Κλεωνάντα Χρουμπ
«Είναι κανείς ζωντανός; Η γλώσσα επικοινωνίας στη Γάζα». Αυτός είναι ο τίτλος της έκθεσης φωτογραφιών η οποία μέσα από μία σειρά συγκλονιστικών φωτογραφικών ντοκουμέντων γνωστών και μη, φωτορεπόρτερ αποτυπώνει τον πόνο των Παλαιστινίων της Γάζας και της Δυτικής Όχθης, αλλά και τις εικόνες καταστροφής από τα συντρίμμια που έχουν απομείνει μετά τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς. Συμπεριλαμβάνονται ακόμα, οι εικόνες αντίστασης μέσα από την Παλαιστίνη αλλά και φωτογραφίες από τις διαδηλώσεις αλληλεγγύης που διοργανώθηκαν σε όλο τον κόσμο μέχρι και την Ελλάδα.
Στόχος της έκθεσης σύμφωνα τη Μιρέι Αλ Σαΐντ, τη δεύτερης γενιάς πρόσφυγα και Ελληνοπαλαιστίνια που επιμελήθηκε την έκθεση και μίλησε στη «Ζούγκλα», είναι να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε «τι πραγματικά συμβαίνει εκεί; Να αναρωτηθούμε ως αποδέκτες αυτών των πληροφοριών, πώς αντιδράμε στις εξελίξεις στη Γάζα; Και αν δεν αντιδράμε, είμαστε – όντως – οι ίδιοι ζωντανοί;».
Το zougla.gr βρέθηκε στην έκθεση φωτογραφίας (14/11), την οποία διοργάνωσαν η «Παλαιστινιακή Παροικία Ελλάδας» και η «Συμμαχία Σταματήστε Τον Πόλεμο – Αλληλεγγύη Στην Παλαιστίνη» στο πολιτιστικό κέντρο «Ρομάντζο» και συνομίλησε με τη curator που έδωσε πνοή στην ιδέα, τη Μιρέι Αλ Σαΐντ, η οποία απάντησε σε μία σειρά ερωτημάτων.
Ποια η κεντρική ιδέα πίσω από την έκθεση;
Μετά τις 7 Οκτώβρη άρχισα να συζητάω με διάφορες παρέες την κατάσταση στη Γάζα, να τους δείχνω φωτογραφίες και βίντεο. Ο περισσότερος κόσμος δεν είχε δει αυτές τις φωτογραφίες – παρότι ήταν παντού στα κοινωνικά δίκτυα. Με ρωτούσαν, συνέχεια, «γιατί δεν τα βλέπουμε εμείς αυτά»; «Γιατί δεν προβάλλονται στην ελληνική τηλεόραση»; Ακόμα όμως και όταν τα έδειχνα, εκείνοι γυρνούσαν από την άλλη. Για κάποιον που δε βιώνει την κατάσταση είναι εύκολο να κλείσει την οθόνη του και να αποστασιοποιηθεί. Όταν τα μαζεύεις, όμως, όλα σε ένα χώρο είναι πιο
δύσκολο να το αποφύγεις.
Έτσι αποφάσισα να προβάλω τα γεγονότα μέσα από φωτογραφίες δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ που βιώνουν την κατάσταση στη Γάζα και να ξεκινήσει με αυτόν τον τρόπο μια συζήτηση για το θέμα αυτό.
Πώς προέκυψε ο τίτλος, «Ιs anyone alive» («Είναι κανείς ζωντανός»);
Η ιδέα αυτή ήρθε από ένα βίντεο που απεικόνιζε έναν πατέρα να αναζητά την οικογένειά του στα χαλάσματα.
Ξεκίνησε φωνάζοντας τα ονόματα των παιδιών του. Στην αρχή τους καλούσε με τα χαϊδευτικά τους. Στο τέλος πέφτει στα γόνατα, η φωνή του σπάει και φωνάζει «είναι κανείς ζωντανός»;
Αυτό το βίντεο ήταν τόσο σύντομο και τόσο έντονο ταυτόχρονα. Ένιωθες σαν να σε διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα. Δε μπορείς να διαχειριστείς τα συναισθήματα που σου προκαλεί όλη αυτή η μετάβαση. Από εκεί που ψάχνεις την οικογένεια σου να αναζητάς εν τέλει οποιονδήποτε ζωντανό και, θεωρώ, πως αυτό χαρακτηρίζει τη Γάζα τώρα.
Ποια είναι «η γλώσσα επικοινωνίας στη Γάζα»;
Η επικοινωνία στη Γάζα είναι πολύ δύσκολη – έως αδύνατη – με τον τρόπο που την αντιλαμβανόμαστε εμείς.
Υπάρχει αφενός η απόσταση και από την άλλη δεν υπάρχουν δίκτυα για να πάρεις τηλέφωνο ή να στείλεις ένα μήνυμα. Στον ελάχιστο χρόνο που μπορούν να συνδεθούν στο δίκτυο, η επικοινωνία είναι μια τελεία, μια παύλα, οτιδήποτε θα μπορούσε να σηματοδοτήσει στον αποδέκτη πως ο αποστολέας είναι ζωντανός. Οποιαδήποτε απάντηση δίνει ελπίδα. Το πιο δύσκολο, όμως, είναι η φυσική επικοινωνία. Να αναζητάς ζωντανούς ανάμεσα στα χαλάσματα. Κι εκεί επιστρέφουμε στον τίτλο της έκθεσης «Είναι κανείς ζωντανός;».
Ποιο είναι το μήνυμα που αποσκοπεί η έκθεση να στείλει;
Στόχος της έκθεσης είναι οι άνθρωποι που θα έρθουν να πλημμυρίσουν συναισθήματα, να βρουν έστω και μια φωτογραφία που να μπορέσουν σε κάποιο βαθμό να ταυτιστούν.
Να αρχίσουν να αναρωτιούνται «τι συμβαίνει πραγματικά εκεί»; Να ανοίξει μια συζήτηση – να αναρωτηθούμε ως αποδέκτες αυτής της κατάστασης πως αντιδράμε;
Και αν δεν αντιδράμε, είμαστε – όντως – οι ίδιοι ζωντανοί;
Θέλω να ελπίζω πως το πετύχαμε σε ένα βαθμό καθώς έχουμε ήδη λάβει πολλές προσκλήσεις για να μεταφέρουμε την έκθεση τόσο εντός όσο και εκτός Αττικής.
Ποιοι φωτογράφοι συμμετέχουν;
Έχουμε συμπεριλάβει πολλούς φωτογράφους και φωτορεπόρτερ που ζουν στη Γάζα. Προσπάθησα να προβάλω φωτογραφίες από νέους φωτογράφους – σαν τον Motaz Azaiza – που έχουν μια πιο “φρέσκια” οπτική των πραγμάτων. Μεταξύ αυτών, βέβαια, δε θα μπορούσα να αποκλείσω ονόματα όπως οι Ali Jadallah, Belal Khaled, Hani Al Shaer, Mustafa Hassona, Motasem Mortaja, Doaa Albaz, Wissam Nassar… Είναι πραγματικά παρά πολλοί και προσπαθήσαμε να βάλουμε από όλους, τουλάχιστον, μια φωτογραφία, αλλά κάποιοι μας κέρδισαν λίγο περισσότερο.
