Μια ομάδα φίλων, μέλη της ομάδα off Road Mountains Explorers αποφάσισαν να επισκεφθούν μια περιοχή της Πίνδου, που δύσκολα μπορείς να φθάσεις χωρίς τον κατάλληλο εξοπλισμό. Εκτός από όλα τα απαραίτητα εφόδια διαβίωσης στο βουνό είχαν μαζί τους φωτογραφικές μηχανές και drone για να μας μεταφέρουν το «Αγγελοπουλικό» τοπίο σε ένα περιβάλλον δεν είναι και τόσο φιλόξενο για τον άνθρωπο. Στα βάθη της Πίνδου, εκεί που είναι το σπίτι της καφετιάς αρκούδας και των λύκων η ομάδα off Road Mountains τόλμησε και πέτυχε στην αποστολή της. Βρήκαμε τον αρχηγό της αποστολής, τον Μάκη Θεοδώρου, και του ζητήσαμε να μας κάνει σε ελεύθερη απόδοση την εμπειρία που έζησε:
« Αποφάσισα μαζί με την ομάδα off Road Mountains Explorers να πάμε να ζήσουμε την εμπειρία της διαβίωσης στον Εθνικό δρυμό της Βάλιας Κάλντα Φθινόπωρο, την εποχή των χρωμάτων, μένοντας σε σκηνές για τρεις μέρες στην περιοχή του πυρήνα της Βαλια Κάλντα στο Αρκουδόρεμα. Εκεί που το περιβάλλον δεν είναι και τόσο φιλόξενο για τον άνθρωπο μιας και είμαστε στα βάθη της Πίνδου.
Εκεί που είναι το σπίτι της καφετιάς αρκούδας και των λύκων. Για να λάβει χώρα ένα τέτοιο εγχείρημα θα έπρεπε να είμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι, παίρνοντας όλα τα μέτρα ασφαλείας. Το βασικότερο είναι η προσέγγιση του Πυρήνα της Βάλια Κάλντα, μιας περιοχής 70.000 στρεμμάτων όπου το κύριο χαρακτηριστικό είναι τα πυκνά δάση και η έλλειψη πολιτισμού, αφού το πιο κοντινό χωριό βρίσκεται 2 ώρες από εκεί.
Οι δρόμοι είναι χωμάτινοι με πολλές πέτρες και νεροφαγώματα και σε πολλά σημεία πρέπει να περάσεις και μέσα από ποτάμια. Αυτό που θα θέλαμε να δείξουμε σε όλους είναι ότι αν είσαι κατάλληλα προετοιμασμένος μπορείς να ζήσεις σε οποιοδήποτε περιβάλλον.
Έτσι μαζευτήκαμε μια παρέα 4 ατόμων με τρία Off Road SUV αυτοκίνητα ψηλά και εξοπλισμένα με κατάλληλα ελαστικά. Είχαμε μαζί μας ασυρμάτους για την επικοινωνία και σκηνές για να κοιμόμαστε.
Επίσης είχαμε μαζί μας και καμινέτα για το μαγείρεμα το οποίο θα έπρεπε να γίνεται πάνω στις καρότσες των αυτοκινήτων και όχι κάτω στο έδαφος. Απαγορεύεται η φωτιά στη φύση για οποιονδήποτε λόγο. Μαζί μας τέλος είχαμε και φαρμακείο που είναι πάντα απαραίτητο σε αυτές τις περιοχές, καθώς επίσης και ιμάντες ρυμούλκησης , σε περίπτωση που ένα αυτοκίνητο κόλλαγε στη λάσπη.
Ο δρόμος σε κάποια σημεία είχε πολλές πέτρες και χρειαζόταν να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, κυρίως μετά τον αυχένα των τριών Συνόρων, που βρίσκεται στα 1650 μέτρα, κατεβαίνοντας προς την κοιλάδα όπου βρίσκεται το Αρκουδόρεμα. Πολλές φορές έπρεπε να περάσουμε μέσα από μικρά ρέματα με νερό και πέτρες.
Το τοπίο μοναδικό σε όλη τη διαδρομή από τη Μηλιά μέχρι τον Αυχένα, κινούμαστε συνεχώς στις πλαγιές των κατάφυτων βουνών, ανάμεσα από τις πολύχρωμες οξιές και τη διάσπαρτη μαύρη Πεύκη, που δημιουργούσαν μια εικόνα μαγική, μια απίστευτη ζωγραφιά τοπίου, που είχαμε την ευκαιρία να βρισκόμαστε μέσα σε αυτή. Σε κάποια σημεία οι φυλλωσιές των δέντρων ήταν τόσο πυκνές, που για αρκετή ώρα κινούμαστε κάτω από αυτές.
Φτάνοντας στον αυχένα τα πυκνά δάση άρχισαν να αραιώνουν και το τοπίο έπαιρνε την αλπική του μορφή. Μια στάση στον αυχένα ήταν επιβεβλημένη, για να απολαύσουμε το πανέμορφο τοπίο από ψηλά. Εκεί συναντιούνται όλοι οι δρόμοι που οδηγούν στο Αρκουδόρεμα, από τη νότια πλευρά του Εθνικού Δρυμού, από τις περιοχές της Κρανέας Γρεβενών και της Μηλέας Μετσόβου.
