Για το αν της έλειψε ποτέ ένα παιδί απάντησε μεταξύ άλλων η Κωνσταντίνα Μιχαήλ σε πρόσφατη συνέντευξή της. «Όχι, όχι, δεν το επιθύμησα ποτέ. Επιθυμώ τα παιδιά των άλλων, τις ανιψιές μου, τον βαφτισιμιό μου… Κάνω παραστάσεις με παιδιά με αναπηρίες στην Κοζάνη, έχουμε γίνει κολλητάρια. Δεν χωράει κάτι άλλο στη ζωή μου».
Σου αρέσει το περιθώριο;
«Ναι, μου αρέσει να συναναστρέφομαι με ανθρώπους αντισυμβατικούς και του περιθωρίου. Δηλαδή, που δεν είναι καθημερινοί και δεν τους τα έφερε τόσο κανονικά η ζωή. Μπορεί να μην έχουν αποφασίσει το φύλο τους ή να βγάζουν τα λεφτά τους με έναν τρόπο περίεργο. Γενικά, με ανθρώπους που έχουν ενδιαφέροντα πιο βραδινά και πιο σκοτεινά από τα δικά μου. Μου αρέσει αυτό: έχουμε άλλα ενδιαφέροντα, επειδή ζούμε σε διαφορετικούς κόσμους και κάνουμε άλλες επιλογές. Με το διαφορετικό μπορείς να μάθεις και για τη δική σου ζωή, όχι με αυτό που ήδη γνωρίζεις».
Τα «πρέπει» δεν τα ακολούθησες ποτέ;
«Τι λες καλέ, που δεν τα ακολούθησα; Μεγάλωσα με τα «πρέπει» και τα «μη». Μέσα από τα «πρέπει» έφτασα στα θέλω μου. Στο σπίτι μου μόνο «πρέπει» άκουγα. Πάντα «έπρεπε» να είμαι καλό κορίτσι, άριστη μαθήτρια, να διαβάζω, να μελετώ, να μην κάνω κακές παρέες, να μη βγαίνω έως αργά. Έπρεπε, έπρεπε, έπρεπε… Έφτασα σε μία ηλικία, ώστε να αποτινάξω τα «πρέπει» να αναζητήσω τα «θέλω» μου. Εγκατέλειψα το πανεπιστήμιο για την τέχνη μου, το θέατρο, και μετά έφυγα και από το πατρικό μου».
Υπήρξε ρήξη στο σπίτι γι’ αυτή σου την επιλογή;
«Μεγάλη. Ο πατέρας μου δεν..
