Το μυθιστόρημα «Κάποτε στον Πειραιά» του Πέτρου Kυρίμη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Κλειδάριθμος».
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Τη στιγμή που ο Αντώνης ο Τσίχλας, δεκαεφτά χρονών, Σάββατο τον Ιούλιο του 1958, γλίστραγε κι έσκαγε αθόρυβα κάτω στα αμπάρια του πλοίου «ΠΑΝΟΡΜΙΤΗΣ» που βρισκότανε στα ναυπηγεία του Περάματος για γενική επισκευή, ο Λουκάς είχε και πάλι επίσκεψη από την κυρα-Ζωζώ και την άκουγε για άλλη μια φορά να του λέει για το παιδί που είχε χάσει στη γέννα και που τώρα θα ’χε τη δικιά του ηλικία, ο Νικόλας ανακάτευε μπογιές προσπαθώντας να δώσει χρώμα στα χείλη της Βίβιαν Λι στο «Όσα παίρνει ο άνεμος», ο Νάσος, δεκαοχτώ χρονών, μέσα στον «Πορτοκαλή Ήλιο» ξέγνοιαστος και χαρούμενος ταξίδευε για την Αίγινα, η Ελένη, δεκατεσσάρων χρονών, δάγκωνε ένα μήλο καθισμένη στη θέση της πάνω στον μαντρότοιχο του ορφανοτροφείου, καθώς ο επιστάτης πότιζε τον κήπο και κοίταζε προς το μέρος της, και η κυρα-Δέσποινα, ήσυχη μα ξένη προς τα μελλούμενα, καθότανε μπροστά στη ραπτομηχανή «Σίγγερ» και κάτι έραβε.
Ο Λουκάς, ο Νάσος, ο Αντώνης ο Τσίχλας, ο Νικόλας και ο Βασιλάκης ο Μυταράς μεγαλώνουν μαζί στις φτωχογειτονιές του Πειραιά. Οι δρόμοι τους κάποια στιγμή χωρίζουν με οδυνηρό τρόπο. Όσοι απέμειναν, θα βρεθούν ξανά χρόνια μετά, όταν η αθωότητα θα έχει πια εκπνεύσει. Ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα, από αυτά που μόνο η ζωή μπορεί να συνθέσει.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
O Πέτρος Kυρίμης γεννήθηκε στην Aθήνα το 1945. Σπούδασε σκηνοθεσία τηλεόρασης και φωτογραφία, αλλά δεν ασχολήθηκε ποτέ επαγγελματικά με αυτά. Άρχισε να γράφει από πολύ νέος· στίχους για τραγούδια και ποίηση και, αργότερα, διηγήματα, θέατρο για παιδιά, νουβέλες, μυθιστορήματα. Έγραψε επίσης σενάρια για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Για την ξεχωριστή προσφορά του στον χώρο της τέχνης, τιμήθηκε με το βραβείο της Ακαδημίας Βούπερταλ. Στη Γερμανία εργάστηκε για τρία χρόνια ως διευθυντής προγράμματος στο πανευρωπαϊκό ελληνικό ραδιόφωνο «Το Πρώτο» και ως αρχισυντάκτης της εφημερίδας Ταχυδρόμος, η οποία διανέμεται σε όλη τη Γερμανία. Από το 2006 έως το 2008 αρθρογραφούσε στην εφημερίδα Πρώτο Θέμα. Σήμερα ζει μεταξύ Γερμανίας και Ελλάδας.
Από τον Γιώργο Ζέρβα
Ο τόπος που γεννηθήκαμε, αποτελεί την πρώτη παρουσία στον κόσμο. Οι θεωρίες της ψυχής συγκλίνουν, πως τα άγουρα χρόνια, η παιδική ηλικία, διαμορφώνει και καθορίζει τον άνθρωπο.
Ο συγγραφέας του βιβλίου «Κάποτε στον Πειραιά» έχει ζήσει για τα καλά στην πόλη που περιγράφει, και μάλιστα σε εποχές που η πόλη διαμορφωνότανε και σφράγιζε τους χαρακτήρες.
Ο Λουκάς, ο Νάσος, ο Αντώνης ο Τσίχλας, ο Νικόλας και πιο δίπλα ο Βασιλάκης ο Μυταράς, συγκροτούν αυτό που όλοι μας με συγκίνηση θυμόμαστε, είναι οι παιδικοί μας φίλοι.
Ο αναγνώστης παρακολουθεί την δραματική ιστορία τους με αδρό τρόπο να ξετυλίγεται.
