Ο Δημήτρης Μυράτ, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα στις 10 Ιανουαρίου 1991, υπήρξε πολύ σημαντικός πνευματικός άνθρωπος, λόγιος, με βαθύτατη κουλτούρα και γλωσσική παιδεία.
Ως ηθοποιός, διακρίθηκε για το σκηνικό ήθος και κύρος των ρόλων που ενσάρκωνε και τη λιτότητα της ερμηνείας του. Ήταν ο αριστοκράτης του ελληνικού θεάτρου.
Ήταν γιος του Μήτσου Μυράτ και της Χρυσούλας Κοτοπούλη (αδελφής της Μαρίκας).
Συνεργάστηκε με πολύ σημαντικούς πρωταγωνιστές (Άννα Συνοδινού, Ντίνος Ηλιόπουλος, Βασίλης Διαμαντόπουλος, Μάνος Κατράκης, Χρήστος Τσαγανέας), ενώ το 1957 ίδρυσε, μαζί με τη σύζυγό του Βούλα Ζουμπουλάκη, προσωπικό θίασο και στεγάστηκαν (ως το θάνατό του) στο Θέατρο Αθηνών της οδού Βουκουρεστίου.
Υπήρξε γραμματέας του ΕΑΜ Θεάτρου. Ωστόσο, ήταν σφοδρός αντικομμουνιστής. Σε απογευματινή αθηναϊκή εφημερίδα στα τέλη του 1965 δήλωνε: «Κοσμοθεωρητικά με απωθεί όσο δε λέγεται η μαρξιστική φιλοσοφία. Ασφυκτιώ με τη σκέψη πως κάποια μέρα μπορεί να επιβληθεί ο κομμουνισμός, όσο βρίσκομαι στη ζωή». Εντούτοις, στην ίδια συνέντευξη επικροτούσε τη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη, συγκρίνοντάς την με τη στάση ζωής άλλων νέων, λέγοντας; «Αλλά δεν μπορώ να σας αποκρύψω το θαυμασμό μου για τους νέους, που πιστεύουν στο διαλεκτικό ματεριαλισμό. Πιστεύουν σε κάτι, παλεύουν για κάτι. Αυτό φανερώνει πως έχουν πάρει τη ζωή στα σοβαρά. Είναι ζωντανοί. Οι άλλοι που κυλιούνται στα ποικιλώνυμα κλαμπς και παριστάνουν πότε τους άντρες και πότε τις γυναίκες κατά την περίσταση κι όχι κατά το πάθος μού φαίνονται περιφερόμενα φαντάσματα…». Και συνέχιζε: «Τι απέμεινε γερό, για να τραβήξει τους νέους; Οι Λαμπράκηδες! Έτσι είναι. Εγώ, τουλάχιστον, αντικομμουνιστής, μέχρι μυελού οστέων, τους χειροκροτώ μέσα από την καρδιά μου».
Γεννήθηκε στην Αθήνα (κατά άλλους στο Μπογιάτι, τη σημερινή Άνοιξη Αττικής) στις 5 Δεκεμβρίου του 1908.
Σπούδασε Φιλολογία στο Βερολίνο και θέατρο στη Δραματική Σχολή του μεγάλου Αυστριακού σκηνοθέτη Μαξ Ράινχαρτ, και στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Στη σκηνή, ο Μυράτ πρωτοεμφανίστηκε το 1931 στο θέατρο Κοτοπούλη. Από τότε και ως το 1956 συνεργάστηκε με τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη, του οποίου υπήρξε διευθυντής από το 1950.
Την περίοδο 1932 – 1934 έπαιξε στα έργα Μαρία Στιούαρτ ως Μόρτιμερ και Γλάρος στον ρόλο του Κόστια. Κι από τότε άρχισε μια μεγάλη πορεία ως θιασάρχης.
Ως δάσκαλος, ο κορυφαίος αυτός θεατράνθρωπος δίδαξε πολλά χρόνια στη Σχολή του Ωδείου Αθηνών.
Η πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση του έγινε το 1943 στην ταινία, «Το Δρομάκι του Παραδείσου» και το 1945 πρωταγωνίστησε στην ταινία της Φίνος Φιλμ, «Η Βίλλα με τα Νούφαρα» του Δ. Ιωαννόπουλου. Συνολικά, ο Δημήτρης Μυράτ γύρισε 25 ταινίες – 3 στη Φίνος Φιλμ – από τις οποίες ξεχωρίζουν οι ερμηνείες του στις ταινίες: «Η Δίκη των Δικαστών» στον ρόλο του Ιωάννη Καποδίστρια, «Μαρίνα» πλάι στον Λάμπρο Κωνσταντάρα, «Είμαι Αθώος» δίπλα στον Αλέκο Αλεξανδράκη και «Ραντεβού με μια άγνωστη του 1968, σε σκηνοθεσία Βασίλη Γεωργιάδη δίπλα στην Έλενα Ναθαναήλ.
Πρώτη του σύζυγος υπήρξε η Ελένη Ζάχου, κόρη γνωστού καπνεμπόρου, με την οποία απέκτησαν ένα γιο, τον Κωνσταντίνο Μυράτ. Δεύτερη σύζυγός του ήταν η ηθοποιός Βούλα Ζουμπουλάκη. Στην κινηματογραφική ταινία “Δολλάρια Και Όνειρα” του 1956 εμφανίζεται ως Μήτσος Μυράτ, όπως το όνομα του πατέρα του. Στην Γαλλικής και Βελγικής παραγωγής κινηματογραφική ταινία, “Το Παιδί Και Το Χρυσόμαλλον Δέρας” (“Tintin Et Le Mystere De La Toison D’Or”) του 1961 εμφανίζεται ως Demetrios Myrat.
Πνευματικός άνθρωπος, με βαθιά γνώση της κλασικής παιδείας, ο Μυράτ άφησε κι ένα πλούσιο συγγραφικό έργο.
Ξεφυλλίζοντας τα αρχαία κείμενα (1970)
Ο καλός άνθρωπος του Άουγκσμπουργκ (1970)
Αγωγή του λόγου (1979)
Κριτική βιογραφία για το έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ, ενώ μετέφρασε ακόμη το «Μικρό Όργανο για το θέατρο», σημαντικό θεωρητικό κείμενο του Γερμανού αυτού δραματουργού.
Τέλος, μετέφρασε πολλά από τα έργα που σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε.
