«Ο Υπο-Κοσμικός»

*** Φίλες και Φίλοι, δύο είναι τα «Best-Sellers» τής Ανθρώπινης Φύσης:
Ο Θάνατος και το Σεξ!

* Και ναι μεν το Σεξ είναι μία ευχάριστη κατάσταση,
ενώ ο Θάνατος όχι και τόσο πολύ
(τουλάχιστον, έτσι λέν’ οι φήμες,
αν και εδώ που τα λέμε δεν μπορείς να είσαι σίγουρος μ’ αυτά τα πράματα).

* Όμως, όσο κι αν δεν αρέσει στη θνητή μας ιεράρχηση,
ο Θάνατος προηγείται τού Σεξ και σε επίπεδο αλφαβητικής σειράς,
και σε επίπεδο Εμπορικότητας,
αλλά και όσον αφορά τη Βαρύτητα τής Είδησης·
είναι διαφορετικό να μαθαίνεις ότι κάποιος άνθρωπος έφυγε από τη ζωή
και διαφορετικό να μαθαίνεις ότι έκανε σεξ
(μπορεί για κάποιον να αποτελεί είδηση ότι κατέφερε να κάνει σεξ,
μα αυτό ουδόλως απασχολεί τούς υποδέλοιπους).

* Βεβαίως,
η Είδηση τού Θανάτου δεν αποτελεί και το πιο υγιές κοινωνικό πλαίσιο.
Πέρα από την ανήκεστο ήττα που υπέστη ο θανόντας στην υγεία του
(εξ’ ου και έγινε «θανόντας»),
το μαντάτο γίνεται κτήμα όλου τού κόσμου·
φεύγεις από τη ζωή
και -εκτός από τούς δικούς σου ανθρώπους-
ελάχιστοι είναι αυτοί που πραγματικά έχουν βαθιά και ουσιαστική στεναχώρια.

* Ακόμη κι αν είσαι ένα δημόσιο πρόσωπο
που έχει προσφέρει πολλά στην Κοινωνία με το έργο του
(μέσα από την Αλληλεγγύη, την Τέχνη, κ.λπ.),
οι περισσότεροι θα στεναχωρηθούν
επειδή μαζί με εσένα πεθαίνει ό,τι συμβόλιζες γι’ αυτούς
στο επίπεδο τής δικής τους αντανάκλασης.

*** Έχουμε, λοιπόν, την οικογένεια και τούς φίλους,
αυτούς που λυπούνται ελέω συμβολισμών
(οι οποίοι συχνά αποτελούν μεταιχμιακή κατηγορία)
και έχουμε και αυτούς που ευχαριστιούνται επειδή πέθανες.
Πάμε να αναλύσουμε τα δεδομένα,
επ’ αφορμή τής υπόθεσης
με την ψεύτικη είδηση για τον «θάνατο»
τού διεθνώς αναγνωρισμένου Έλληνα σκηνοθέτη, Κώστα Γαβρά.

*** Ζούμε σε μία βαρέως άρρωστη εποχή· σε μία άκρως νοσηρή εποχή.
Το στυγνό δόγμα «Ο θάνατός σου, η ζωή μου» έχει επικρατήσει,
οι άνθρωποι είναι φοβισμένοι, τρομοκρατημένοι,
ενώ πολλοί καταλήγουν να ψυχασθενούν·
η «Θεοποίηση τής Εικόνας» οδηγεί σε βάρβαρες εξοικειώσεις
και σε κυνισμό σχιζοειδών διαστάσεων.

*** Με την άνθηση των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης,
εκκολάφθηκε και εμφανίσθηκε με πάσα επισημότητα
μία νέα κατηγορία ατόμων:
Οι «Χομπίστες τού Μοιρολογιού».
Το Μοιρολόϊ έγινε χόμπι
και ακροβολισμένα τα «social media» περιμένουν πώς και πώς τον θάνατό σου,
περιμένουν πώς και πώς έναν θάνατο,
για να εκφράσουν το συναίσθημα που (δεν) έχουν.

* Ξυπνάς το πρωΐ,
βλέπεις στην κορυφή των «Trends» τού Twitter
ένα ονοματεπώνυμο που έχεις ν’ ακούσεις χρόνια
(αλλά και κάποιο που ακούς συνέχεια)
και ξέρεις για ποιον λόγο βρίσκεται στην κορυφή.
Στη ρήση τού Άγγλου λογοτέχνη Γκίλμπερτ-Κιθ Τσέστερτον
«“Δημοσιογραφία” είναι να πεις ότι “Απεβίωσε ο λόρδος Τζόουνς”,
σε ανθρώπους που αγνοούσαν ότι ο λόρδος Τζόουνς ζούσε.»,
η Δημοσιογραφία έχει αντικατασταθεί από το Twitter.
Η Είδηση πρέπει να διαδοθεί αστραπιαία·
η Είδηση είναι η «Αφέτις τού Μοιρολογιού»·
μία «πιστολιά» περιμένει αυτός ο έρμος ο κόσμος για να αρχίσει να κλαίει
(πολλοί, μάλιστα, κάνουν και άκυρη εκκίνηση).
Είπαμε· πάνω απ’ όλα ο Θάνατος.

