μέταλλα που τόσο επειγόντως χρειαζόμαστε για τις μπαταρίες των ηλεκτρικών οχημάτων, άφθονα οζίδια που θα μπορούσαν να συλλεχθούν χωρίς να καταστραφεί το θαλάσσιο περιβάλλον. Άλλοι δεν είναι τόσο σίγουροι. Αλλά πώς μπορούμε να ξέρουμε αν δεν κοιτάξουμε; Και γιατί η ευκαιρία να κοιτάξουμε αυτόν τον κόσμο θα πρέπει να προορίζεται για ελάχιστους;
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η αποστολή αυτή ήταν τόσο σημαντική και θα πρέπει να εκτιμηθεί από τους αριστερούς καθώς και από όλους τους άλλους. Ναι, υπήρχαν κίνδυνοι και προειδοποιήσεις. Αλλά κάθε μεγάλη πρόοδος πρέπει αναπόφευκτα να περιλαμβάνει πειράματα και εξοπλισμό που μπορεί να φαίνεται, εκ των υστέρων, επικίνδυνα ανεπαρκής.
Κοιτάξτε τους διαβήτες και το χαρτί γραφικών με τα οποία οι πρώτοι αστροναύτες υπολόγισαν τη θέση τους στο διάστημα. Κοιτάξτε εκείνες τις πρώτες ιπτάμενες μηχανές – περίεργα κατασκευάσματα από δέρμα, καμβά και ξύλο. Ήταν θανατηφόρες – και όμως κανείς δεν προσπάθησε να τις ρυθμίσει. Η όλη ιδέα ήταν καινούργια.
Ο Χάρντινγκ και οι συνεργάτες του προσπαθούσαν να κάνουν ένα νέο βήμα για την ανθρωπότητα, να εκλαϊκεύσουν τα υποθαλάσσια ταξίδια, να εκδημοκρατίσουν τον πυθμένα του ωκεανού. Γνώριζαν τους κινδύνους. Με τα αθάνατα λόγια του καπετάνιου Σκοτ, λίγο πριν πεθάνει από το κρύο της Ανταρκτικής: “Πήραμε ρίσκα, ξέραμε ότι τα πήραμε- τα πράγματα εξελίχθηκαν εις βάρος μας, και επομένως δεν έχουμε λόγο για παράπονο…“.
Ο Χάρντινγκ και οι φίλοι του πέθαναν για έναν σκοπό (την προώθηση των συνόρων της ανθρώπινης γνώσης και εμπειρίας) που είναι τυπικά βρετανικός και με γεμίζει υπερηφάνεια».
Πηγή: ΕΡΤ
