Υπάρχουν πολλά μοντέλα μαμάδων. Άλλες είναι πιο αυστηρές, άλλες υπερπραστατευτικές, άλλες αγχωμένες και εκείνες που ακολουθούν το παραδοσιακό πρότυπο της Ελληνίδας μητέρας.
Εδώ θα αναλύσουμε τον τύπο της μητέρας του Λαλάκη… Η μητέρα που όλα τα βλέπει, όλα τα ξέρει και τα απαγορεύει. Είναι αυτή η σωστή μέθοδος ή απλώς εμποδίζετε το παιδί σας να αναπτύξει πρωτοβουλία;
“Λαλάκη ώρα για το χυμό σου παιδί μου”, είναι η έκφραση που συνόδευε τα παιδικά μου χρόνια και ακόμη και σήμερα ηχεί στα αυτιά μου.
Ο Λαλάκης, όνομα και πράγμα, ήταν ένα παιδάκι προσκολλημένο στη μητέρα του. Δεν έκανε τίποτα αν δεν έπαιρνε την αδειά της. Για τον πειράξουμε λέγαμε, “Λαλάκη, παίζουμε μήλα;” και απαντούσε, “Όχι, πρέπει να ρωτήσω πρώτα τη μαμά μου”.
Δεν έκανε βήμα δίχως να την ρωτήσει αν πρέπει να κάνει αυτό ή το άλλο. Ακόμη και για τα αυτονόητα. “Μαμά μπορώ να πάω τουαλέτα;” Αφηρημένη όπως ήταν η μητέρα του Λαλάκη αν τυχόν έλεγε “όχι”, ικανός ήταν να τα κάνει πάνω του.
Ποτέ δεν έτρωγε γλυκά, “Λαλάκη, θέλεις να σαπίσουν τα δόντια σου;” ελεγε η μητέρα και γι’ αυτόν ισοδυναμούσε με τις 12 εντολές, απαράβατος κανόνας.
Ποτέ δεν ξέφευγε από το πρόγραμμα που του είχε επιβάλλει η μητέρα του. Οργάνωση και πειθαρχία, σαν στρατιωτάκη. Εγερτήριο στις 7.00, μια τελευταία ματιά στα μαθήματα, πλήρες και ισορροπημένο πρωινό, σχολείο, επιστροφή για το μεσημεριανό, κολυμβητήριο, μια ώρα στην παιδική χαρά, λίγη τηλεόραση, με το σταγονόμετρο, δείπνο και μετά ύπνο!
Δέσμιος της αυταρχικής μητέρας του. Αν κατόρθωνε και κέρδιζε λίγες ώρες προαυλισμού μαζί μας η μητέρα ήταν εκεί στο παρατηρητήριο και με μια φωνή τον επανέφερε στην τάξη. “Λαλάκη, δώσε την μπάλα στο αγοράκι. Είναι η σειρά του να ρίξει”, άσχετα αν στο μπάσκετ τα κλεψίματα είναι μέσα στους κανονισμούς.
Αν τυχόν έπεφτε και κυλιόταν κάτω στο έδαφος, η φωνή πάλι ηχούσε απειλητικά, “Λαλάκη, σήκω επάνω γρήγορα. Θέλεις να μείνεις στο κρεβάτι για 10 μέρες με τα μικρόβια που μαζεύεις;”
Λες και εμείς θα παθαίναμε κάτι που τρώγαμε χώμα!
Χυμός, φρούτα, υγιεινά σνακ ήταν σαν τα κάτεργα για τον Λαλάκη, αλλά δεν μπορούσε να επαναστατήσει!
Τα χρόνια περνούσαν όμως η κατάσταση της μαμάς και του Λαλάκη δεν διορθωνόταν. Παρέμενε η ίδια και απαράλλαχτη. Μόνο ο Λαλάκης άλλαζε. Τα σιδεράκια που για χρόνια τον έκαναν να μοιάζει με αλυσοπρίονο, έδωσαν τη θέση τους στο χαμόγελο των αστέρων!
Το κολυμβητήριο είχε θεαματικά αποτελέσματα πάνω του. Τριγωνικοί ώμοι και στιβαρά μπράτσα. Πόδια μυώδη και γραμμωμένα. Πρόσωπο δίχως ίχνος της γνωστής ακμής που ταλάνιζε πολλά παιδιά κατά την εφηβεία και αργότερα.
