Το 9o Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων (ONC9) έρχεται στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση από 11 έως 13 Μαρτίου και μας καλεί να ενεργοποιήσουμε ξανά τις αισθήσεις μας αναζητώντας τον ρυθμό τού αύριο. Το καθιερωμένο φεστιβάλ της νέας γενιάς Ελλήνων (και όχι μόνο) δημιουργών του χορού είναι εδώ για ένατη χρονιά, με έξι πρωτότυπα έργα και δύο installations-βίντεο εγκαταστάσεις που επαναπροσδιορίζουν τη σχέση μας με την πραγματικότητα σε έναν μαραθώνιο έξι ωρών και τριών ημερών.
Η φετινή διοργάνωση του ONC9, που επιμελούνται η Ιλειάνα Δημάδη, η Αφροδίτη Παναγιωτάκου και ο Κωνσταντίνος Τζάθας, απλώνεται σε όλους τους χώρους της Στέγης, από το φουαγιέ και τον υπόγειο εκθεσιακό χώρο μέχρι τη Μικρή Σκηνή, την Κεντρική Σκηνή και το Back of House. Φιλοξενεί έργα που είναι είτε αναθέσεις σε καλλιτέχνες που η Στέγη υποδέχεται για πρώτη φορά είτε αποτελέσματα που προέκυψαν μέσα από τη συνέχιση συνεργασιών με δημιουργούς της κίνησης και του χορού. Οι ίδιοι οι δημιουργοί, που δεν είναι μόνο χορογράφοι ή μόνο νέοι ηλικιακά, δεν αυτολογοκρίνονται ως προς το καλλιτεχνικό υπόβαθρο, το ταμπεραμέντο ή το εννοιολογικά σύνθετο έως και εξεζητημένο περιεχόμενό τους, αλλά είναι σε θέση να στήσουν διεθνείς συνεργασίες, χωρίς να διστάζουν να γίνουν πολύ προσωπικοί, αντιδραστικοί, πολιτικοί και, ταυτόχρονα, αβίαστα συναισθηματικοί.
Οι Δάφνη Αντωνιάδου, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Constantine Skourlis, Κωνσταντίνος Παπανικολάου, Ιωάννα Παρασκευοπούλου, Μανώλης Σαριδάκης, Φωτεινή Σταματελοπούλου, Ηλίας Χατζηγεωργίου, Αλέξανδρος Σταυρόπουλος μιλούν στο Αθηναϊκό- Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων για τη συμμετοχή τους στο 9o Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων και μας συστήνουν τα έργα τους.
-«DEEP HORIZON» – Δάφνη Αντωνιάδου, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Constantine Skourlis
Μια transmedia εγκατάσταση, μια εμπειρία που βυθίζει το κοινό σε ένα συνεχές, μεταβαλλόμενο και άχρονο περιβάλλον, στο οποίο εναλλάσσονται δυνάμεις δημιουργίας και καταστροφής είναι το «Deep Horizon» των Constantine Skourlis, Δάφνης Αντωνιάδου και Αλέξανδρου Βαρδαξόγλου. «Το έργο αποτελεί συνέχεια της έρευνας που έχει ξεκινήσει από το Vanishing Point Choreography. Εκεί ερευνήσαμε τα όρια της ψευδαίσθησης, της εγγύτητας και της μεταμόρφωσης. Τα σιαμαία αδέλφια, κύτταρα και πλανήτες υπήρξαν η έμπνευση μας. Συνειδητοποιήσαμε νωρίς πως δεν μπορούσαμε σκηνικά να αποδώσουμε όλο το εύρος των δυνατοτήτων αυτού του κόσμου. Η κινηματογραφική γλώσσα προέκυψε από την ανάγκη να εμβαθύνουμε στην σχέση που είχε δημιουργηθεί. Χρησιμοποιώντας τα ήδη υπάρχοντα στοιχεία με την προσθήκη υλικών και τα εργαλεία του κινηματογράφου θελήσαμε ν’ αποτυπώσουμε όσα δεν μπορούσαμε να μεταφέρουμε από την σκηνή στον θεατή. Η παρουσία μας στο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων είναι σημαντική γιατί είναι μια ευκαιρία να μοιραστούμε το έργο μας με το αθηναϊκό κοινό» σημειώνουν οι δημιουργοί του. (11 – 13/3| 16:30-21:00 & 22:00-23:30 | Βίντεο εγκατάσταση σε λούπα | Εκθεσιακός Χώρος -1. Ελεύθερη είσοδος).
