Η ταλαντούχα καλλιτέχνις Αναστασία Έδεν, η οποία πρόσφατα κυκλοφόρησε με τον Άρη Βλάχο το καινούργιο της τραγούδι, με τίτλο «Δε φτάνει μόνο ν’ αγαπάς», δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Τα τελευταία χρόνια την ξεχωρίσαμε μέσα από πολλές και διαφορετικές συνεργασίες της, με πιο πρόσφατη αυτή με τον σπουδαίο ποιητή και στιχουργό Μάνο Ελευθερίου και με τον συνθέτη Άρη Βλάχο, δημιουργώντας δύο σημαντικά albums, «Αυτά τα Χείλη» και «Κάψτε το σπίτι».
«Υπάρχει πολλή βία στην κοινωνία μας συνολικά, όχι μόνο στον χώρο του θεάματος. Ζούμε σε μια κοινωνία που δεν σέβεται τη γυναίκα και τα παιδιά, μια κοινωνία που είναι εμμονικά καταστροφική. Δεν υπάρχει τίποτα πλέον που να μην το μετράμε με το χρήμα, δεν έχουμε αφήσει τίποτα ανθρώπινο» αναφέρει η Αναστασία Έδεν στο zougla.gr και συμπληρώνει: «Όταν αναγκάζεσαι να προβάλεις σκληρότητα για να επιβιώσεις, το μόνο που σε κρατάει σε επαφή με την ανθρώπινη πλευρά σου είναι η τέχνη. Είτε με τα μηνύματα που σε βάζουν στη διαδικασία της αλλαγής, είτε με την τρυφερότητα που μας λείπει. Το σημαντικότερο ίσως είναι ότι η τέχνη μάς φέρνει σε επαφή με τις αναμνήσεις της παιδικής μας αθωότητας».
Ακόμη, η αξιόλογη ερμηνεύτρια εξηγεί πώς πρέπει να είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη σ’ αυτή την άγρια εποχή και αποκαλύπτει τα μελλοντικά της σχέδια.
Διανύουμε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο κοινωνικά, πολιτικά και σε ανθρώπινο επίπεδο. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτή η έντονη κρίση;
Κάθε εποχή έχει τις δικές τις προκλήσεις και δυσκολίες, στη δική μας επαναλαμβάνεται ο ίδιος κώδικας, άλλα με ένα επιπλέον χαρακτηριστικό, αυτό της απομόνωσης. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής επιβάλλει αυτή την αποκοπή μας από τους γύρω μας, είναι σαν να ζούμε σε δύο παράλληλους κόσμους: έναν πραγματικό και έναν εικονικό. Πολλές φόρες ο δεύτερος μας βολεύει για πολλούς και διαφορετικούς λογούς. Το πιο τρομακτικό είναι η διάθεση και η προσπάθεια να «αγωνιστεί» ο άνθρωπος ενάντια στην όποια αδικία, μέσα και μόνο από το Διαδίκτυο. Ο σωστός αγώνας δίνεται μόνο στην πραγματική ζωή. Χωρίς πραγματική επαφή δεν υπάρχει βάθος και χωρίς αυτό δεν υπάρχει και ουσιαστική γνώση.
Πόσο επώδυνο είναι για τους μουσικούς όλο αυτό που βιώνουν τα τελευταία χρόνια;
Είναι ένας πόλεμος και η επιβίωση είναι ιδιαίτερα δύσκολη πλέον. Έχω κάποιες στιγμές την αίσθηση ότι είναι σκανδαλώδες να λες ότι ασχολείσαι με τη μουσική. Φυσικά, η κρίση στον κλάδο μας έχει αρχίσει πολύ νωρίτερα με όλες αυτές τις απαράδεκτες συμπεριφορές από ισχυρά πρόσωπα του χώρου. Όπως και στο θέατρο, έτσι και στη μουσική, είχες να αντιμετωπίσεις δύσκολες συμπεριφορές και παράλληλα να κρατήσεις το όνειρο της δημιουργίας σε υψηλό επίπεδο χωρίς να απομονωθείς. Τώρα φτάσαμε, δυστυχώς, και στην οικονομική εξαθλίωση… Εύχομαι να κρατηθούμε και να βγούμε πιο δυνατοί από αυτή τη δοκιμασία.
