Είμαι από τους ανθρώπους που φοβούνται σχετικά εύκολα. Δεν μου αρέσει το Halloween – ειδικά εδώ στην Αγγλία, όπου έχει γίνει μεγάλο θέμα τα τελευταία 15-20 χρόνια. Δυστυχώς, αυτή η γιορτή έχει αρχίσει να εισβάλλει και στην ελληνική κουλτούρα. Για να μην παρεξηγηθώ, τα μικρά παιδάκια που χτυπούν την πόρτα μου για «γλειφιτζούρια ή φάρσες» είναι γλυκά και αξιαγάπητα. Όμως δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να γεμίζουν τα καταστήματα και οι δημόσιοι χώροι με ακαλαίσθητες διακοσμήσεις και να μου προσφέρεται φαγητό σε πράσινο και πορτοκαλί που δεν μου προκαλεί καμία όρεξη.
Εξίσου, δεν μου αρέσει το καρναβάλι στην Ελλάδα, με τους κλόουν και τις τρομακτικές μάσκες. Κι είμαι σχεδόν βέβαιη ότι δεν το απολάμβανα ούτε ως παιδί, τουλάχιστον από την εφηβεία και μετά. Όλοι έχουμε κάτι που φοβόμασταν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Δεν θέλω να φανώ υπερβολική, αλλά πέρασα μεγάλο μέρος της παιδικής μου ηλικίας ζώντας μέσα στον φόβο. Τρόμαζα με ταινίες που ακόμα και σήμερα μπορεί να μου προκαλέσουν εφιάλτες. Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος να θέλει να ξοδέψει δύο ώρες από τη ζωή του βλέποντας ανθρώπους να ξεκοιλιάζονται.
Όμως οι πιο βαθείς μου φόβοι δεν ήταν τα εξωτερικά αυτά ερεθίσματα. Στην εφηβεία μου, έζησα πολλά χρόνια μέσα στον φόβο των συνομηλίκων μου. Φοβόμουν να είμαι ο πραγματικός μου εαυτός. Οι συνομήλικοί μου είχαν διαφορετικά ενδιαφέροντα από εμένα, ήταν επικριτικοί, κορόιδευαν πολύ εύκολα ό,τι δεν κολλούσε στο δικό τους σύστημα. Στο σχολείο προσπαθούσα να κερδίσω λίγη από την αποδοχή τους, όμως όσο κι αν προσπαθούσα, δεν μπορούσα να ταιριάξω σε αυτή την παρέα που δεν μου άρεσε και ποτέ. Και έτσι άρχισα να φοβάμαι την απόρριψη.
Όταν νιώθεις ότι δεν σε αποδέχεται η πλειοψηφία, ζεις σε μόνιμη κατάσταση μάχης με την απόρριψη. Αντί να είμαι ο εαυτός μου και να αφήνω τους άλλους να με συμπαθούν ή όχι, προσπάθησα να «χωρέσω» σε μια εικόνα που δεν μου ανήκε, για να γίνω αποδεκτή.
Ήταν ένα μεγάλο ταξίδι να ξεπεράσω αυτόν τον φόβο και να μάθω να αγαπάω τον πραγματικό μου εαυτό. Δεν το κατάλαβα με τη λογική, ούτε ήταν κάτι που το συνειδητοποίησα αμέσως. Είχα όμως την ευλογία να γνωρίσω στο πανεπιστήμιο μερικούς υπέροχους φίλους που με αποδέχτηκαν αμέσως γι’ αυτό που ήμουν. Αυτοί με βοήθησαν να καταλάβω ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω να ζω φυλακισμένη στον φόβο της απόρριψης.
Είναι πολύ δύσκολο να είσαι αυθεντικός όταν φοβάσαι ότι οι άλλοι θα σε απορρίψουν. Αλλά είναι ακόμα πιο δύσκολο να καταπιέζεις τον εαυτό σου και να κρύβεσαι πίσω από μάσκες που δεν σου ταιριάζουν. Το τίμημα γι’ αυτή την καταπίεση είναι βαρύ – και ίσως γι’αυτό να αντιπαθώ τα καρναβάλια τόσο πολύ.
Από την πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο, ήξερα μέσα μου ότι θέλω να είμαι ο εαυτός μου. Να ανακαλύψω ποια πραγματικά είμαι, και να μάθω να αγαπώ αυτή την εκδοχή μου. Αυτή ήταν μια στιγμή που άλλαξε τη ζωή μου. Και ξέρεις τι; Φοβόμουν περισσότερο το να μείνω η ίδια, παρά τις συνέπειες του να αλλάξω. Αυτό ήταν και η κινητήριος δύναμή μου να ξεπεράσω τον φόβο της απόρριψης και να τολμήσω να είμαι αυθεντική. Ευτυχώς, οι άνθρωποι γύρω μου ήταν τόσο υπέροχοι που θα έλεγα ότι κάλυψαν όλη την προηγούμενη αίσθηση μοναξιάς και φόβου.
Μοιράζομαι αυτή την ιστορία γιατί ορισμένος φόβος είναι φυσιολογικός και υγιής – είναι καλό να φοβόμαστε ορισμένα πράγματα, γιατί μας προστατεύει. Όμως όταν αφήνουμε τον φόβο να μας απομακρύνει από το ποιοι είμαστε στ’ αλήθεια, τότε προκαλούμε στον εαυτό μας βαθιά δυστυχία και μοναξιά. Ο δικός μου φόβος ήταν ύπουλος και βαθύς: ο φόβος πως, αν δείξω ποια είμαι πραγματικά, δεν θα με αγαπήσει κανείς.
Εύχομαι να μην είχες αντίστοιχη εμπειρία με τη δική μου. Κι αν έχεις ζήσει ή ζεις ακόμη με έναν φόβο που σε βασανίζει και σου ζητάει να προσποιείσαι για να γίνεις αποδεκτός, θέλω να σου πω πως δεν είσαι μόνος. Και πως υπάρχει ένας άλλος δρόμος. Ένας δρόμος πιο αληθινός, πιο ελεύθερος, που ξεκινάει όταν αποφασίζεις να μην ζεις πια μέσα στον φόβο, αλλά μέσα στην αγάπη και την αποδοχή του εαυτού σου.
Η αυθεντικότητα δεν είναι η εύκολη λύση – αλλά είναι η μόνη λύση για να χτίσουμε σχέσεις που έχουν ουσία, να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και σε απόλυτη ευθυγράμμιση με αυτό για το οποίο ήρθαμε σε τούτο τον κόσμο.
Τι φόβο χρειάστηκε να ξεπεράσεις εσύ; Τι σε βοήθησε να τον αντιμετωπίσεις; Ίσως, ακριβώς μέσα από αυτή τη διαδικασία, να ανακαλύψεις τον πραγματικό σου εαυτό και τη δύναμη που έχεις να ζήσεις αυθεντικά.
Ιουλία Καζάνα-McCarthy
Δρ. Κοινωνιολογίας (University of Surrey, UK)
MSc Psychology (c.) (Brunel University of London)
Πιστοποιημένη Life Coach (International Coaching Federation, ICF)
Solution Focused Θεραπεύτρια (BRIEF)