-«A User’s Manual» – Κωνσταντίνος Παπανικολάου
«Πώς ζούμε τη ζωή μας;» αναρωτιέται ο Κωνσταντίνος Παπανικολάου και μας παραδίδει ένα σόλο-σκωπτικό savoir vivre για τον 21ο αιώνα , αναδεικνύοντας ότι μπορεί να μην «είναι έτσι» ακόμη και αν «έτσι νομίζουμε». «Σημείο εκκίνησης για το έργο ήταν μια συνέντευξη του Τζέιμς Μπόλντουιν, όπου μεταξύ άλλων έλεγε ότι ήταν μεγάλο σοκ για τον ίδιο όταν ανακάλυψε ότι ενώ ταυτιζόταν με τον Γκάρι Κούπερ βλέποντάς τον να σκοτώνει Ινδιάνους, στην πραγματικότητα ο Ινδιάνος ήταν ο ίδιος . Και ταυτίστηκα σε μεγάλο βαθμό γιατί κι εγώ μεγάλωσα με αναπαραστάσεις μιας “πραγματικότητας” (οικονομικά, σεξουαλικά, εθνικά κλπ) που όχι μόνο απείχε από τις συνθήκες της καθημερινής μου ζωής αλλά στεκόταν και “απέναντί” μου» εξηγεί ο Κωνσταντίνος Παπανικολάου. «Η παράσταση λοιπόν είναι ένα “εγχειρίδιο χρήστη” (user’s manual) που περιέχει όλες αυτές τις αναπαραστάσεις που ενσωματώνουμε σαν στερεότυπα, νομιμοποιώντας κυρίαρχους λόγους, που όχι μόνο δεν μας εξυπηρετούν, αλλά συχνά μας υπονομεύουν» προσθέτει. Είναι η δεύτερη φορά που συμμετέχει στο φεστιβάλ και ευχαριστεί τη Στέγη για τη συμμετοχή του στο GRAND LUXE, ένα δίκτυο υποστήριξης νέων Ευρωπαίων χορογράφων στο οποίο οφείλει κι ένα μέρος της έρευνας και ανάπτυξης του έργου του. (11 – 13/3| 20:00 | Μικρή Σκηνή).
-«MOS» – Ιωάννα Παρασκευοπούλου
Ένα soundtrack παράγεται μπροστά στα μάτια μας. Γιατί το «MOS» είναι ένα σκηνικό παιχνίδι εικόνας, ήχου και κίνησης. Δύο περφόρμερ προσδίδουν σε μια σειρά από κινηματογραφικές σκηνές και κινούμενες εικόνες το δικό τους πρωτότυπο ηχητικό πλαίσιο και αποτύπωμα.
«Το MOS είναι η συνέχεια της ιδέας που προσέγγισα με την υλοποίηση του video project “All she likes is popping bubble wrap” στο πλαίσιο του ONC8. Αφορμή τότε ήταν ένα βίντεο με foley artists εν δράσει και η ανάγκη μου να “κινηθώ” από κάτι διαφορετικό. Αφορμή τώρα στάθηκε η ευκαιρία που μου δόθηκε να πειραματιστώ με τη μεταφορά μιας συγγενικής συνθήκης σε ζωντανή εκδοχή, όπως και με το τι άλλο μπορεί αυτή να φέρει. Ξεκίνησα με το να αναζητώ παραπάνω υλικά σε σχέση με τις αντιστοιχίες ήχων που χρησιμοποιούνται στο foley και επεξεργάστηκα στοιχεία του οπτικοακουστικού υλικού συνολικά για να δημιουργήσω δικές μου εικόνες και συσχετισμούς. Το MOS είναι ένα πείραμα, ένα παιχνίδι ήχου, κίνησης, εικόνας και μια στουντιακή προσομοίωση μιας ρεαλιστικής και μη, μεταπαραγωγικης διαδικασίας. Χαίρομαι που είμαι μέρος του ONC9 και συνεχίζω αυτό που ξεκίνησα πριν ακριβώς έναν χρόνο» αναφέρει η Ιωάννα Παρασκευοπούλου. (11 – 13/3| 17:30 | Μικρή Σκηνή).