Με ποιον τρόπο καταφέρνετε να κρατηθείτε αυτή την περίοδο;
Θα σας πω ότι αυτό που μου δίνει δύναμη είναι οι ουσιαστικές σχέσεις αγάπης και εκτίμησης που μέσα από πολλή και σκληρή δουλειά έχω χτίσει στη μουσική, αλλά και στη ζωή. Και ένα ακόμα σημαντικό είναι η αίσθηση που έχω για τη μουσική και το τραγούδι, μια αίσθηση χαράς και προσφοράς που ευτυχώς υπάρχει ακόμα μέσα μου.
Υπάρχει δημιουργική διάθεση δηλαδή αυτή τη στιγμή; Ετοιμάζετε κάτι;
Ποτέ δεν σταματάει η μουσική, πάντα υπάρχει, αλλά ακόμα περισσότερο για εμάς τους ανθρώπους της μουσικής είναι ζωτικής σημασίας να τραγουδήσουμε, να παίξουμε και να γράψουμε τραγούδια. Με τον συνεργάτη μου τον Άρη Βλάχο έχουμε πάντα κάτι καινούργιο να κάνουμε, είμαστε πάντα σε δράση, πρόσφατα κυκλοφόρησε το καινούργιο μας τραγούδι με τον τίτλο «Δε φτάνει μόνο ν’ αγαπάς», από την Panik Records. Τώρα ετοιμαζόμαστε για την έναρξη της καλοκαιρινής περιόδου και έχουμε πολλά και ενδιαφέροντα μπροστά μας.
Τα θέματα της κακοποιητικής συμπεριφοράς που αφορούν τον χώρο του θεάματος πόσο σας προβληματίζουν;
Υπάρχει πολλή βία στην κοινωνία μας συνολικά, όχι μόνο στον χώρο του θεάματος. Ζούμε σε μια κοινωνία που δεν σέβεται τη γυναίκα και τα παιδιά, μια κοινωνία που είναι εμμονικά καταστροφική. Δεν υπάρχει τίποτα πλέον που να μην το μετράμε με το χρήμα, δεν έχουμε αφήσει τίποτα ανθρώπινο. Μόνο η εξουσία είναι ο στόχος και η ζωή εκτός ουσίας, η κυριαρχία της ύλης πάνω μας, την οποία διαλέξαμε και με εμμονή την ακολουθούμε. Για να αλλάξουν τα δεδομένα στο χώρο του θεάματος, αλλά και γενικότερα, θα πρέπει να γκρεμιστεί αυτό το τερατούργημα που βασίζεται στο ψέμα και στο φαίνεσθαι. Έχουμε, άραγε, το κουράγιο να δούμε το πραγματικό μας πρόσωπο και να αλλάξουμε; Σε αυτή την αποδοχή ίσως βρούμε και τις απαντήσεις που ψάχνουμε.
Ποιος θεωρείτε πως πρέπει να είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη σε αυτή την άγρια εποχή;
Ο καλλιτέχνης, και πιο συγκεκριμένα το καλλιτεχνικό έργο, είναι καταφύγιο για όλους τους ανθρώπους, πόσω μάλλον σε εποχές κρίσιμες όπως η δική μας. Όταν αναγκάζεσαι να προβάλεις σκληρότητα για να επιβιώσεις, το μόνο που σε κρατάει σε επαφή με την ανθρώπινη πλευρά σου, είναι η τέχνη. Είτε με τα μηνύματα που σε βάζουν στη διαδικασία της αλλαγής, είτε με την τρυφερότητα που μας λείπει. Το σημαντικότερο ίσως είναι ότι η τέχνη μάς φέρνει σε επαφή με τις αναμνήσεις της παιδικής μας αθωότητας.
Η ύπαρξή μας σε πνευματικό επίπεδο στηρίζεται στην τέχνη. Ο καλλιτέχνης κοπιάζει, ξενυχτά χωρίς ωράριο ή επιδιώξεις κέρδους, κόντρα σε όλα τα ανούσια που μας κυριεύουν.
