Συνέντευξη στη Σπυριδωνία Κρανιώτη
Ο ταλαντούχος Δημήτρης Μυλωνάς δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, έχοντας καταγράψει μια επιτυχημένη πορεία στον καλλιτεχνικό χώρο, τόσο από το μετερίζι του ηθοποιού όσο και από αυτό του σκηνοθέτη.
Ο δημοφιλής ηθοποιός, o οποίος είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου «Από Μηχανής», σκηνοθετεί φέτος την παράσταση «Όπου κι αν πας να μη χαθείς», βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Νίκου Σκορίνη, η οποία παρουσιάζεται από την Τετάρτη 11 Μαΐου στην Πάνω Σκηνή του «Από Μηχανής».
«Όσο η ανισότητα, η φτωχοποίηση ολόκληρων λαών, η ακραία συγκέντρωση του πλούτου σε ορισμένους ανά τον κόσμο ολιγάρχες εξακολουθούν και καθορίζουν τις ζωές μας, το αίτημα για τη δημιουργία μιας κοινωνίας δίκαιης κι αλληλέγγυας δεν θα πάψει να είναι επίκαιρο και υψίστης σημασίας» λέει ο Δημήτρης Μυλωνάς στο zougla.gr και συμπληρώνει: «Η αλήθεια είναι ότι δεν διαφέρω πολύ ως άνθρωπος εκτός σκηνής. Το ίδιο έντονος, παθιασμένος κι ορμητικός είμαι, ένα ανοιχτό βιβλίο το οποίο εύκολα διαβάζει κανείς. Όσο για τον χρόνο εκτός δουλειάς, μου αρέσει να τον περνάω με τις δύο μου κόρες, τις οποίες δυστυχώς δεν χορταίνω όσο θα ήθελα».
Aκόμη, ο δημοφιλής ηθοποιός μιλάει για τα μελλοντικά του σχέδια και αποκαλύπτει τι ονειρεύεται για την καλλιτεχνική του διαδρομή.
Με ποια κριτήρια επιλέξατε να διασκευάσετε και να σκηνοθετήσετε το «Όπου κι αν πας να μη χαθείς»;
Το «Όπου κι αν πας να μη χαθείς» του Νίκου Σκορίνη, εκτός από ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα, χαρακτηρίζεται από έντονη θεατρικότητα, γεγονός άκρως δελεαστικό για έναν σκηνοθέτη. Πότε σε τρίτο πρόσωπο και πότε σε πρώτο, άλλοτε σε μορφή ημερολογίου, με συχνές αναφορές στη σπαρακτική ερωτική αλληλογραφία του κεντρικού ήρωα Ορέστη, και μετά ξανά πίσω στη γειωμένη πραγματικότητα και τα γεγονότα της πολιτικής σκηνής, προσφέρει ένα συναρπαστικό πεδίο σύνθετου σκηνικού παιχνιδιού: χιούμορ, συγκίνηση, δράση, ατμόσφαιρες, ανατροπές είναι λίγα από τα πολύτιμα υλικά που συναντάμε στο βιβλίο και ήμουν εξαρχής βέβαιος ότι θα μπορούν να οδηγήσουν στη δημιουργία μιας θεατρικής μεταφοράς που, ενώ δεν ξεχνάς ποια είναι η αφετηρία της, ταυτόχρονα σου επιτρέπει να κινηθείς και πέρα απ’ αυτήν με προσανατολισμό τη δημιουργία ενός αυτόνομου καλλιτεχνικού έργου.
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση και τη σκηνοθετική σας προσέγγιση…
Η θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος δεν ήταν μια εργασία «από το σπίτι», αλλά προέκυψε μέσα από τη διαδικασία των προβών ως ένας ζωντανός οργανισμός που γεννήθηκε επί σκηνής. Κρατώντας τις κεντρικές θεματικές του βιβλίου, επιχειρήσαμε αφενός να δώσουμε τρισδιάστατη ύπαρξη στους ήρωες και τα γεγονότα κι αφετέρου να αναζητήσουμε σε αυτή τη σύγχρονη «Οδύσσεια» τους εαυτούς μας ως φορείς αφήγησης μιας ιστορίας που συνομιλεί με τη νεότερη Ιστορία του τόπου και συναντιέται τόσο με τις προσωπικές μας αναφορές και βιώματα όσο και με τη συλλογική μνήμη. Με ενδιέφερε εξαρχής να επικεντρωθώ τόσο ο ίδιος προσωπικά ως σκηνοθέτης όσο και οι ηθοποιοί του θιάσου που συμμετείχαν ενεργά στη διαδικασία της διασκευής, στο να αποδοθεί σκηνικά η ματιά μας πάνω στο βιβλίο, η προσωπική μας αφήγηση του βιβλίου αλλά και των θεμάτων που εγείρει, η προσωπική μας κατάθεση κι εμπλοκή με τα γεγονότα που διαδραματίζονται και με τα οποία, άλλα πιο μακρινά στον χρόνο κι άλλα λιγότερο, κάπως, κάπου συναντιόμαστε. Αυτό το «κάπως» και το «κάπου» επιθυμώ να καταφέρουμε να μοιραστούμε με τους θεατές.
