Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Τα Γραπτά μένουν. Αυτό είναι το Δεδομένο.
Υπάρχει όμως και Συνεπαγωγή: Τα Γραπτά ενώνουν.
Ο άνθρωπος που γράφει τις λέξεις και οι άνθρωποι που διαβάζουν τις λέξεις,
γίνονται τα συστατικά μίας ένωσης
που χαρακτηρίζεται από Σκέψη, Συναίσθημα, Φαντασία, Όνειρο!
Σήμερα ξεκινάει η καλοκαιρινή άδειά μου
και ο καλύτερος τρόπος για να σάς χαιρετήσω είναι η Νοσταλγία.
Εικόνες από το παρελθόν,
που (θα) διατηρούν πάντοτε άσβεστη
την υποσυνείδητη αγάπη για το Καλοκαίρι!
*** Κάποτε οι καλοκαιρινές διακοπές ξεκινούσαν
όταν έφτανε στο τέλος της η σχολική χρονιά.
Τότε, όταν ήμασταν παιδιά,
ακόμη και το Σχολείο ήταν «διακοπές» για εμάς·
όμως, δεν το καταλαβαίναμε.
Το «Δημοτικό» ήταν η εισαγωγή μας στην Κοινωνία·
ήταν η παιδική εκδοχή για το «δημοτικό τραγούδι».
Και όταν η πόρτα τού Δημοτικού Σχολείου έκλεινε οριστικά για Καλοκαίρι,
όταν η σχολική αυλή ερήμωνε,
όταν οι φωνές μας έπαυαν να δίνουν ζωή στον χώρο,
η ζωή μεταφερόταν εξ’ ολοκλήρου στους δρόμους, στις αλάνες, στις γειτονιές.
Ο ήλιος ήταν διαφορετικός τότε.
Η ζέστη ήταν διαφορετική.
Η Φιλία ήταν διαφορετική.
Το καλοκαιρινό μεσημεριανό λιοπύρι
δημιουργούσε μία μυσταγωγία στην Παιδική Παρέα·
έβγαινες από το σπίτι και έριχνες μια ματιά αν ήταν άλλος έξω·
όλο και κάποιον θα έβρισκες σε ένα πλατύσκαλο, σε ένα υπόστεγο·
γινόσασταν δύο, και έτοιμη η Επανάσταση!
Και επειδή η Σύγκριση πάντα έπαιζε, παίζει και θα παίζει
σημαίνοντα ρόλο στη ζωή τού Ανθρώπου,
ένας βασικός λόγος που αδημονούσαμε για το Καλοκαίρι,
ήταν επειδή στο τέλος του θα καλούμασταν να αποδεικνύαμε
ότι ήμασταν καλύτεροι από τούς φίλους μας.
Πώς θα γινόταν αυτό..;
Μέσω τού άτυπου διαγωνισμού
«Εσύ πόσα παγωτά έφαγες και πόσα μπάνια έκανες;».
Σε μία ηλικία που εξαρτιόμασταν απολύτως από τούς γονείς μας,
μετρούσαμε την αξία μας από τα παγωτά που θα μάς αγόραζαν
και από τα μπάνια που θα μάς πηγαίναν’.
Συχνά, τούς πιέζαμε·
ένα παγωτό ή ένα μπάνιο ακόμα,
(θα) ανέβαζε τις μετοχές μας στη γειτονιά·
μάλιστα, όταν φεύγαμε διακοπές σε παραθαλάσσιο μέρος,
η ζαβολιά που κάναμε
ήταν ότι προσμετρούσαμε και το πρωϊνό και το απογευματινό μπάνιο·
είχαμε ιερή υποχρέωση να νικήσουμε τα άλλα παιδιά.
*** Νοσταλγώ εκείνα τα ανεπίστρεπτα χρόνια·
κάποια «χρόνια» είναι με πιο οδυνηρό τρόπο ανεπίστρεπτα·
όσο πιο όμορφο το Παρελθόν, τόσο πιο οδυνηρό το Μέλλον.
Νοσταλγώ τα χρόνια
που το Παγωτό και το Μπάνιο ήταν Δείκτες Παιδικής Ευτυχίας!
Η καθημερινή επαφή μας θα είναι ξανά εδώ στις 23 Ιουλίου.
Ημέρα Δευτέρα.
Θα αναδείξουμε τον Πρώτο στα Παγωτά και στα Μπάνια.
Ας ξαναθυμηθούμε να μετράμε.
Γεια σας, Παιδιά…
Ο Αθλητάμπουρας