Τα φρούτα και οι χυμοί είχαν επιτελέσει ένα μικρό θαύμα. Αλλά το κυριότερο ήταν η συμπεριφορά του. Ευγενικός, χαρισματικός και πολυτάλαντος.
Ο προγραμματιμός είχε μεταμορφώσει τον ασθενικό Λαλάκη σε σωστό άνδρα. Όμως του έλειπε η πρωτοβουλία. Ακόμη και στην δουλειά του.
Όλες οι κοπέλες είχαν αρχίσει να τον ερωτεύονται, όμως δυστυχώς υπήρχε ένας απροσπέλαστος σκόπελος, η μαμά στρατηγός!
Η οποία συνήθιζε και αργότερα, όταν ο Λαλάκης μεγάλωσε και δεν είχε ανάγκη τις βιταμίνες του και τους χυμούς του, να τον διακόπτει ακόμη και από meeting, από briefing για να του θυμήσεις, “Λαλάκη, το χυμό σου παιδί μου”.
Μέχρι που έγινε η επανάσταση του Λαλάκη. Από το παιδικό Λαλάκης, μεταμορφώθηκε σε “Απόστολος” βαρύς και ασήκωτος. Απογαλακτίστηκε από την μητέρα του και ανέτρεψε όλα τα προγράμματα της ζωής του.
Το μόνο που έφερνε στον Λαλάκη τον παιδικών μας χρόνων ήταν μια γρατζουνιά στην πλάτη από το δέντρο στην πλατεία. Είχε πέσει πάνω του κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού “Φτου ξελευτερία”, όταν προσπάθησε να ελευθερώσει την Μίνα, ένα κοριτσάκι που του άρεσε. Η μοναδική φορά που δεν είπε στη μανούλα τι είχε γίνει.
Θαρρείς ότι εκείνη τη στιγμή έγινε μια βουβή επανάσταση μέσα του, όταν κανόνισε και με τα άλλα παιδιά να αποσιωπήσουν το περιστατικό και η ανήσυχη μητέρα του Λαλάκη να μην μάθει ποτέ για εκείνη τη γρατζουνιά.
Μητέρες σαν του Λαλάκη υπάρχουν πολλές, σε όλες τις εποχές. Ακόμη και το 2051 αυτός ο τύπος μητέρας της υπερπροστατευτικής, της αυταρχικής, της δυναμικής δεν πεόκειται να εκλείψει. Παιρνάει με το DNA από γενιά σε γενιά, καταπιέζοντας τα παιδιά.
Αφήστε τα ελεύθερα να ζήσουν την ηλικία τους. Δεν χρειάζεται να γίνεστε υπερπροστατευτικές διότι δεν επιτρέπεται στα παιδιά να σχηματίσουν τον χαρακτήρα τους. Δεν χρειάζεται να είστε να τους βοηθάτε πάντα στα δύσκολα. Επιτρέψτε τους να λύσουν ένα πρόβλημα μόνα τους. Θα νιώσουν πιο δυνατά. Μόνο δώστε τους τις κατευθυντήριες γραμμές. Μην έχετε καμία αμφιβολία. Θα τα φέρουν με επιτυχία σε πέρας. Είναι άλλωστε στην ανρθώπινη φύση να παλεύει και να νικά!
Μετά από χρόνια στην Ψαρρού της Μυκόνου, νομίζω ότι αναγνώρισα αυτή τη γρατζουνιά σε μια καλογυμνασμένη ανδρική πλάτη. Ο γοητευτικός νέος ετοιμαζόταν για ένα μακροβούτι.
Μια φωνή, ένας γνώριμος ήχος από την παιδική του ηλικία τον έκανε να γυρίσει αλαφιασμένος, “Λαλάκη, όχι στα βαθιά παιδί μου”. Ήταν μια άλλη μητέρα ένος άλλου Λαλάκη…
Χαμογέλασε με νόημα. Μόνο εγώ και ενδεχομένως εκείνος, που για χάρη μου είχε αποκτήσει το παράσημο την πλάτη, μπορούσαμε να καταλάβουμε τι σήμαινε αυτό για μια παιδιή ψυχή. “Αχ, να ήξερες τι σε περιμένει…” είπε και βούτηξε στα κρυστάλλινα νερά του Αιγαίου.