Στο έργο ξετυλίγεται όλη η Ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου βλέπει, μεταξύ άλλων, την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Πόσο αναγκαίο θεωρείτε ότι είναι σήμερα να δημιουργηθεί μια κοινωνία δικαιοσύνης και αλληλεγγύης;
Όσο η ανισότητα, η φτωχοποίηση ολόκληρων λαών, η ακραία συγκέντρωση του πλούτου σε ορισμένους ανά τον κόσμο ολιγάρχες εξακολουθούν και καθορίζουν τις ζωές μας, το αίτημα για τη δημιουργία μιας κοινωνίας δίκαιης κι αλληλέγγυας δεν θα πάψει να είναι επίκαιρο και υψίστης σημασίας.
Αν μπορούσατε να απομονώσετε μια φράση του έργου, ποια θα επιλέγατε;
Είμαστε σαν τη θάλασσα. Υπάρχει, είναι απέραντη, όμως δεν γνωρίζει τον εαυτό της. Δικό της είναι το νερό, αλλά το χρώμα το ορίζουν άλλα στοιχεία της φύσης. Δεν πνίγει κόσμο με τη δική της θέληση. Άλλοι το επιβάλλουν.
Eίστε ηθοποιός και σκηνοθέτης. Με ποια ιδιότητα νιώθετε πιο ολοκληρωμένος;
Ως σπουδαστής στη Δραματική Σχολή, είχα την τύχη να διδαχθώ τη Ρωσική Μέθοδο, ένα ολοκληρωμένο σύστημα που αντιμετωπίζει τη θεατρική εμπειρία, τον ηθοποιό και τον σκηνοθέτη ολιστικά και προσφέρει τα εργαλεία έτσι ώστε ο ηθοποιός να παίζει «σκηνοθετώντας» και ο σκηνοθέτης να σκηνοθετεί «παίζοντας» με σκοπό όχι ασφαλώς να καταργηθεί ο κάθε ρόλος, αλλά να δημιουργηθεί τόσο στην πρόβα όσο και στην παράσταση ένας ενιαίος κώδικας. Η μετακίνησή μου, επομένως, από τον ρόλο του ηθοποιού σε αυτόν του σκηνοθέτη και αντίστροφα είναι μια φυσική συνέχεια των όσων έχω διδαχθεί, μια διαδικασία κατά την οποία οι δύο αυτοί ρόλοι αλληλοσυμπληρώνονται έτσι ώστε η μια ιδιότητα να λειτουργεί ενισχυτικά της άλλης.
Ποιες συνεργασίες σας ξεχωρίζετε;
Κάθε μία ξεχωριστά, ανεξαρτήτως επιτυχίας ή αποτυχίας, είναι αναπόσπαστο μέρος της προσωπικής μου διαδρομής και διαμόρφωσης, δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποια, γιατί κι αυτή η «κάποια» δεν θα συνέβαινε αν δεν είχαν προηγηθεί όλες οι προηγούμενες. Εν τούτοις, σίγουρα οι συνεργασίες εκείνες με ανθρώπους με τους οποίους εξαρχής υπήρχε ένα κοινό όραμα, μια κοινή γλώσσα, είναι και εκείνες που μου υπενθυμίζουν γιατί θέλω να κάνω θέατρο.
Πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας εκτός σκηνής σε κάποιον που θα ενδιαφερόταν να σας γνωρίσει; Τι σας αρέσει να κάνετε όταν δεν εργάζεστε;
Η αλήθεια είναι ότι δεν διαφέρω πολύ ως άνθρωπος εκτός σκηνής. Το ίδιο έντονος, παθιασμένος κι ορμητικός είμαι, ένα ανοιχτό βιβλίο το οποίο εύκολα διαβάζει κανείς. Όσο για τον χρόνο εκτός δουλειάς, μου αρέσει να το περνάω με τις δύο μου κόρες, τις οποίες δυστυχώς δεν χορταίνω όσο θα ήθελα.
Τι ονειρεύεστε για την καλλιτεχνική σας διαδρομή;
Να έχει διάρκεια και ουσία, να καταφέρνει να γεννάει δουλειές που αφορούν.
Ποιοι είναι οι στόχοι σας για το μέλλον; Πώς θα θέλατε να είναι το θέατρο τα επόμενα χρόνια;
Καλές συνεργασίες, ενδιαφέροντα έργα, ευκαιρίες να εργάζομαι τόσο ως σκηνοθέτης όσο κι ως ηθοποιός. Όσο για το θέατρο, αυτό που θα ήθελα δεν είναι άλλο από το να είναι πάντα ανοιχτό και γεμάτο κόσμο.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο;
Η θεατρική σεζόν 2022-2023 θα συνεχίσει με δύο επιτυχίες του «Από Μηχανής» Θεάτρου, το «Σλουθ» του Άντονι Σάφερ σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, στο οποίο έχω τη μεγάλη χαρά να παίζω, και το «Μάκμπεθ – ο κύκλος του στΑΙΜΑτος», το οποίο σκηνοθετώ ο ίδιος και παίζουν ο Γιάννης Νταλιάνης, η Άννα Ελεφάντη και ο Θανάσης Βλαβιανός. Ασφαλώς, το «Όπου κι αν πας να μη χαθείς» επίσης θα συνεχίσει τη διαδρομή του και εννοείται υπάρχουν και πολλά άλλα ενδιαφέροντα στα σκαριά, τα οποία σύντομα θα ανακοινωθούν.
Δείτε επίσης: «Όπου κι αν πας να μη χαθείς» στο «Από Μηχανής» Θέατρο