-«Έχουν τα ρομπότ συναισθήματα;» – Μανώλης Σαριδάκης
Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες σαν ρομπότ; «Η παράσταση που θα δείτε έχει σχέση με τα ρομπότ. Επέλεξα αυτό το θέμα, επειδή καμιά φορά νιώθω κι εγώ σαν ρομπότ» δηλώνει ο Μανώλης Σαριδάκης για την πρώτη του χορογραφική απόπειρα. «Το έργο το εμπνεύστηκα από τον εαυτό μου που μου αρέσει να χορεύω, να αισθάνομαι ελεύθερος αλλά πολλές φορές αισθάνομαι και σαν ρομπότ που πρέπει να εκτελώ τις εντολές των άλλων. Περιγράφει ένα κομμάτι της ζωής μου. Αυτά που θέλω να κάνω και δεν μπορώ, τα συναισθήματα μου. Η συμμετοχή μου στο φεστιβάλ νέων χορογράφων είναι σημαντική, μου έδωσε τη δυνατότητα να νιώσω χαρά και την ευκαιρία να αποδείξω πως μπορώ να καταφέρω πολλά πράγματα. Πως μπορώ να ΤΑ καταφέρω». (11 – 13/3 | 17:00 & 18:30 | Back of House).
-«Optimal soft» – Φωτεινή Σταματελοπούλου
Στην ειδικά διαμορφωμένη ηχητική εγκατάσταση που έχει στηθεί στο -1 της Στέγης, δύο περφόρμερ, δύο ενισχυτές και δεκατέσσερα ηχεία συνθέτουν μπροστά στους θεατές τις δικές τους καταγραφές για το superchaos της ενηλικίωσης. «Το optimal soft θα μπορούσε να ιδωθεί ως μια διευρυμένη χορογραφική εμπειρία, όπου κάθε ανθρώπινο ή/και μη ανθρώπινο μέσο (χώρος, ήχος, φως) συμβάλλει ισότιμα σε μια συνολική σύνθεση. Παρακολουθούμε τη διαδοχική παρουσία δύο ατόμων στον χώρο καθώς διαμορφώνουν και επανεγγράφουν με πολλαπλούς τρόπους τη σωματική τους ταυτότητα μέσα σε έναν ημι-σκοτεινό περιβάλλον που ενεργοποιεί τις αισθήσεις. Οι θεατές καλούνται να περιηγηθούν ελεύθερα στον χώρο, ακολουθώντας άλλοτε τη διαδρομή των περφόρμερ και άλλοτε τις πολλαπλές πηγές ήχου μέσα από τα διάσπαρτα τοποθετημένα ηχεία, μετατοπίζοντας τα όρια της θέασης και της ακρόασης. Το “optimal soft” ακολουθεί σε σειρά το έργο “too.much” (2021) και τα δύο μαζί αποκαλύπτουν και εκθέτουν το σώμα μέσα στη διαδικασία της προσπάθειας να ακολουθήσει κινητικές επιλογές που ξεπηδούν στο πλαίσιο μίας πολυερεθισματικής πρακτικής, και διαπραγματεύεται τις μορφές άγριας ευαλωτότητας του επιτόπου». (11 – 13/3| 21:00 | Εκθεσιακός Χώρος -1).
–«A BOUNCE 4 MEN» – Ηλίας Χατζηγεωργίου
Τέσσερις άνδρες, νέοι, ωραίοι, δυνατοί, βίαιοι, ανώριμοι και ανόητοι, παγιδευμένοι στην ταυτότητα που τους δόθηκε, μπαίνουν σε μια παλμική τροχιά που τους οδηγεί σε αχαρτογράφητα νερά. Από τα decks του dj, ένας πέμπτος άνδρας ορίζει τον παλμό, ενώ ταυτόχρονα παρασύρεται από τον παλμό των τεσσάρων.