* Σ’ αυτό το σημείο, λοιπόν,
να εξηγήσω τι εννοούσα όταν,
αναφερόμενος σε όσους «λυπούνται ελέω συμβολισμών»,
είπα ότι συχνά αποτελούν «μεταιχμιακή κατηγορία».
Είναι πολύ απλό·
αυτός που σε εθαύμαζε, επί παραδείγματι, για το καλλιτεχνικό σου έργο,
λυπάται μεν που έφυγες από τη ζωή,
αλλά χαίρεται που έμεινε αυτός στη ζωή.
Έφυγες εσύ, ο ισχυρός,
και έμεινε αυτός, ο ανίσχυρος.
Είναι και τούτη μία μορφή Δικαιοσύνης και Ισορροπίας·
η πιο ανθρώπινα απάνθρωπη μορφή χαιρεκακίας.

*** Και φυσικά, υπάρχουν και τα άτομα που διψούν για Θάνατο,
που λόγω τής εσωτερικής τους δυστυχίας
ή τής ροπής τους προς την Εγκληματικότητα,
δεν έχουν το παραμικρό ίχνος σεβασμού.
Έτσι,
με δεδομένη τη «Δίψα για Θάνατο»
που πλέον αποτελεί «Παγκόσμιο Φαινόμενο»,
υπάρχουν περιπτώσεις με «fake news»
-όπως και στην περίπτωση τού Κώστα Γαβρά-
που ανοσιουργούν εις βάρος τής Υγείας και τής Ζωής.

* Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία
ότι είναι πολλοί αυτοί που στεναχωρήθηκαν
όταν εν’ τέλει έμαθαν ότι ο Κώστας Γαβράς δεν επέθανε.
«Φτου…
Τζάμπα τα έγραψα τα “R.I.P.”
και τα “Να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει”;
Α, για να σού πω, Γαβρά…
Εγώ όταν ψοφήσεις πραγματικά,
δεν ξαναγράφω tweet για πάρτη σου.
Ό,τι έγραψα, έγραψα.
Άλλωστε, δεν σε ήξερα κι από χθες.».

*** Κατά την άποψή μου,
το μείζον θέμα σε τέτοιου είδους υποθέσεις,
είναι ο τρόπος αντιμετώπισης.
Θεωρώ ως ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ εκ’ μέρους τού κυρίου Γαβρά,
τη δήλωση που έκανε·
εχαρακτήρισε το συγκεκριμένο «fake new»
ως «Καλαμπούρι κακής ποιότητας».

* ΟΧΙ,
είναι ανεπίτρεπτο να εμπλέκουμε το «καλαμπούρι»
-και εν’ γένει οποιανδήποτε μορφή Χιούμορ ή Αστεϊσμού-
με μία τέτοια απάνθρωπη «είδηση»,
διότι έτσι νομιμοποιούμε και αθωώνουμε
τον ολοένα και κλιμακούμενο «χανιμπαλ-λεκτερισμό» τής εποχής.
Αντί να κυνηγήσουμε τα θλιβερά ανθρωποειδή
που διασπείρουν τέτοια αιμοδιψή ψέματα,
αντί να τα φυλακίσουμε
ή -στην περίπτωση που πρόκειται για ψυχασθενείς ανθρώπους-
να προσφέρουμε την αρμόζουσα ιατρική βοήθεια,
καθόμαστε και συμμετέχουμε στο δολοφονικό ντελίριό τους
ή υπομένουμε με στωϊκότητα και περιμένουμε να επαληθευθεί η «προφητεία».

*** Το Χιούμορ είναι Σύμφυτο Στοιχείο τής Τέχνης.
Δεν παραβλέπω την αξία του και τον αποσυμφορητικό του ρόλο·
πάντα έχω στο μυαλό μου τη μυθική ατάκα τού Μαρκ Τουέϊν,
ο οποίος
-απευθυνόμενος σε εφημερίδα που είχε ανακοινώσει τον θάνατό του-
είχε πει
«Μετά λύπης μου σάς πληροφορώ
ότι οι φήμες για τον θάνατό μου είναι υπερβολικές.».

* Όμως, επειδή βιώνουμε άγριους καιρούς,
όπου κάθε έγκλημα δημιουργεί ακαριαία πλήθος μιμητών,
οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι το Χιούμορ δεν είναι πάντοτε η λύση,
ούτε και αξίζουν άπαντες τη «Γενναιοδωρία τού Χιούμορ».
Ειδάλλως,
να αρχίσουμε να προετοιμαζόμαστε για καταστάσεις ακόμη πιο απάνθρωπες.

*** Επί τού Πιεστηρίου:
Μόλις τώρα συνειδητοποίησα
ότι υπάρχει και μία υπερόχως ανθρώπινη κατηγορία «Fake News»·
είναι αυτή που δεν βιάζεται να πεθαίνει ανθρώπους,
αλλά επιμένει ότι κάποιοι άνθρωποι δεν πέθαναν.
«Ο Παναγούλης ΖΕΙ»!

* Και οι νοούντες νοήτωσαν…

*** Φεύγω για να σάς λείψω
και θα επιστρέψω για να μη σάς λείπω…