Η μοιρολατρική αντίληψη, θα έλεγα του αφηγητή – χρόνου χαράζει την πολυτάραχη μοίρα των προσώπων, από την προφητεία μιας τσιγγάνας, ως το τρομερό τέλος τόσων προσώπων, επαληθεύοντας μια τύχη οδυνηρή.
Βαναυσότητα, αιμομικτικοί έρωτες με έντονη τραγική ειρωνεία, μια υπόκωφη βία, αλλά και ένας ξέφρενος ερωτισμός, περιτριγυρίζει τους πάντες σαν να είναι σημαδεμένοι.
Το ξετύλιγμα των γεγονότων είναι αριστουργηματικό, περιγράφοντας την αμεσότητα και την σκληρότητα των προσώπων σε υπέρτατο βαθμό.
Το βιβλίο μέχρι να σαλπάρει το υπερωκεάνιο «Βασίλισσα Φρειδερίκη» μια ημέρα του 64 για την Νέα Υόρκη, ισορροπεί ανάμεσα στην αγωνία και στην ένταση, μιας καλύτερης ζωής.
Από κει και μετά, γίνεται μια φαντασμαγορία της περιπέτειας, όπου τα εναπομείναντα πρόσωπα, σαν να διαφεύγουν της μοίρας τους, επιβιώνουν και μάλιστα με χάπι εντ.
Αυτό το χάπι εντ , θα μπορούσε να εκληφθεί από τον αναγνώστη και σαν μια ρωγμή της ελευθερίας, ένας δρόμος θα έλεγα, απελευθερωτικός, στην μάχη που δίνει ο συγγραφέας με την μοίρα.
Ο αναγνώστης τώρα που είχε την τύχη, ή την ευκαιρία να ζήσει στον Πειραιά θα αναγνωρίσει μέσα από τις συγκλονιστικές περιγραφές του συγγραφέα, πρόσωπα, Γεγονότα, και συγκεκριμένους Τόπους.
Το Λιμάνι, την Τρούμπα με τα καμπαρέ και τα μπουρδέλα της και μαζί την αντίληψη του σκοτεινού υποκόσμου.
Τον άλλο Πειραιά, της Καστέλας, του Πασαλιμανιού , της Φρεατίδας και της Πειραϊκής, διαχωρίζοντάς τον από τα φτωχικά «προάστια» το Κερατσίνι, το Πέραμα, την Δραπετσώνα, τα Καμίνια
Διαχωριστική γραμμή πάντα οι καπνοβιομηχανίες του «Παπαστράτου» του «Κεράνη» και η μπόχα από τα εργοστάσια Λιπασμάτων.
Θέλω να σταθώ και να αναφερθώ σε δύο βασικά στοιχεία, πέρα από τον τόπο και τον χρόνο, που κατά τη γνώμη μου συνθέτουν και αυτά τη μορφή και το περιεχόμενο του μυθιστορήματος του Πέτρου Κυρίμη.
Το πρώτο έχει να κάνει με τον έντονο πόνο της μνήμης που τον διακατέχει και που ο Γ. Σεφέρης στο ποίημα του «τελευταίος σταθμός» χρησιμοποιεί μια πολύ ωραία λέξη. «μνησιπήμων πόνος» για να δείξει τον έντονο πόνο, που προέρχεται από τη μνήμη.
Αυτός ο ίδιος πόνος «ο μνησιπήμων πόνος» διακατέχει και δυναστεύει το μυαλό του συγγραφέα Πέτρου Κυρίμη, από την αρχή μέχρι το τέλος του μυθιστορήματος του.
Το δεύτερο είναι η Μοίρα, που παίζει για τον συγγραφέα και τον σημαντικότερο και τον πλέον καθοριστικό ρόλο στην πλοκή του μυθιστορήματος του, δημιουργώντας τα παράδοξα παιχνίδια της μοίρας, αλλά και τις μοχθηρές φάρσες της ζωής που τόσο έξοχα περιγράφει.
Τρύπιες δεκάρες με το στέμμα από τη μια μεριά
Κορόνα – Γράμματα πάνω στη ράχη της παλάμης
Κορόνα – Γράμματα η μοίρα του καθενός
Ότι γράφει δεν ξεγράφει
Ότι γράφει δεν ξεγράφει
Νομίζω ότι η περιγραφή της μοίρας είναι εδώ, συγκλονιστική.
Ένα βιβλίο εξ ολοκλήρου συγκλονιστικό.