«Ο άνδρας πρέπει να είναι δυνατός , επαρκής, σκληρός, βίαιος, ενίοτε να σκοτώνει και ενίοτε να σκοτώνεται(;). Πολύ συχνά, ευτυχώς όχι πάντα, ο ρόλος αυτός μένει εκεί και τα υπόλοιπα κομμάτια του παζλ στην ζωή ενός άνδρα καλείται να τα συμπληρώσει μόνος του και συχνά σε μια ηλικία που ίσως είναι αργά για να γκρεμίσει τα τείχη εκείνου του ρόλου που φόρεσε. Πού είναι η ευαισθησία για έναν άνδρα , πώς εκφράζεται , πότε μπορεί να αγκαλιάσει έναν άλλο άνδρα; Μπορεί; Τί θα σημαίνει αυτό για τον ρόλο του; Μπορεί όλα αυτά να φαίνονται λυμένα ,αλλά είναι; Σήμερα άνδρες δολοφονούν τις συντρόφους τους, άνδρες χρησιμοποιούν την δύναμη τους για παντός είδους εκβιασμούς, αγέλες ανδρών τρομοκρατούν και χτυπούν μέχρι θανάτου και άνδρες σε εξουσία σφυροκοπούν λαούς ολόκληρους, ενώ κάποιοι αυτοκαταστρέφονται γιατί δεν είναι “επαρκείς” άνδρες. Δεν θέλω να τα βάλω με τους άνδρες, είμαι ένας από αυτούς, αλλά συχνά φοβάμαι και την λέξη την ίδια και θέλω να διαχωριστώ. Εκεί αναρωτιέμαι πώς μεγάλωσα, σε τί εκτέθηκα και πώς βρήκα την ενσυναίσθησή μου για να μπορώ να αισθάνομαι άνθρωπος είτε είμαι τελικά άνδρας, είτε όχι. Με όλα αυτά συνδιαλέγονται οι 4+1 περφόρμερς στην παράσταση “a Bounce 4 men”. Το Bounce για το έργο μας είναι ο καταλύτης. Επιβάλλεται και διατρέχει όλο το έργο και όλοι το ακολουθούν. Αποκαλύπτονται και αποδομούνται μέσα από τον παλμό μέχρι να ανακαλύψουν τον δικό τους παλμό τόσο ατομικά , όσο και μαζί. Kαι να προχωρήσουν» αναφέρει ο Ηλίας Χατζηγεωργίου. Ο ίδιος θεωρεί ότι το Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων είναι ένα σημαντικό «leap of faith» από την πλευρά της Στέγης, απαραίτητο για να μπορέσει το κοινό να έρθει σε επαφή με νέους καλλιτέχνες. «Χωρίς τέτοια βήματα εμπιστοσύνης είναι ιδιαίτερα δύσκολο για τους νέους δημιουργούς να ζωντανέψουν οποιαδήποτε ιδέα» τονίζει.(11 – 13/3| 22:00 | Κεντρική Σκηνή).
-«Τις Τετάρτες φοράμε ροζ» – Αλέξανδρος Σταυρόπουλος
Πώς ζει μια γυναίκα σε έναν ροζ κόσμο; Συνειδητοποιημένες φεμινίστριες, δυσερμήνευτες Barbie, πριγκίπισσες του Γουολτ Ντίσνεϊ, αμαζόνες που διεκδικούν την ικανοποίηση αλλά και την απαλλαγή από κάθε είδους δεσμά. Οι πέντε θηλυκότητες του «On Wednesdays We Wear Pink» κατοικούν σε ένα μονοχρωματικό περιβάλλον, παγιδευμένες σε μια ατέλειωτη διαδοχή από Τετάρτες.
«Η αρχική έμπνευσή μου ήταν η μινιμαλιστική μουσική και ο ρυθμός, καθώς και οι αναμνήσεις μου από την παιδική μου ηλικία, ο Γουολτ Ντίσνεϊ και οι ταινίες του. Στο συγκεκριμένο έργο, πέρα από το παιδικό ύφος από αυτές τις ταινίες, έπαιξαν ρόλο και όλες οι αμερικανικές εφηβικές ταινίες που απενοχοποίησα στο μυαλό μου. Μόλις μπήκαμε στο στούντιο, η έμπνευσή μου ήταν πια τα ίδια τα πέντε κορίτσια» ομολογεί ο Αλέξανδρος Σταυρόπουλος. O ίδιος παρακολουθεί το Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων σχεδόν από το ξεκίνημά του, ενώ έχει ξαναπάρει μέρος ως χορευτής με έργα της Ερμίρας Γκόρο και της Εύης Σούλη. «Σκεφτόμουν πάντα ότι ήθελα να είναι το πρώτο μου βήμα σε αυτό το φεστιβάλ και στη Στέγη που παρέχει όλο τον εξοπλισμό, καταρτισμένους συνεργάτες και τεχνικούς έτοιμους να αντιμετωπίσουν τα πάντα. Νιώθω ευγνώμων και προς την Ιλειάνα Δημάδη και τον Κωνσταντίνο Τζάθα που πίστεψαν σε μένα και μου έδωσαν αυτήν τη δυνατότητα» επισημαίνει. (11 – 13 Μαρτίου 2022 | 19:00 | Κεντρική Σκηνή).