Μετά από μια μικρή στάση συνεχίσαμε την πορεία μας κατεβαίνοντας τις πανέμορφες από ψηλά, απότομες και φιδωτές στροφές, που οδηγούν στην κοιλάδα του Αρκουδορέματος, όπου και βρήκαμε ένα ανοικτό σημείο για να κατασκηνώσουμε. Ο καιρός, αν και Φθινοπωρινός ήταν ζεστός, χωρίς να φυσάει. Το τοπίο φανταστικό, γύρω μας ψηλές κατάφυτες κορυφές με τα χρώματα του Φθινοπώρου και από κάτω μας το ποτάμι, όπου έρεε γαλήνια και μας χάριζε τους ήχους των νερών του, σπάζοντας την απίστευτη ηρεμία της περιοχής.
Μόλις στήσαμε τις σκηνές φτιάξαμε κάτι να φάμε, έχοντας μαζί μας οικιακά σκεύη και μαγειρεύοντας πάνω στις καρότσες των αυτοκινήτων και όχι κάτω στο έδαφος, με σεβασμό προς το περιβάλλον. Μετά καθίσαμε να απολαύσουμε το πλούσιο γεύμα μέσα σε αυτή τη μοναδική ομορφιά!
Όσο βράδιαζε και προχωρούσε η ώρα η θερμοκρασία έπεφτε και έπρεπε να ντυθούμε καλά, παρόλα αυτά καθίσαμε μέχρι αργά το βράδυ απολαμβάνοντας τα παιχνίδια που έκανε το φεγγάρι με τα σύννεφα, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι που έπεφτε στην κοιλάδα. Στιγμές απόλυτης γαλήνης και ηρεμίας, οι συνθήκες ιδανικές για τέτοιου είδους εξορμήσεις. Με λίγο κρασάκι και μπύρα απολαμβάναμε το σούρουπο, παρέα με τους διάσπαρτους ήχους των ζώων που ακουγόταν κατά διαστήματα μέσα από την κοιλάδα. Ήταν και λίγο τρομακτικά να βρισκόμαστε εκεί στην άγρια φύση, χωρίς κάποια προστασία, παρά μόνο λίγο φως που είχαμε ανάψει. Όμως κανένα ζώο δεν σε πειράζει άμα δεν το πειράξεις.
Γύρω στις 12.00 το βράδυ, μετά από τις μοναδικές στιγμές που ζούσαμε, ο καθένας πήγε στη σκηνή του για να κοιμηθεί και για να ξεκουραστεί. Το πρωί θα έπρεπε να σηκωθούμε πριν το χάραμα, ξεκούραστοι για να απολαύσουμε την αυγή και τον πρωινό ήλιο, να απλώνει τις πολύχρωμες ακτίνες του στη Ζεστή Κοιλάδα.
Πράγματι οι ώρες περάσαν γρήγορα και στις 6.00 το πρωί ξυπνήσαμε για να δούμε το μοναδικό ξημέρωμα. Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν η πρωινή υγρασία που είχε απλωθεί στην κοιλάδα. Δεν φύσαγε καθόλου και οι σκηνές μας στάζανε και από την υγρασία. Με το πρώτο φως της ημέρας, ενώ ο καιρός ήταν καθαρός, η πρωινή υγρασία άρχισε να σηκώνει ομίχλες στην κοιλάδα, τότε με τη βοήθεια του drone, έσπευσα να καταγράψω αυτό το ιδιαίτερο φαινόμενο, της ομίχλης στην κοιλάδα και των ακτίδων του ήλιου πάνω από τα σύννεφα, να παίρνουν κόκκινο και πορτοκαλί χρώμα χτυπώντας πάνω σε αυτά.
Μοναδικό συναίσθημα να βρίσκεσαι σε αυτό το τοπίο και να καταγράφεις αυτές τις πρωινές ομορφιές και το παιχνίδι του ήλιου με την ομίχλη και τα πολύχρωμα δέντρα της κοιλάδας. Συντροφιά μας στο πρωινό ξύπνημα τα τιτιβίσματα των πουλιών και οι ήχοι του ρέματος. Ήρθε η ώρα να πιούμε ένα ζεστό καφέ και να φτιάξουμε πρωινό, για να πάρουμε δυνάμεις για το υπόλοιπο της ημέρας.
Μέχρι το μεσημέρι δεν σηκωνόμαστε από τις καρέκλες, δε χορταίναμε όλα αυτά που μας προσέφερε η κοιλάδα. Ο ήλιος μόλις έκανε την εμφάνιση στο Αρκουδόρεμα, άρχισε να ζεσταίνει την ατμόσφαιρα και να διώχνει τις πρωινές ομίχλες μακριά. Αυτό που ζούσαμε ήταν πραγματικά μοναδικό, να μπορούσαμε να σταματήσουμε το χρόνο και να είμαστε για πάντα εκεί, αναρωτιόμαστε! Δεν καταλάβαμε πότε έφτασε το μεσημέρι!
Θα έπρεπε να φύγουμε για να πάμε και σε άλλα μέρη της κοιλάδας γιατί η ώρα πέρναγε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ξαναβρεθούμε σε αυτή τη μαγική κοιλάδα για να ξαναζήσουμε τέτοιες στιγμές, που σε κάνουν να ξεχνάς τις δυσκολίες της καθημερινότητας».
