Θα ήταν μέγα λάθος να θυμώσουν οι υποστηρικτές του Παναθηναϊκού ή να βιαστούν να αναθεωρήσουν κάποιες απόψεις για τους ποδοσφαιριστές οι διοικούντες. Γιατί, σε απλά ελληνικά, η Ατλέτικο Μαδρίτης ήταν πληρέστερη ομάδα από εκείνη του εντιμότατου “νικητή” Χεν Τεν Κάτε.
Το σκορ θα μπορούσε να είχε πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις, αν οι Ισπανοί (με Ουρουγουανό και Αργεντινό βέβαια στην επίθεση), επιζητούσαν διεύρυνση, με τη μπάλα στο χόρτο και το συνεχές ξεμαρκάρισμα που εξουθένωσε Βύντρα, Μουν και λοιπές μέτριες αμυντικές δυνάμεις του ΠΑΟ.
Η φιλοσοφία του αγώνα στηρίχτηκε εκεί ακριβώς. Η Ατλέτικο σχεδίασε τους αιφνιδιασμούς της με τους κορυφαίους της παίκτες και τη μπάλα χαμηλά. Ο Παναθηναϊκός, μπορεί να πέτυχε δύο ωραία γκολ από προσωπικές ενέργειες του κορυφαίου του Δημήτρη Σαλπιγγίδη και τον ανέλπιστο διαγώνιο κεραυνό του Σεμπάστιαν Λέτο, όμως είναι αλήθεια πως έμπλεξε με το γνωστό σύνδρομο της σέντρας, διευκολύνοντας το ισπανικό κέντρο άμυνας.
Στο γήπεδο υπήρχε και ο ακριβοπληρωμένος Γαβριήλ Σισέ: ήταν σκέτη απογοήτευση. Μόνιμα μαρκαρισμένος, χωρίς φαντασία στο παιγνίδι του και φιλοδοξία νικητή, θα περιμένει τα εύκολα (θεωρητικά) παιγνίδια του πρωταθλήματος για να δείξει την ποιότητά του και να αρχίσει την απόσβεση του κεφαλαίου που δαπανήθηκε…
Η ρεβάνς της προσεχούς Τρίτης θα είναι ένα εντελώς διαφορετικό ματς, ίσως πολύ πιο σκληρό για την ιστορική ομάδα της Αθήνας, αλλά κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με βεβαιότητα αν δεν λήξει η ρεβάνς. Ούτε καν ο Νοστράδαμος…
