Την Τετάρτη ο Παραολυμπιονίκης, Γρηγόρης Πολυχρονίδης με ανάρτηση που έκανε στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook προχώρησε σε μία πολύ σοβαρή καταγγελία.
Συγκεκριμένα αποκάλυψε ότι έπεσε θύμα ψυχολογικής βίας στην πρόσφατη διοργάνωση του Τόκιο, όπου για ακόμη μία φορά δόξασε τον ελληνικό αθλητισμό, κατακτώντας ένα αργυρό και ένα χάλκινο μετάλλιο στο μπότσια.
Αρχικά δεν είχε κατονομάσει τον άνθρωπο που του άσκησε ψυχολογική βία, ωστόσο την ίδια ημέρα σε νέα του ανάρτηση είχε δηλώσει ότι αυτός είναι ο ομοσπονδιακός προπονητής, Γεώργιος Τζίμας.
Δύο ημέρες αργότερα σε συνέντευξή του στο «Πρωινό» ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης μίλησε για την καταγγελία που έκανε, τονίζοντας μεταξύ άλλων ότι: «ζητάω την απομάκρυνση αυτού του ανθρώπου. Τις νύχτες δεν κοιμόμουν. Τι άλλο πρέπει να γίνει;».
«Μου ασκήθηκε ψυχολογική βία πριν τον αγώνα του μεταλλίου. Είναι απαράδεκτο να μου ασκείται ψυχολογική βία μετά από 20 χρόνια πορείας, λίγο πριν το αγώνισμα. Ζητάω την απομάκρυνση αυτού του ανθρώπου. Δεν γίνεται να κατακτώ μετάλλια και να γυρίζω πίσω, να μην μπορώ να το χαρώ, να μην μπορώ να χαρώ την οικογένειά μου… Τις νύχτες δεν κοιμόμουν. Σκεφτόμουν τι έχει γίνει και τι μπορεί να γίνει στην συνέχεια», ανέφερε αρχικά ο Έλληνας Παραολυμπιονίκης.
«Κι αυτό που έκανα, όσο κι αν ακούγεται αστείο ίσως, αλλά αυτή είναι η αλήθεια… τραγουδούσα από μέσα μου το αγαπημένο τραγουδάκι της κόρης μου. Το “πλάθω κουλουράκια”, για να μπορώ να ησυχάζω, γιατί σκεφτόμουν το χαμόγελό της. Ευτυχώς που ήμασταν με τη σύζυγό μου. Όταν έχεις τον άνθρωπό σου δίπλα σε μια τόσο δύσκολη στιγμή και σε μια στιγμή που πρέπει να μπεις και να παλέψεις, τον έχεις απόλυτη ανάγκη», πρόσθεσε ο Πολυχρονίδης.
«Δεν μπορώ αυτό να αφήσω πίσω μου ό,τι έγινε, όχι μόνο για τον εαυτό μου αλλά και για τους επόμενους. Εγώ αυτή την στιγμή δεν φοβάμαι κανέναν, έχω το δίκιο με το μέρος μου. Νομίζω ότι μου αξίζει μετά από όσα έχω κάνει στην αθλητική μου πορεία να πηγαίνω σε διοργανώσεις και να χαίρομαι την επιτυχία μου. Κι όχι να φοβάμαι για το τι θα γίνει στην διοργάνωση», ανέφερε στη συνέχεια για να καταλήξει τονίζοντα:
«Τι άλλο πρέπει να γίνει; Πρέπει να φάω και ξύλο; Δεν μπορώ να βασανίζομαι άλλο, δεν το αξίζω… Ζητάω να επιλυθεί ο εφιάλτης που περνάω. Εγώ δε μασάω, δεν θα σταματήσω, παίζω για το εθνόσημο, για τη χώρα μου, για την οικογένειά μου».
